Inmigración na Arxentina

As inmigracións ao territorio actual da Arxentina comezaron fai xa varios milenios a. C., coa chegada das culturas de orixe asiático ao continente americano por Berinxia, segundo as teorías máis aceptadas, e foron pouco a pouco poboando o continente americano. Á chegada dos españois, os habitantes do actual territorio arxentino eran aproximadamente 300.000 persoas,^[1] pertencentes a numerosas civilizacións, culturas e tribos distintas. Logo da conquista española, chegaron ao territorio arxentino inmigrantes de todas partes do mundo.

Co paso dos anos, o territorio arxentino experimentou diferentes fluxos migratorios:

A colonización española, entre os séculos XVI e XVIII, composta na súa maioría do sexo masculino^[2] e, xeralmente, asimilada cos nativos no proceso de mestura, aínda que non todo o actual territorio foi efectivamente colonizado polos españois. A rexión de Chaco, o leste da Patagonia, a rexión de La Pampa, o sur de Córdoba e na maioría das provincias de Buenos Aires, San Luis e Mendoza, a área permaneceu baixo control indíxena.
A inmigración europea (principalmente italiana^[3] e española).

Táboa de inmigración

Os 20 maiores comunidades de inmigrantes segundo o censo de 2010

Posto	País de procedencia	2010	2001	1991
1.º	Paraguai	550,713	325,046	254,115
2.º	Bolivia	345,272	233,464	145,670
3.º	Chile	191,147	212,429	247,987
4.º	Perú	157,514	88,260	15,939
5.º	Italia	147,499	216,718	356,923
6.º	Uruguai	116,592	117,564	135,406
7.º	España	94,030	134,417	244,212
8.º	Brasil	41,330	34,712	33,966
9.º	Estados Unidos	19,147	10,552	9,755
10.º	Colombia	17,576	3,876	2,638
11.º	China	8,929	4,184	2,297
12.º	Alemaña	8,416	10,362	15,451
13.º	Corea do Sur	7,321	8,290	8,371
14.º	Francia	6,995	6,578	6,309
15.º	Portugal	6,785	9,340	13,229
16.º	Polonia	6,428	13,703	28,811
17.º	Venezuela	6,379	2,774	1,934
18.º	México	6,042	3,323	2,277
19.º	República Dominicana	5,661	1,497	N/D
20.º	Ucraína	4,830	8,290	3,498
	Outros países	57,351	86,561	99,422
TOTAL		1,805,957	1,531,940	1,628,210

Fonte: Instituto Nacional de Estadística y Censos (INDEC), 1991, 2001, 2010.

Orixe dos inmigrantes ata 1940

Inmigración bruta por nacionalidade (1857-1940)
Nacionalidade	Cantidade	Porcentaxe do total
Italia	2 970 000	44,9%
España	2 080 000	31,5%
Francia	239 000	3,6%
Polonia ^[4]	180 000	2,7%
Rusia ^[5]	177 000	2,7%
Turquía ^[6]	174 000	2,6%
Alemaña	152 000	2,3%
Imperio Austrohúngaro ^[7]	111 000	1,7%
Reino Unido ^[8]	75 000	1,1%
Portugal ^[9]	65 000	1,0%
Iugoslavia ^[10]	48 000	0,7%
Suíza	44 000	0,7%
Bélxica	26 000	0,4%
Dinamarca	18 000	0,3%
Estados Unidos	12 000	0,2%
Países Baixos	10 000	0,2%
Suecia	7 000	0,1%
Outros	223 000	3,4%
Total^[11]	6 611 000

Fonte: Dirección Nacional de Migracións (DNM).

Notas

↑ Ferrer, Aldo (1984) La economía argentina, XV ed. Buenos Aires: Fondo de Cultura Económica; p. 37.
↑ (en castelán) Mörner, Magnus (1969). La mezcla de razas en la historia de América Latina. Buenos Aires:Paidós.- Magnus Mörner sostiene que en los primeros cincuenta años de la Conquista las mujeres eran el 6% de las expediciones españolas, aumentando progresivamente hasta ser algo menos de un tercio desde el primer siglo de la colonia. Mörner, Magnus (1969). La mezcla de razas en la historia de América Latina. Buenos Aires:Paidós
↑ (en inglés) Foerster, Robert Franz; en "The Italian Emigration of Our Times" (pp. 223 - 278)
↑ Inclúe a ucraínos, xudeus e belarusos na rexión oriental de Polonia. Los colonos eslavos del Nordeste Argentino Arquivado 24 de setembro de 2017 en Wayback Machine.
↑ Inclúe a ucraínos, alemáns do Volga, belarusos, polacos, lituanos etc, que por mor de estar baixo o dominio ruso teñen pasaportes rusos.
↑ Nótese que a distinción entre os turcos, palestinos, sirios, libaneses e árabes tornouse a nivel oficial só despois de 1920. Ata entón, migraron con pasaporte turco, que xeneralizou o uso do alcume "turco" para o presente, para estar residindo legalmente no Imperio Otomán. En realidade, cada un deles foi identificado coa súa aldea ou cidade de orixe.
↑ En 1867, os gobernos do Imperio Austríaco e do Reino de Hungría asinaron un tratado coñecido como Ausgleich, creando unha monarquía dual coñecida como Austria-Hungría. Desintegrou-se a finais de 1918, co fin da Primeira Guerra Mundial. O que na época era o Imperio Austrohúngaro distribúese actualmente en trece países europeos que son as nacións de Austria, Hungría, República Checa, Eslovaquia, Eslovenia, Croacia, Bosnia-Herzegovina e na rexión de Vojvodina, en Serbia, Hidrantes Kotor en Montenegro, Trentino-Alto Adige e Trieste en Italia, parte do Banat e Transilvania, en Romanía, Galicia en Polonia e Ruthenia (rexión Carpatho-Ucraína), a maioría dos inmigrantes que viaxaron co pasaporte austrohúngaro eran croatas, polacos, húngaros, eslovenos, checos, romaneses e italianos no nordeste.
↑ O Reino Unido ata 1922 incluía toda Irlanda, gran parte dos inmigrantes da Gran Bretaña - entón comunmente chamados "ingleses" - e eran de orixe irlandesa, e a súa poboación foi ampliada por persoas de orixe galesa e escocesa.
↑ Portugal até 1974 tivo as seguintes dependencias: Angola, Cabo Verde, Guinea-Bissau, Macau, Mozambique, San Tomé e Príncipe, e Timor Leste.
↑ O estado coñecido xenericamente como Iugoslavia agrupou, entre 1918 e 1992, os estados actuais independentes de Bosnia-Herzegovina, Croacia, Eslovenia, Macedonia, Montenegro e Serbia.
↑ Arredor do 52% dos inmigrantes do período 1857-1939 radicáronse definitivamente.

Véxase tamén

Outros artigos

[1] Ferrer, Aldo (1984) La economía argentina, XV ed. Buenos Aires: Fondo de Cultura Económica; p. 37.

[2] (en castelán) Mörner, Magnus (1969). La mezcla de razas en la historia de América Latina. Buenos Aires:Paidós.- Magnus Mörner sostiene que en los primeros cincuenta años de la Conquista las mujeres eran el 6% de las expediciones españolas, aumentando progresivamente hasta ser algo menos de un tercio desde el primer siglo de la colonia. Mörner, Magnus (1969). La mezcla de razas en la historia de América Latina. Buenos Aires:Paidós

[3] (en inglés) Foerster, Robert Franz; en "The Italian Emigration of Our Times" (pp. 223 - 278)

[4] Inclúe a ucraínos, xudeus e belarusos na rexión oriental de Polonia. Los colonos eslavos del Nordeste Argentino Arquivado 24 de setembro de 2017 en Wayback Machine.

[5] Inclúe a ucraínos, alemáns do Volga, belarusos, polacos, lituanos etc, que por mor de estar baixo o dominio ruso teñen pasaportes rusos.

[6] Nótese que a distinción entre os turcos, palestinos, sirios, libaneses e árabes tornouse a nivel oficial só despois de 1920. Ata entón, migraron con pasaporte turco, que xeneralizou o uso do alcume "turco" para o presente, para estar residindo legalmente no Imperio Otomán. En realidade, cada un deles foi identificado coa súa aldea ou cidade de orixe.

[7] En 1867, os gobernos do Imperio Austríaco e do Reino de Hungría asinaron un tratado coñecido como Ausgleich, creando unha monarquía dual coñecida como Austria-Hungría. Desintegrou-se a finais de 1918, co fin da Primeira Guerra Mundial. O que na época era o Imperio Austrohúngaro distribúese actualmente en trece países europeos que son as nacións de Austria, Hungría, República Checa, Eslovaquia, Eslovenia, Croacia, Bosnia-Herzegovina e na rexión de Vojvodina, en Serbia, Hidrantes Kotor en Montenegro, Trentino-Alto Adige e Trieste en Italia, parte do Banat e Transilvania, en Romanía, Galicia en Polonia e Ruthenia (rexión Carpatho-Ucraína), a maioría dos inmigrantes que viaxaron co pasaporte austrohúngaro eran croatas, polacos, húngaros, eslovenos, checos, romaneses e italianos no nordeste.

[8] O Reino Unido ata 1922 incluía toda Irlanda, gran parte dos inmigrantes da Gran Bretaña - entón comunmente chamados "ingleses" - e eran de orixe irlandesa, e a súa poboación foi ampliada por persoas de orixe galesa e escocesa.

[9] Portugal até 1974 tivo as seguintes dependencias: Angola, Cabo Verde, Guinea-Bissau, Macau, Mozambique, San Tomé e Príncipe, e Timor Leste.

[10] O estado coñecido xenericamente como Iugoslavia agrupou, entre 1918 e 1992, os estados actuais independentes de Bosnia-Herzegovina, Croacia, Eslovenia, Macedonia, Montenegro e Serbia.

[11] Arredor do 52% dos inmigrantes do período 1857-1939 radicáronse definitivamente.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]