Mártires claretianos de Barbastro

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Beatos Mártires Claretianos de Barbastro
Proceso de canonización
Beatificación25 de outubro de 1992, en Roma, Italia Italia por Xoán Paulo II
Veneración
Festividade13 de agosto

Os mártires de Barbastro son os 51 misioneiros claretianos martirizados e asasinados por milicianos anarquistas no inicio da Guerra civil española na localidade oscense de Barbastro, España. Foron beatificados en 1992 e a súa festividade celébrase o día 13 de agosto.[1][2]

O cativerio[editar | editar a fonte]

O día do pronunciamento militar, o 17 de xullo de 1936, na cidade de Barbastro vivíase nunha serena tensión. Os misioneiros claretianos, a maioría estudantes, confiaban nas palabras do coronel Villalba: "As tropas están acuarteladas. No momento dado responderán".

Ás 17:30 horas do 20 de xullo de 1936 uns sesenta milicianos anarquistas da CNT armados irromperon na comunidade de Barbastro onde residían os misioneiros, que estaba formada por 60 persoas: nove sacerdotes, doce irmáns e 39 estudantes. O tres pais superiores foron arrestados mentres que o resto foron trasladados e recluídos nun salón do colexio dos Escolapios, que se convertería nunha improvisada prisión.

Os carcereiros buscaban unha e outra vez a apostasía dos novos seminaristas, tíñanlles prohibido rezar e introducían prostitutas no salón para tentalos, aínda que sen éxito. Durante o encerro, os misioneiros deixaron o seu testemuño en cadeiras, táboas, paredes e até nos envoltorios da comida. Nunha envoltura de chocolate conservouse o testemuño de Faustino Pérez, un seminarista:

Agosto, 12 de 1936, en Barbastro. Seis dos nosos compañeiros son xa mártires: Pronto esperamos selo nos tamén. Pero antes queremos facer constar que morremos perdoando aos que nos quitan a vida e ofrecéndoa pola ordenación cristiá do mundo obreiro, o reinado definitivo da Igrexa Católica, pola nosa querida Congregación e polas nosas queridas familias. A ofrenda última á Congregación, dos seus fillos mártires!

Doce días despois de ser encarcerados os pais superiores foron fusilados. O resto o serían os días 12, 13, 15 e 18 de agosto de 1936. Con eles morreu un xitano, Ceferino Giménez, que se negou a abandonar o seu rosario, motivo polo cal foi executado. El Pelei, como era coñecido, foi declarado beato da Igrexa católica.[3]

Dous seminaristas arxentinos, de apelidos Hall e Parussini liberados uns días antes dos fusilamentos, foron os encargados de transmitir os momentos de sufrimento aos que foron sometidos. Parussini, escribía: "Certo día dixéronnos que a cea sería a nosa última comida. Ouvida a feliz nova, busquei un anaco de papel e escribín unhas liñas de despedida...". Máis de catro veces recibiron a absolución xeral crendo que a morte era inminente. Un dos estudantes arxentinos declaraba: "Repetíannolo constantemente: Non odiamos as vosas persoas. Odiamos a vosa profesión, o voso hábito negro, a vosa sotana". Cando durmían a noite do 14 ao 15 de agosto un grupo da CNT irrompeu no salón. Os seminaristas abrazáronse mentres lles ataban e golpeábanlles. Dos golpes co fusil, un caeu no camión mesmo. Colocados xunto a un ribazo, uns de pé, outros de xeonllos, uns cos brazos en cruz, outros co rosario ou un crucifixo entre as mans, escoitaron a última proposición: «Aínda estades a tempo. Que preferides: ir en liberdade á fronte ou morrer?» Apagadas polas descargas ouviuse: «Morrer! Viva Cristo Rei!».

Uns sinxelos monumentos lembran hoxe os lugares do martirio, e os seus restos repousan na cripta da Casa-Museo dos Claretianos de Barbastro.

Asasinato de Monseñor Asensio en Barbastro[editar | editar a fonte]

O bispo Monseñor Florentino Asensio Barroso foi detido en Barbastro durante os sucesos, e encarcerado, sendo trasladado o 8 de agosto de 1936 a unha cela do Concello. Foi sometido a todo tipo de humillantes vexacións até o punto de cortarlle os xenitais no medio das risas das súas torturadores. Mentres o empuxaban dicíanlle: "non teñas medo. Se é verdade iso que predicades, irás pronto ao ceo". A resposta deste bispo non puido ser máis clara: "Si, e alí rezarei por vós". Os seus asasinos, pouco antes de arroxalo á fosa común, roubáronlle a súa roupa, os seus zapatos e arrincáronlle os dentes.[3]

Beatificación[editar | editar a fonte]

«É todo un seminario o que afronta con xenerosidade e valentía a súa ofrenda martirial ao Señor... Todos os testemuños recibidos permítennos afirmar que estes Claretianos morreron por ser discípulos de Cristo, por non querer renegar da súa fe e dos seus votos relixiosos. Por iso, co seu sangue derramado anímannos a todos a vivir e morrer pola Palabra de Deus que fomos chamados a anunciar. Os mártires de Barbastro, seguindo ao seu fundador San Antonio María Claret, que tamén sufriu un atentado na súa vida, sentían o mesmo desexo de derramar o sangue por amor de Jesús e de María, expresada con esta exclamación tantas veces cantada: "Por ti, a miña Raíña, o sangue dar". O mesmo Santo trazara un programa de vida para os seus relixiosos: "Un Fillo do Inmaculado Corazón de María é un home que arde en caridade e que abrasa por onde pasa; que desexa eficazmente e procura por todos os medios, acender a todo o mundo no lume do divino amor.

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]