Casimiro Torres Rodríguez

Casimiro Torres Rodríguez, nado en Santa Cruz de los Cuérragos (Zamora), o 10 de agosto de 1900 e finado en Santiago de Compostela o 3 de maio de 1989, foi un estudoso da Historia antiga e da Alta Idade Media de Galicia.

Traxectoria

Licenciouse en Filosofía e Letras pola Universidade de Santiago de Compostela e doutorouse na Universidade de Madrid en 1944 coa tese Magno Clemente Máximo, dirixida por Santiago Montero Díaz. Foi profesor de Historia Antiga e Media Universal na Universidade Compostelá, membro do Corpo facultativo de Arquiveiros, Bibliotecarios e Arqueólogos e director da Biblioteca universitaria de Santiago. Foi tamén membro numerario da Real Academia Galega onde ingresou o 4 de marzo de 1979 co discurso O malfadado D. García: Rei de Galicia. Licenciado en Dereito Canónico, na súa vida privada foi sacerdote da Igrexa católica.

As súas investigacións centráronse en por de relevancia a personalidade de Galicia no Imperio Romano e a entidade histórica sobranceira do Reino Suevo.

Obras

• La Galicia Sueva (A Coruña, 1982)
• La Galicia Romana (A Coruña, 1982)
• Egeria, Monxa Galega (Buenos Aires, 1976)
• Los siete libros de la historia de Paulo Orosio (CEG IX, 1949)
• Los límites de Galicia en los siglos IV e V (CEG, 1949)
• Prisciliano, doctor itinerante (CEG XXVII, 1953)
• La conquista romana de Galicia (B.U.S, 1954)
• El culto al Emperador en Galicia (C.E.G. XXII, 1952)
• Situación jurídica de los suevos en Galicia antes de la caída del Imperio Romano de Occidente (CEG, 1956)
• El Cronicón de Hidacio (Compostellanum, 1956)
• Arca Marmórea (Compostellanum, 1957)
• Peregrinos de Oriente a Galicia en el siglo V (CEG XXXVII, 1957)
• El maestro Pedro Compostelano, un compostelano olvidado (CEG XXIX, 1975)