Emigración arxentina
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/39/Diplomatic_missions_of_Argentina.png/350px-Diplomatic_missions_of_Argentina.png)
A Arxentina foi antigamente un país de inmigración considerable, fundamentalmente no período comprendido entre as décadas de 1880 e 1930, onde inmigrantes principalmente españois e italianos protagonizaron o último achegue á composición étnica do país. Os arxentinos tiveron un aumento como emigrantes a partir do último terzo do século . A Organización Internacional para as Migracións (OIM) indicou en 2012 en 971.698 o número de arxentinos no exterior. Por lonxe, os dous destinos favoritos dos arxentinos son España (30,0 %) e Estados Unidos (23,3 %) no 1° e 2° posto, respectivamente, que xuntos concentran máis da metade do total de arxentinos no exterior (53,3%). Considerando datos a 2020 do Portal de datos mundiais sobre a migración, existen 1.1 millóns de emigrantes arxentinos no mundo (non se contan necesariamente os de segunda xeración e posteriores).[1] Isto supón un incremento do 54.9% fronte aos emigrantes que había no 2010 e implica que os emigrantes representan o 2.5% do total de persoas nadas na Arxentina.[2]
A emigración arxentina concentrouse sobre todo en varios períodos históricos, o primeiro despois do golpe de estado de 1966 que produciu unha emigración moi cualificada de técnicos e científicos, logo durante a ditadura militar de 1976 a 1983, despois durante o ano 1989 e 1991 durante un proceso de hiperinflación houbo unha masiva emigración ós Estados Unidos e Europa e o segundo durante a crise de decembro de 2001, que ocorreu no goberno de Fernando de la Rúa, a Arxentina converteuse nun dos países de maior emigración na América Latina, sendo a maioría dos arxentinos que emigran profesionais altamente cualificados.[3][4]
A pesar disto, a Arxentina presenta un porcentaxe baixo de cidadáns residindo fóra do país en comparación co total da poboación, sendo este do 2,22% en 2017 segundo a Organización das Nacións Unidas (ONU). Isto é baixo se se compara con outros países da rexión; por exemplo, Paraguai, un país fronteirizo coa Arxentina, ten un 12,56% dos seus cidadáns vivindo no exterior, o cual é unha das taxas máis altas en toda América Latina.
Historia[editar | editar a fonte]
A primeira onda de emigración produciuse durante a última ditadura militar, tendo como destinos principais España, os Estados Unidos, México, Venezuela e Israel. Durante os anos 90, debido á supresión de vísalas entre a Arxentina e os Estados Unidos, miles de arxentinos emigraron cara alí. A última grande onda de emigración deuse durante a crise financeira do ano 2001, onde se dirixiron maiormente a Europa, en particular España tras a cal 800.000 arxentinos fóronse do país.[5] En 2017, segundo datos do Instituto de Políticas de Migracións e Asilo da Universidade Nacional de Tres de Febreiro, a Arxentina converteuse nun dos países de maior emigración na rexión, sendo a maioría dos arxentinos que se van profesionais altamente cualificados.[4]
En 2010, en resposta á crise, as medidas de axuste e os fortes niveis de desocupación que atravesan países previamente receptores de inmigrantes (como España), se revertio a migración, retornando á Arxentina gran cantidade dos que emigraran. Só en 2010, repatriáronse 12.237 arxentinos.[6][7][8] Creceu a cantidade de emigrados chegando a un pico de 1 millón de persoas en 2019. [1]
A partir do 2019 e a posterior pandemia do COVID-19 observouse unha nova corrente emigratoria na Arxentina, esta vez composta na súa maioría por mozos formados profesionalmente e sen necesidades económicas básicas, en busca de maior estabilidade económica e financeira. En 2020 emigraron 17.902 persoas contra os 14.503 arxentinos que reingresaron ao país desde o exterior, en 2021 rexístranse 12.203 saídas e 9807 chegadas. Para o ano 2023 ao redor de 17.809 arxentinos saíron do país versus 7801 que chegaron.[9][10][11][12] Repatriáronse 12.237 arxentinos.[13][14]
Destino[editar | editar a fonte]
Os destinos de migración máis populares en América son: os Estados Unidos, Chile, Paraguai, o Brasil, o Uruguai, Bolivia e o Canadá, aínda que tamén hai outras colectividades de menor tamaño en Venezuela, México, o Perú, Colombia, Panamá, Ecuador e Costa Rica. En Europa, España e Francia concentran a maior cantidade de arxentinos, e tamén hai comunidades numerosas no Reino Unido, Italia e Alemaña. Ademais, hai importantes colonias en Israel e Australia. Segundo o último informe migratorio da OIM, para 2012 había un total de 971.698 emigrantes arxentinos.[15] Calcúlase que os seus descendentes serían ao redor de 1.900.000.[16]
Posto | País de inmigración | Poboación | Porcentaxe |
---|---|---|---|
1.º | ![]() |
291 740 | 30,0 % |
2.º | ![]() |
224 952 | 23,3 % |
3.º | ![]() |
102 539 | 10,1 % |
4.º | ![]() |
59 115 | 6,1 % |
5.º | ![]() |
48 312 | 4,0 % |
6.º | ![]() |
45 424 | 4,7 % |
7.º | ![]() |
27 700 | 2,9 % |
8.º | ![]() |
22 743 | 2,3 % |
9.º | ![]() |
19 210 | 2,0 % |
10.º | ![]() |
18 171 | 1,4 % |
11.º | ![]() |
17 999 | 1,8 % |
12.º | ![]() |
14 190 | 1,5 % |
13.º | ![]() |
11 239 | 1,2 % |
14.º | ![]() |
9 002 | 0,9 % |
15.º | ![]() |
8 533 | 0,9 % |
16.º | ![]() |
9 100 | 0,8 % |
17.º | ![]() |
7 391 | 0,8 % |
18.º | ![]() |
5 706 | 0,6 % |
19.º | ![]() |
4 292 | 0,5 % |
20.º | ![]() |
3 940 | 0,4 % |
21.º | ![]() |
3 893 | 0,4 % |
22.º | ![]() |
3 220 | 0,3 % |
23.º | ![]() |
2 700 | 0,3 % |
24.º | ![]() |
2 644 | 0,3 % |
25.º | ![]() |
2 570 | 0,3 % |
26.º | ![]() |
1 835 | 0,2 % |
28.º | ![]() |
1 465 | 0,2 % |
29.º | ![]() |
1 302 | 0,1 % |
30.º | ![]() |
1 166 | 0,1 % |
31.º | ![]() |
1 154 | 0,1 % |
32.º | ![]() |
994 | 0,1 % |
Outros países | 33 733 | 3,1 % | |
TOTAL | 971 698 | 100 % |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Global Migration Data Portal" (en castelán). Consultado o 2021-05-02.
- ↑ "Migración en Latinoamérica y el Caribe" (en castelán). Consultado o 2021-05-02.
- ↑ "El golpe en números". El Destape. 24 de marzo de 2019.
- ↑ 4,0 4,1 "Argentina se convirtió en un polo de emigración". Untref. 27 de novembro de 2017.
- ↑ "Desde la crisis del 2001, 800.000 argentinos se fueron del país". Infobae. 12 de agosto de 2009.
- ↑ "Copia archivada". Arquivado dende o orixinal o 2 de maio de 2014. Consultado o 4 de marzo de 2012.
- ↑ "Copia archivada". Arquivado dende o orixinal o 25 de febreiro de 2015. Consultado o 4 de marzo de 2012.
- ↑ "Copia archivada". Arquivado dende o orixinal o 29 de xullo de 2013. Consultado o 4 de marzo de 2012.
- ↑ Perfil Migratorio en Sudamérica Cap. III Organización Internacional para las Migraciones. Nov 2023. p. 26. ISBN 978-92-9068-654-61.
- ↑ "¿La única salida es Ezeiza?: los datos de cuántos argentinos se fueron a vivir a otro país en el último año" (en castelán). Consultado o 2023-01-23.
- ↑ de 2020, Por Ximena Casas25 de Julio. "En la pandemia aumentó el deseo de emigrar de muchos argentinos: buscan estabilidad económica, desarrollo profesional y menos presión tributaria" (en castelán). Consultado o 2023-01-23.
- ↑ "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 02 de maio de 2014. Consultado o 13 de marzo de 2024.
- ↑ "Copia archivada". Arquivado dende o orixinal o 25 de febreiro de 2015. Consultado o 4 de marzo de 2012.
- ↑ de 2022, 11 de xaneiro. "“Fuga de cerebros sin precedentes”: un informe de la TV suiza retrata la emigración argentina de jóvenes profesionales" (en castelán). Consultado o 2023-01-23.
- ↑ Perfil Migratorio Argentino 2012
- ↑ "La otra cara, los que se fueron". Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2015. Consultado o 14 de xullo de 2009.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
![]() |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Emigración arxentina |