Arquitectura romana
Os romanos adoptaron a linguaxe externa da arquitectura grega para os seus propios propósitos, os cales eran tan diferentes dos edificios gregos que acabaron por crear un novo estilo arquitectónico, aínda que os dous estilos son frecuentemente considerados parte da arquitectura clásica.
A diferenza entre a arquitectura grega, e a romana é esencialmente práctica, carente do sentido relixioso que tivo a grega, o carácter militar da arquitectura romana ponse de manifesto no desenvolvemento das urbes, baseadas na organización dun campamento militar, onde os seus eixos principais se cortan en cruz e os secundarios, paralelos a estes, forman unha cuadrícula. No centro está o foro, a praza principal, xeralmente rectangular, arrodeada de pórticos e edificios civís e relixiosos.
A actividade arquitectónica dos romanos caracterízase polo uso e perfeccionamento das técnicas do gregos pero tamén dos etruscos, utilizaron como materiais de construción o ladrillo e o morteiro, o que lles permitiu realizar construcións colosais. O arco e a bóveda etrusca foron os sistemas construtivos básicos, combinados coa estrutura alintelada grega.
Os edificios públicos máis importantes no mundo romano eran o teatro, o anfiteatro, as termas, as palestras, o acueduto e o templo. De enorme importancia para a conservación do imperio foi a construción de calzadas e pontes.