Desertización
Por desertización enténdese o proceso polo que un territorio que non posúe as condicións climáticas dos desertos, remata adquirindo as características destes. Isto sucede como resultado da destrución da súa cuberta vexetal e da erosión do solo. Segundo datos do Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente (PNUMA), o 35 % da superficie dos continentes pode considerarse como áreas desérticas.
Dentro destes territorios sobreviven millóns de persoas en condicións de persistente seca e escaseza de alimentos. A expansión destes desertos débese tanto a causas naturais como humanas.
Etapas[editar | editar a fonte]
A primeira etapa na desertización é a destrución da cuberta vexetal deuse en zonas que orixinariamente eran fértiles. Nelas practicábase unha agricultura rotativa. O aumento da poboación obrigou a unha explotación intensiva que produciu o esgotamento dos recursos.
A segunda etapa comeza cando a terra deixa de ser fértil e encóntrase despoxada da súa cuberta vexetal, a auga e o vento erosionan máis rápido ata chegar á roca e modifican a paisaxe.
Na maior parte das terras de cultivo o solo erosiónase moito máis á présa do que demora en formarse. Necesitaríanse moitas décadas para que a paisaxe volva a cubrirse de verde.
Zonas con desertización[editar | editar a fonte]
- Madagascar: É o país máis erosionado do mundo. O 93 % do bosque tropical e o 66 % da súa selva chuviñosa foron cortados.
- África: En países moi poboados e con poucos recursos, como os da franxa subsahariana, obsérvase un incremento nas zonas desérticas. Nacións que durante séculos sostiveran sociedades prósperas, áchanse agora no límite da subsistencia.
- España : España é o país da Unión Europea con máximo índice de desertización
Nacións Unidas[editar | editar a fonte]
En 1977 celebrouse en Nairobi, Kenya, a Conferencia das Nacións Unidas sobre Desertización. En 1994 a Organización das Nacións Unidas proclamou o 17 de xuño como o Día Mundial de loita contra a desertización e a seca.
