Celeste Caeiro
| Celeste Caeiro | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 2 de maio de 1933 |
| Socorro | |
| Nacionalidade | Portugal |
| Ocupación | camareira e modista |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Celeste Martins Caeiro, nada no Socorro (Lisboa) o 2 de maio de 1933[1] foi a muller que o 25 de abril de 1974 distribuíu caraveis entre os militares que estaban a dar un golpe de estado para derrubar o réxime ditatorial liderado por Marcelo Caetano. É por este xesto seu que este acontecemento histórico é coñecido como Revolución dos Caraveis.[2]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
De mai galega, Celeste é a máis nova dos tres fillos de Teodora de Viana Martins Caeiro e case non coñeceu o pai, que os abandonou.[3][4] En 1974 Celeste Caeiro tiña 40 anos e vivía nun cuarto que alugara no Chiado. Traballaba no gardarroupa[4] dun restaurante chamado Sifire[5] na Rua Braancamp en Lisboa. O restaurante, inaugurado o 25 de abril de 1973, facía un ano dende a apertura ese día e a xerencia planeaba agasallar con flores as clientas e cun porto os clientes.[4] Porén, como estaba a acontecer o golpe de estado, o restaurante non abriu.[6] O xerente díxolle ao seu persoal que volvese para a casa e deulles os caraveis para levar, xa que non ían poder ser distribuídos entre as clientes. Cadaquén levou do almacén un feixe de caraveis vermellos e brancos.[2][6][7]
Cando volvía para a casa, Celeste colleu o metro para o Rossio e dirixiuse ao Chiado, onde se atopou inmediatamente cos tanques dos revolucionarios. Achegouse a un dos tanques, preguntou o que pasaba e un soldado respondeulle "Nós imos cara o Carmo para deter o Marcelo Caetano. Isto é unha revolución!". O soldado pediulle a maiores un cigarro,[6] pero Celeste non tiña ningún. Celeste quería comprarlles algunha cousa para comer, pero as tendas estaban todas fechadas. Así que lle deu a única cousa que tiña para dar: caraveis, dicindo: "Se quere tome, un caravel ofréceselle a calquera persoa", e deulle un caravel vermello.[5] O soldado aceptou o caravel, e puxo a flor no cano do fusil. Celeste foi dando caraveis ós soldados que ía encontrando, dende o Chiado ata o pé da Igrexa dos Mártires.[2][8]
Logo deste xesto seu, Celeste foi chamada Celeste dos cravos.[9] No ano 1999, a poeta Rosa Guerreiro Dias dedicoulle o poema Celeste em Flor.[10]
No ano 2016 vivía cunha pensión de 370 euros nunha pequena casa a poucos metros da Avenida da Liberdade.[11]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Caeiro, Celeste (24 de Abril de 2013). Fui eu que distribui os cravos da revoluçao (en portugués). Entrevista con Lino,Conceição. Boa Tarde. Lisboa.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Araújo Branco, Isabel (2000). "25 DE ABRIL SEMPRE! - A flor que deu o nome à Revolução: «Um cravo oferece-se a qualquer pessoa»". Avante! (en portugués) (1378). Arquivado dende o orixinal o 06 de xullo de 2013. Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ "Conheça Celeste Caeiro, mulher que com cravos deu nome à Revolução em Portugal - Notícias - R7 Internacional". noticias.r7.com (en portugués). Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Veiga, Marta (27 de abril de 2018). "Celeste dos cravos". Diario de Pontevedra. Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ 5,0 5,1 "Celeste Caeiro, la mujer que “bautizó" la revolución lusa". La Región (en castelán). Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 "Celeste dos Cravos". canal da camara de Lisboa (en portugués). 23 de abril de 2014. Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ "Os cravos vermelhos, símbolos de Abril". RTP, Rádio e Televisão de Portugal (en portugués). Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ "▶ Vídeo: A mulher que fez do cravo o símbolo da revolução". JN (en portugués). 25 de abril de 2013. Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ "Celeste Caeiro, a mulher que deu nome à revolução em Portugal". Radar Global (en portugués). 25 de abril de 2014. Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ "Vamos Falar de Abril: Celeste em flor nos canteiros da Mouradia". Vamos Falar de Abril. 17 de marzo de 2014. Consultado o 3 de agosto de 2018.
- ↑ Poncini, Helena (24 de abril de 2016). "Ella es Celeste Caeiro, la mujer que, con un pequeño gesto, dio nombre a la Revolución de los Claveles". El Periódico (en castelán). Consultado o 3 de agosto de 2018.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Fonseca, Ana Sofia (2014). Capitãs de Abril : A revolução dos cravos vivida pelas mulheres dos militares. (en portugués) (2ª ed.). A esfera dos livros. ISBN 978-989-626-520-5.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
