Emigración arxentina

A Arxentina foi antigamente un país de inmigración considerable, fundamentalmente no período comprendido entre as décadas de 1880 e 1930, onde inmigrantes principalmente españois e italianos protagonizaron o último achegue á composición étnica do país. Os arxentinos tiveron un aumento como emigrantes a partir do último terzo do século . A Organización Internacional para as Migracións (OIM) indicou en 2012 en 971.698 o número de arxentinos no exterior. Por lonxe, os dous destinos favoritos dos arxentinos son España (30,0 %) e Estados Unidos (23,3 %) no 1° e 2° posto, respectivamente, que xuntos concentran máis da metade do total de arxentinos no exterior (53,3%). Considerando datos a 2020 do Portal de datos mundiais sobre a migración, existen 1.1 millóns de emigrantes arxentinos no mundo (non se contan necesariamente os de segunda xeración e posteriores).^[1] Isto supón un incremento do 54.9% fronte aos emigrantes que había no 2010 e implica que os emigrantes representan o 2.5% do total de persoas nadas na Arxentina.^[2]

A emigración arxentina concentrouse sobre todo en varios períodos históricos, o primeiro despois do golpe de estado de 1966 que produciu unha emigración moi cualificada de técnicos e científicos, logo durante a ditadura militar de 1976 a 1983, despois durante o ano 1989 e 1991 durante un proceso de hiperinflación houbo unha masiva emigración ós Estados Unidos e Europa e o segundo durante a crise de decembro de 2001, que ocorreu no goberno de Fernando de la Rúa, a Arxentina converteuse nun dos países de maior emigración na América Latina, sendo a maioría dos arxentinos que emigran profesionais altamente cualificados.^[3]^[4]

A pesar disto, a Arxentina presenta un porcentaxe baixo de cidadáns residindo fóra do país en comparación co total da poboación, sendo este do 2,22% en 2017 segundo a Organización das Nacións Unidas (ONU). Isto é baixo se se compara con outros países da rexión; por exemplo, Paraguai, un país fronteirizo coa Arxentina, ten un 12,56% dos seus cidadáns vivindo no exterior, o cual é unha das taxas máis altas en toda América Latina.

Historia[editar | editar a fonte]

A primeira onda de emigración produciuse durante a última ditadura militar, tendo como destinos principais España, os Estados Unidos, México, Venezuela e Israel. Durante os anos 90, debido á supresión de vísalas entre a Arxentina e os Estados Unidos, miles de arxentinos emigraron cara alí. A última grande onda de emigración deuse durante a crise financeira do ano 2001, onde se dirixiron maiormente a Europa, en particular España tras a cal 800.000 arxentinos fóronse do país.^[5] En 2017, segundo datos do Instituto de Políticas de Migracións e Asilo da Universidade Nacional de Tres de Febreiro, a Arxentina converteuse nun dos países de maior emigración na rexión, sendo a maioría dos arxentinos que se van profesionais altamente cualificados.^[4]

En 2010, en resposta á crise, as medidas de axuste e os fortes niveis de desocupación que atravesan países previamente receptores de inmigrantes (como España), se revertio a migración, retornando á Arxentina gran cantidade dos que emigraran. Só en 2010, repatriáronse 12.237 arxentinos.^[6]^[7]^[8] Creceu a cantidade de emigrados chegando a un pico de 1 millón de persoas en 2019. [1]

A partir do 2019 e a posterior pandemia do COVID-19 observouse unha nova corrente emigratoria na Arxentina, esta vez composta na súa maioría por mozos formados profesionalmente e sen necesidades económicas básicas, en busca de maior estabilidade económica e financeira. En 2020 emigraron 17.902 persoas contra os 14.503 arxentinos que reingresaron ao país desde o exterior, en 2021 rexístranse 12.203 saídas e 9807 chegadas. Para o ano 2023 ao redor de 17.809 arxentinos saíron do país versus 7801 que chegaron.^[9]^[10]^[11]^[12] Repatriáronse 12.237 arxentinos.^[13]^[14]

Destino[editar | editar a fonte]

Os destinos de migración máis populares en América son: os Estados Unidos, Chile, Paraguai, o Brasil, o Uruguai, Bolivia e o Canadá, aínda que tamén hai outras colectividades de menor tamaño en Venezuela, México, o Perú, Colombia, Panamá, Ecuador e Costa Rica. En Europa, España e Francia concentran a maior cantidade de arxentinos, e tamén hai comunidades numerosas no Reino Unido, Italia e Alemaña. Ademais, hai importantes colonias en Israel e Australia. Segundo o último informe migratorio da OIM, para 2012 había un total de 971.698 emigrantes arxentinos.^[15] Calcúlase que os seus descendentes serían ao redor de 1.900.000.^[16]

Posto	País de inmigración	Poboación	Porcentaxe
1.º	España	291 740	30,0 %
2.º	Estados Unidos	224 952	23,3 %
3.º	Chile	102 539	10,1 %
4.º	Paraguai	59 115	6,1 %
5.º	Israel	48 312	4,0 %
6.º	Bolivia	45 424	4,7 %
7.º	Brasil	27 700	2,9 %
8.º	Uruguai	22 743	2,3 %
9.º	Canadá	19 210	2,0 %
10.º	México	18 171	1,4 %
11.º	Francia	17 999	1,8 %
12.º	Australia	14 190	1,5 %
13.º	Italia	11 239	1,2 %
14.º	Reino Unido	9 002	0,9 %
15.º	Venezuela	8 533	0,9 %
16.º	Perú	9 100	0,8 %
17.º	Alemaña	7 391	0,8 %
18.º	Suíza	5 706	0,6 %
19.º	Costa Rica	4 292	0,5 %
20.º	República Dominicana	3 940	0,4 %
21.º	Xapón	3 893	0,4 %
22.º	Suecia	3 220	0,3 %
23.º	Ecuador	2 700	0,3 %
24.º	Países Baixos	2 644	0,3 %
25.º	Colombia	2 570	0,3 %
26.º	Bélxica	1 835	0,2 %
28.º	Portugal	1 465	0,2 %
29.º	Dinamarca	1 302	0,1 %
30.º	Austria	1 166	0,1 %
31.º	Panamá	1 154	0,1 %
32.º	Nova Zelandia	994	0,1 %
Outros países		33 733	3,1 %
TOTAL		971 698	100 %