Cidade vella de Cáceres
| Cidade vella de Cáceres | |
|---|---|
 Torre de Yerba e arco da Estrella, na Praza Maior | |
| Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
| País |  España |
| Tipo | Cultural |
| Criterios | III, IV |
| Inscrición | 1986 (10ª sesión) |
| Rexión da UNESCO | Europa e América do Norte |
| Identificador | 384 |
A Cidade Vella de Cáceres é unha cidade histórica amurallada en Cáceres, España.
Cáceres foi declarada Cidade Patrimonio da Humanidade da UNESCO en 1986[1] debido á mestura na cidade da arquitectura romana, moura, gótica do norte e Arquitectura renacentista italiana. En Cáceres aínda se conservan trinta torres da época islámica, das que a Torre de Bujaco é a máis famosa.
Nas proximidades de Cáceres houbo asentamentos dende a prehistoria. Pódese atopar probas diso nas covas de Maltravieso e El Conejar.[2] A cidade fundárona os romanos no 25 a.C.
O Centro histórico (Parte Antiga) aínda conserva as súas antigas murallas; esta parte da cidade tamén é coñecida pola súa multitude de niños de cegoñas. As murallas conteñen un escenario urbano medieval sen sinais exteriores de modernidade, polo que alí se rodaron moitos programas de televisión e películas.[3][4]
Historia[editar | editar a fonte]
A orixe de Cáceres atópase na época prehistórica, como demostran as pinturas das Covas de Maltravieso que se remontan a finais do Paleolítico. Os visitantes poden ver restos medievais, a ocupación romana, a ocupación moura e a Idade de Ouro da cultura xudía en España. Cáceres ten catro áreas principais por explorar: o centro histórico, o barrio xudeu, o centro moderno e os arredores.[5]
Límites da cidade[editar | editar a fonte]
O Centro Histórico de Cáceres está delimitado en dúas grandes zonas pola muralla: intramuros (dentro da muralla) e extramuros (fóra da muralla). O recinto intramuros é o que se coñece habitualmente como “Cidade Monumental” ou “Parte Vella” e é o máis coñecido, mentres que a zona extramuros é menos coñecida. Todo o Centro Histórico, dende a Idade Media, está dividido en 4 parroquias, arredor das que se configura a estrutura da cidade. As catro parroquias son Santa María, San Mateo, Santiago e San Xoán, sendo as dúas primeiras intramuros e as dúas últimas extramuros.
Santa María[editar | editar a fonte]
O barrio de Santa María está formado pola unión de dúas prazas, a Praza de Santa María e a Praza dos Golfines, creando ambas un espazo único. Está presidida pola Santa Igrexa Catedral de Santa María a Maior, arredor da cal se dispoñen un conxunto de pazos, mansións e casas fidalgas que delimitan a praza. Xunto á ábsida da Concatedral atópase o Palacio de Carvajal (sede do Padroado de Turismo da Deputación de Cáceres; pódense visitar as súas instalacións interiores, o patio e o xardín) e ao final da rúa Tiendas é posible ver a Torre dos Espaderos. De novo na Praza de Santa María pódese ver o Palacio de Hernando de Ovando e o Pazo Episcopal, tras o cal, na Praza do Conde de Canilleros, atópase o Palacio Toledo-Moctezuma (Sede do Arquivo Histórico Provincial). Continuando na Praza de Santa María aínda se pode ver o Palacio Mayorazgo, a Casa de Moraga (Centro Provincial da Artesanía), a Casa de Golfin-Toledo ou Duques de Valencia, o Pazo da Deputación, o Pazo de Fomento e o magnífico Palacio de Golfines de Abaixo, que servía de aloxamento aos Reis Católicos durante as súas estadías en Cáceres.
San Xurxo[editar | editar a fonte]
A praza de San Jorge, no centro do recinto amurallado, caracterízase por tres edificios. Así, está dominada pola igrexa de San Francisco Javier ou Igrexa do Precioso Sangue (en cuxa cripta se atopa o Centro de Interpretación da Semana Santa de Cáceres e permite o acceso á cisterna máis grande de Cáceres, do século XVIII). Xunto a ela está situado o Colexio da Compañía de Xesús. Este conxunto barroco que preside a praza está acompañado á dereita pola Casa dos Becerra (Sede da Fundación Mercedes Calles e Carlos Ballestero). Finalmente, á esquerda, detrás dunhas tendas de recordos e artesanía, sitúase o Xardín de Cristina de Ulloa, espazo aberto dentro do conxunto formado por estes tres edificios da praza de San Jorge, dedicados ao patrón da cidade.
San Mateo[editar | editar a fonte]
O barrio de San Mateo, máis pequeno que Santa María, está formado por tres prazas, a praza de San Mateo, a de San Pablo e a das Veletas. Esta zona está presidida pola igrexa de San Mateo (construída sobre a antiga mesquita). Tamén hai outro edificio relixioso, o Convento de San Pablo. Entre os edificios civís, o máis destacado é o Pazo dos Cáceres Ovando ou Palacio das Cegoñas (Sede do Goberno Militar). Completan a zona de San Mateo, concretamente na Praza das Veletas, o Pazo de Veletas (Sede da Sección de Arqueoloxía e Etnografía do Museo de Cáceres, cunha magnífica cisterna almohade, a máis antiga da cidade) e a Casa dos Cabalos (Sede da Sección de Belas Artes do Museo de Cáceres). Inmediatamente detrás da igrexa de San Mateo, hai unha pequena praza na que se atopan tres fermosos edificios que forman un conxunto harmónico, a Casa do Sol, a Casa da Aguia e a Torre de Sande.
Volvendo de novo á Praza de San Mateo, é posible ver o impresionante Pazo de Golfines de Arriba. Por último, dende San Mateo pódese baixar pola rúa Ancha para admirar o conxunto de edificios que delimitan esta rúa. Entre elas atópanse a Casa de Lorenzo Ulloa (Sede da Escola de Belas Artes Eulogio Blasco), a Casa de Diego de Ulloa o Rico, a Casa dos Paredes-Saavedra, o Pazo do Comandante de Alcuéscar ou o Marqués de Torreorgaz (alberga o Parador de Turismo de Cáceres) e a Casa dos Sánchez Paredes.
Neste punto, tras cruzar a rúa Ancha, atópase a Porta de Mérida. Neste nivel é posible ver o Hospital dos Caballeros á dereita, mentres que se se xira á esquerda pódese apreciar a Casa dos Pereros (Sede do Colexio Maior Francisco de Sande).
Os adarves da estrela[editar | editar a fonte]
Desde a praza de San Mateo, collendo a rúa Condes, chégase á zona dos adarves. Os adarves son as rúas adxacentes á muralla, que tamén se coñece como paseo de ronda. En Cáceres cinco rúas conservan o nome de adarves (Pai Rosalío, Santa Ana, Estrella, Bispo Álvarez de Castro e Cristo), aínda que cando se fala de "os adarves", adoita referirse ás tres primeiras, que están seguidas, como se fose unha única rúa. Os adarves (do Padre Rosalío, Santa Ana e Estrela) constitúen unha rúa en pendente, con estreiteces e pavimento de pequenos cantos.
Nesta zona pódense apreciar o Arco de Santa Ana e a Porta do Postigo, a Torre da Ved ou o Postigo e a Torre de Santa Ana. Nunha pequena praza fronte ao Arco de Santa Ana sitúase o Pazo dos Condes de Adanero. Ao baixar os adarves, á esquerda aparece a entrada da Casa Mirón (Sede do Museo Municipal de Cáceres), e un pouco máis abaixo á dereita a Praza dos Caldereros. Esta praza, á dereita dos adarves, está delimitada por dous edificios enfrontados, o Palacio da Xenerala e a casa dos Ribera. Ambos os edificios son a sede do Reitorado da Universidade de Estremadura.
Diante da Praza dos Caldereros hai unha pequena porta que conduce a unhas escaleiras que baixan ao Foro dos Balbos, delimitado pola Torre do Forno e a Torre da Yerba, dende aquí pódese ver a Casa do Concello e a Praza Maior. Se os adarves se baixan totalmente vólvese á praza de Santa María, á altura da Casa de Moraga, sendo posible iniciar o paso por unha zona de rúas, rueiros e calexas da Cidade Monumental de grande encanto. Aquí, na Casa de Moraga, comeza un eixe formado polas rúas Cuesta de Aldana e Olmos, situadas en liña recta, estreitas e tortuosas. Aquí atópanse edificios tan importantes como a Casa do Mono, a Casa de Aldana, a Casa Mudéxar, a Casa dos Ovando Perero e a Enfermaría de San Antonio. Finalmente, a pequena praza onde se sitúa a Enfermaría de San Antonio remata na unión da rúa Porta de Mérida co Adarve do Padre Rosalío, podendo apreciarse o Hospital da Magdalena.
Barrio xudeu vello[editar | editar a fonte]
O Arco do Cristo é a porta oriental da antiga muralla de Cáceres. Conserva perpiaños romanos e na antigüidade foi a porta do cardo maximus da colonia Norba Caesarina.
Cáceres chegou a ter dous barrios xudeus: a Xudería Vella (no recinto intramuros) e a Xudería (no extramuros). A Xudería Vella ou Barrio Antigo tamén se coñece como o barrio de San Antonio de la Quebrada. Conserva o trazado e organización das rúas típicas da época islámica e xudía. Trátase de rúas estreitas e en pendente, con pequenas prazas comunicadas entre si, e con rúas "en fondo de saco", é dicir, rúas sen saída. As casas son pequenas, dunha a dúas plantas, na súa maioría brancas e algunhas delas están decoradas con flores como xeranios entre outras, o que lle dá un gran tipismo a este barrio. Está conformada polas rúas de San Antonio, do Moral, Rincón de la Monja e Costa del Marqués entre outras. O edificio principal e centro do antigo barrio xudeu é a Ermida de San Antonio (construída sobre a antiga sinagoga). Unha casa interesante é a Casa do Xudeu Rico (popularmente coñecida por presentar unha fachada de pedra en lugar de estar cuberta de cal, como era típica das humildes casas xudeas). Na mesma xudería, a través dunha das súas casas, é posible acceder ao Baluarte de los Pozos. Trátase dun tramo de muralla avanzado ao resto formado por dúas torres, a Torre dos Pozos ou da Xitana e a Torre Coraja ou dos Alxibes. Foi un punto clave para garantir o acceso á auga da Ribera. Tamén na propia xudería, preto da Porta de Pizarro, atópase o acceso ao Olivar da Xudería, que consta dun espazo a modo de xardín ou parque situado ao pé da muralla.
Se se continúa pola rúa Rincón de la Monja, no cruzamento da rúa coa Cuesta del Marqués, hai dous edificios a destacar. Un deles é a Casa de Durán de la Rocha e a outra a Casa Museo Árabe. Ao baixar pola Cuesta del Marqués chégase ao punto máis baixo da Cidade Monumental e ao situado máis ao leste. Aquí pódese atopar o Arco do Cristo, a Porta do Río ou o Concello (única porta de orixe romana que persistiu na cidade). Desde este punto pódese visualizar a Torre Redonda e, tras cruzar o arco, a Torre do Río.[6]
Cando o recinto intramuros non podía albergar máis edificacións, optouse por construír extramuros arredor de tres espazos fundamentais: a Praza Maior e as dúas parroquias (Santiago e San Xoán).
Praza Maior[editar | editar a fonte]
A Praza Maior constitúese como centro da parte histórica e porta de entrada á Cidade Monumental. Xurdiu como un grande espazo para mercados, fóra das murallas. Está dominado no seu lado leste por un frontal formado pola Torre de Bujaco, a Ermida da Paz e o Arco da Estrela, podendo ver tamén a Torre dos Púlpitos e a Torre da Yerba. Ao sur atópase a Casa do Concello, construída a finais do século XIX. O resto da Praza Maior está formada por soportais que teñen a súa orixe no século XVI, aínda que os edificios construídos sobre elas son de épocas moi diferentes.
Os portais albergaban diferentes gremios, como o Portal do Pan, o Portal dos Prateiros, o Portal dos Escribas, o Portal dos Boticarios e o Portal dos Vixiantes, entre outros. O resto de gremios da cidade instaláronse en rúas próximas á Praza Maior, como a coñecida e comercial rúa Pintores e outras como Paneras, Hornos, Hornillos, Zapatería, Caleros, Tenerías, Rivera de Curtidores, Caldederías, Comercios. Na contorna e nas inmediacións da Praza Maior atópanse as dúas parroquias medievais (Santiago e San Xoán), arredor das que se crearon novos espazos que, xunto coa Praza Maior, crearon a estrutura urbana do recinto extramuros.
Atraccións principais[editar | editar a fonte]
Catedrais e igrexas[editar | editar a fonte]
- Igrexa e convento de San Pablo (século XV)
- Convento da Compañía de Xesús, de estilo barroco, hoxe utilizado para exposicións de arte
- Igrexa de Santa María, catedral construída no século XIII, en estilo gótico
- Igrexa de San Mateo, unha igrexa do século XV construída no lugar dunha antiga mesquita
- Igrexa de San Francisco Javier (século XVIII), en estilo barroco
- Igrexa de San Juan, gran maxestosa igrexa construída entre os séculos XIII e XV
- Ermida de San Antonio Igrexa de Santo Domingo
- Ermida da Paz
- Igrexa de Santiago
Murallas[editar | editar a fonte]
- Torre de Bujaco (século XII)
- Arco da Estrela (século XVIII)
- Torre de Sande (séculos XIV-XV)
Pazos e casas señoriais[editar | editar a fonte]
- Palacio dos Golfines de Abaixo. Aquí viviron a raíña Isabel I de Castela e o rei Fernando I
- Palacio do Comendador de Alcuescar
- Palacio dos Golfines de Arriba
- Palacio-Fortaleza de los Torreorgaz, hoxe hotel Parador
- Palacio de Carvajal (século XV)
- Palacio casa dos Becerra
Galería[editar | editar a fonte]
-
Igrexa de San Francisco Xavier -
pazo das veletas -
Torre de Bujaco e ermida da Paz de Cáceres -
Palacio dos Golfines de Abajo -
Catedral de Cáceres -
Adarve da Estrela -
Cidade vella de Cáceres -
Casa dos Becerra
Notas[editar | editar a fonte]
- Referencias
- ↑ George, Sue (2 de outubro de 2009). "Cáceres: don't tell a soul | Spanish Tourist Board | guardian.co.uk". Londres: Guardian. Consultado o 2013-03-26.
- ↑ "Paper by Enrique CERRILLO CUENCA on the Conejar Cave" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 04 de marzo de 2016. Consultado o 22 de xaneiro de 2022.
- ↑ Europa Press (2 de decembro de 2016)."El rodaje de Juego de Tronos llega al centro de Cáceres". 20 minutos. Consultado o 11 de xaneiro de 2017.
- ↑ Ortiz, C. (19 de outubro de 2011)"Vuelve a Cáceres el rodaje de la serie de TVE sobre Isabel la Católica". El Periodico. Consultado o 11 de xaneiro de 2017.
- ↑ "Cáceres regional tourism web site".
- ↑ Cáceres Histórica Ayuntamiento de Cáceres
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Cidade vella de Cáceres |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Callejo Serrano, Carlos (1980). Cáceres Monumental. Madrid: Plus Ultra. ISBN 84-7127-084-6.
- Hurtado de San Antonio, Ricardo (2003). Cáceres: historia y leyendas. Sevilla: Padilla Libros Editores & Libreros. ISBN 84-8434-263-8.
- Márquez Bueno, Samuel; Gurriarán Daza, Pedro (2006). Cáceres: una punta de lanza almohade frente a los reinos cristianos. Suplemento al periódico Hoy de 26 de novembro de 2006.
- Mélida Alinari, José Ramón (1924). Catálogo monumental de España: provincia de Cáceres. Madrid: Ministerio de Instrucción Pública y Bellas Artes.
- Pulido, Mercedes; Cerrillo, Enrique (2005). "Sobre una desaparecida torre de la muralla de Cáceres". Norba, Revista de Historia (18): 147–161. ISSN 0213-375X.
- Teixidó Domínguez, María Jesús (2007). "Las antiguas casas consistoriales de Cáceres y su desaparición" (PDF). Norba-Arte (27): 169–189. ISSN 0213-2214.
