Os mártires de Barbastro son os 51 misioneiros claretianos martirizados e asasinados por milicianos anarquistas no inicio da Guerra civil española na localidade oscense de Barbastro, España. Foron beatificados en 1992 e a súa festividade celébrase o día 13 de agosto.[1][2]
O día do pronunciamento militar, o 17 de xullo de 1936, na cidade de Barbastro vivíase nunha serena tensión. Os misioneiros claretianos, a maioría estudantes, confiaban nas palabras do coronel Villalba: "As tropas están acuarteladas. No momento dado responderán".
Ás 17:30 horas do 20 de xullo de 1936 uns sesenta milicianos anarquistas da CNT armados irromperon na comunidade de Barbastro onde residían os misioneiros, que estaba formada por 60 persoas: nove sacerdotes, doce irmáns e 39 estudantes. O tres pais superiores foron arrestados mentres que o resto foron trasladados e recluídos nun salón do colexio dos Escolapios, que se convertería nunha improvisada prisión.
Os carcereiros buscaban unha e outra vez a apostasía dos novos seminaristas, tíñanlles prohibido rezar e introducían prostitutas no salón para tentalos, aínda que sen éxito. Durante o encerro, os misioneiros deixaron o seu testemuño en cadeiras, táboas, paredes e até nos envoltorios da comida. Nunha envoltura de chocolate conservouse o testemuño de Faustino Pérez, un seminarista:
Agosto, 12 de 1936, en Barbastro. Seis dos nosos compañeiros son xa mártires: Pronto esperamos selo nos tamén. Pero antes queremos facer constar que morremos perdoando aos que nos quitan a vida e ofrecéndoa pola ordenación cristiá do mundo obreiro, o reinado definitivo da Igrexa Católica, pola nosa querida Congregación e polas nosas queridas familias. A ofrenda última á Congregación, dos seus fillos mártires!
Doce días despois de ser encarcerados os pais superiores foron fusilados. O resto o serían os días 12, 13, 15 e 18 de agosto de 1936. Con eles morreu un xitano, Ceferino Giménez, que se negou a abandonar o seu rosario, motivo polo cal foi executado. El Pelei, como era coñecido, foi declarado beato da Igrexa católica.[3]
Dous seminaristas arxentinos, de apelidos Hall e Parussini liberados uns días antes dos fusilamentos, foron os encargados de transmitir os momentos de sufrimento aos que foron sometidos. Parussini, escribía: "Certo día dixéronnos que a cea sería a nosa última comida.Ouvida a feliz nova, busquei un anaco de papel e escribín unhas liñas de despedida...". Máis de catro veces recibiron a absolución xeral crendo que a morte era inminente. Un dos estudantes arxentinos declaraba: "Repetíannolo constantemente: Non odiamos as vosas persoas. Odiamos a vosa profesión, o voso hábito negro, a vosa sotana". Cando durmían a noite do 14 ao 15 de agosto un grupo da CNT irrompeu no salón. Os seminaristas abrazáronse mentres lles ataban e golpeábanlles. Dos golpes co fusil, un caeu no camión mesmo. Colocados xunto a un ribazo, uns de pé, outros de xeonllos, uns cos brazos en cruz, outros co rosario ou un crucifixo entre as mans, escoitaron a última proposición: «Aínda estades a tempo. Que preferides: ir en liberdade á fronte ou morrer?» Apagadas polas descargas ouviuse: «Morrer! Viva Cristo Rei!».
Uns sinxelos monumentos lembran hoxe os lugares do martirio, e os seus restos repousan na cripta da Casa-Museo dos Claretianos de Barbastro.
O bispo Monseñor Florentino Asensio Barroso foi detido en Barbastro durante os sucesos, e encarcerado, sendo trasladado o 8 de agosto de 1936 a unha cela do Concello. Foi sometido a todo tipo de humillantes vexacións até o punto de cortarlle os xenitais no medio das risas das súas torturadores. Mentres o empuxaban dicíanlle: "non teñas medo. Se é verdade iso que predicades, irás pronto ao ceo". A resposta deste bispo non puido ser máis clara: "Si, e alí rezarei por vós". Os seus asasinos, pouco antes de arroxalo á fosa común, roubáronlle a súa roupa, os seus zapatos e arrincáronlle os dentes.[3]
«É todo un seminario o que afronta con xenerosidade e valentía a súa ofrenda martirial ao Señor... Todos os testemuños recibidos permítennos afirmar que estes Claretianos morreron por ser discípulos de Cristo, por non querer renegar da súa fe e dos seus votos relixiosos. Por iso, co seu sangue derramado anímannos a todos a vivir e morrer pola Palabra de Deus que fomos chamados a anunciar. Os mártires de Barbastro, seguindo ao seu fundador San Antonio María Claret, que tamén sufriu un atentado na súa vida, sentían o mesmo desexo de derramar o sangue por amor de Jesús e de María, expresada con esta exclamación tantas veces cantada: "Por ti, a miña Raíña, o sangue dar". O mesmo Santo trazara un programa de vida para os seus relixiosos: "Un Fillo do Inmaculado Corazón de María é un home que arde en caridade e que abrasa por onde pasa; que desexa eficazmente e procura por todos os medios, acender a todo o mundo no lume do divino amor.
