Retórica: Diferenzas entre revisións
m bot Modificado: gu:વાકછટા |
arranxiños |
||
| Liña 4: | Liña 4: | ||
A retórica como ciencia atende tanto á organización textual como ás relacións que dita organización posúe co relator, o público, o referente e o contexto comunicativo. Esta realidade fai necesario distinguir entre o [[texto]] ou [[discurso]] retórico, por unha banda, e o feito retórico, pola outra: |
A retórica como ciencia atende tanto á organización textual como ás relacións que dita organización posúe co relator, o público, o referente e o contexto comunicativo. Esta realidade fai necesario distinguir entre o [[texto]] ou [[discurso]] retórico, por unha banda, e o feito retórico, pola outra: |
||
*A composición do texto ou discurso retórico desenvólvese por medio dos seguintes procedementos ou fases: [[ |
*A composición do texto ou discurso retórico desenvólvese por medio dos seguintes procedementos ou fases: ''[[intelectio]]'', ''[[inventio]]'', ''[[dispositio]]'', ''[[elocutio]]'', ''[[memoria]]'' e ''[[actio]]''. |
||
*O feito retórico, o acto oratorio ante o auditorio ten as seguintes partes:[[ |
*O feito retórico, o acto oratorio ante o auditorio ten as seguintes partes: ''[[exordium]]'' (presentación), ''[[narratio]]'' ([[exposición]]), ''[[argumentatio]]'' ([[argumentación]]), ''[[peroratio]]'' (conclusión con finalidade [[conativa]]) |
||
Historicamente, a retórica é a disciplina clásica do discurso, e ten, ademais, unha función pragmática: convencer ó [[interlocutor]] de que unha causa é xusta. Mais a retórica evolucionou moito desde [[Aristóteles]]. Hoxe en día, desde unha perspectiva [[estilística]], [[lingüística]] e [[semiótica]], obsérvase un renovado interese, que pretende a consecución dunha retórica xeral que teña como obxecto todo [[texto]], as estruturas extratextuais asociadas, a explicación da complexa produción do discurso e o seu tratamento artístico. |
Historicamente, a retórica é a disciplina clásica do discurso, e ten, ademais, unha función pragmática: convencer ó [[interlocutor]] de que unha causa é xusta. Mais a retórica evolucionou moito desde [[Aristóteles]]. Hoxe en día, desde unha perspectiva [[estilística]], [[lingüística]] e [[semiótica]], obsérvase un renovado interese, que pretende a consecución dunha retórica xeral que teña como obxecto todo [[texto]], as estruturas extratextuais asociadas, a explicación da complexa produción do discurso e o seu tratamento artístico. |
||
| Liña 12: | Liña 12: | ||
===Ligazóns relacionadas=== |
===Ligazóns relacionadas=== |
||
*[[ |
*[[Estilística]]. |
||
*[[Oratoria]]. |
|||
[[Categoría:Retórica e figuras da lingua| ]] |
[[Categoría:Retórica e figuras da lingua| ]] |
||
Revisión como estaba o 28 de outubro de 2010 ás 00:02
|
Este artigo sobre lingüística é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |
Lausberg, no seu Manual de Retórica Literaria, define esta como a arte ou a técnica que consiste na sistematización e explicitación do conxunto de instrucións ou regras que permiten a construción dunha clase de discursos que son codificados para influír persuasivamente no receptor. Debemos ademais de entender por retórica a ciencia que se ocupa do estudo de ditos recursos nos seus diferentes aspectos.
A retórica como ciencia atende tanto á organización textual como ás relacións que dita organización posúe co relator, o público, o referente e o contexto comunicativo. Esta realidade fai necesario distinguir entre o texto ou discurso retórico, por unha banda, e o feito retórico, pola outra:
- A composición do texto ou discurso retórico desenvólvese por medio dos seguintes procedementos ou fases: intelectio, inventio, dispositio, elocutio, memoria e actio.
- O feito retórico, o acto oratorio ante o auditorio ten as seguintes partes: exordium (presentación), narratio (exposición), argumentatio (argumentación), peroratio (conclusión con finalidade conativa)
Historicamente, a retórica é a disciplina clásica do discurso, e ten, ademais, unha función pragmática: convencer ó interlocutor de que unha causa é xusta. Mais a retórica evolucionou moito desde Aristóteles. Hoxe en día, desde unha perspectiva estilística, lingüística e semiótica, obsérvase un renovado interese, que pretende a consecución dunha retórica xeral que teña como obxecto todo texto, as estruturas extratextuais asociadas, a explicación da complexa produción do discurso e o seu tratamento artístico.
Se só nos preocupa o texto literario, a disciplina que se basea na adecuación do instrumental retórico para o estudio literario e do feito literario como fenómeno de produción e recepción social, denomínase poética.