Bret Hart

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Bret Hart
Nacemento2 de xullo de 1957
Lugar de nacementoCalgary
NacionalidadeCanadá e Estados Unidos de América
Alma máterStampede Wrestling, Ernest Manning High School, Mount Royal Collegiate e Universidade Mount Royal
Ocupaciónactor, escritor, loitador profesional, xornalista, actor de teatro e actor de televisión
PaiStu Hart
Cónxuxevalor descoñecido, valor descoñecido e valor descoñecido
FillosDallas Hart
IrmánsDiana Hart, Owen Hart, Smith Hart, Keith Hart, Bruce Hart, Dean Hart, Ross Hart, Georgia Hart-Annis, Wayne Hart e Elizabeth Hart
Coñecido porHitman: My Real Life in the Cartoon World of Wrestling
PremiosWWE Hall of Fame, Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame, National Wrestling Hall of Fame and Museum, Professional Wrestling Hall of Fame and Museum, George Tragos/Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame e Canada's Walk of Fame
Na rede
http://www.brethart.com/
IMDB: nm0366170 Allmovie: p30753 TV.com: people/bret-hart-1
Facebook: hitmanbrethart Twitter: BretHart Musicbrainz: c9bae1df-b42a-41c0-9c5d-da8c9f3c74f4 WikiTree: Hart-8044 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]
Breat Hart no 2010.

Bret Sergeant Hart, nado en Calgary, Alberta, o 2 de xullo de 1957, é un loitador profesional retirado, escritor e actor canadense,[1] máis coñecido como Bret "Hitman" Hart. Forma parte da famosa familia de loitadores "Hart". É o oitavo fillo de Helen Hart e do loitador Stu Hart. A súa familia complétase con 7 irmáns (entre eles atópanse os loitadores Keith, Smith, Bruce e o falecido Owen Hart) e catro irmás, todas elas casadas con loitadores profesionais.

Bret Hart conseguiu durante a súa carreira un total de 7 campionatos mundiais: 5 veces o Campionato da WWF e 2 veces o Campionato Mundial Peso Pesado da WCW; tamén foi 2 veces Campión Intercontinental; ademais de ser un 5 veces Campión dos Estados Unidos; 2 veces Campionato por Parellas da WWF xunto co seu cuñado Jim "The Anvil" Neidhart. Todo isto converteuno en Campión da Tripla Coroa. Ademais foi co-gañador da edición de 1994 de Royal Rumble e 2 veces gañador do torneo King of the Ring en 1991 e 1993 (sendo até a data o loitador que máis veces gañou este título). Foi líder do Stable The Hart Foundation. En 2006, Hart foi engadido no Salón da Fama WWE.

Hart foi "Maint Event" de 2 Wrestlemania, os cales foron: WrestleMania X e WrestleMania XII.

Carreira[editar | editar a fonte]

Comezos[editar | editar a fonte]

Na súa adolescencia xogaba nun equipo de hóckey xuvenil chamado Calgary Sun e posteriormente uniuse ás filas dos Calgary Hitmen na Western Hockey League. Os seus comezos na loita libre foron a principios da década de 1980, cando comezou a traballar para o seu pai en Stampede Wrestling como árbitro. Todo cambiou cando un loitador non puido entrar ó ring e el substituíuno a petición do seu pai. Así Bret ingresou por primeira vez como loitador nun ring. Pouco tempo despois uniuse ó seu irmán Keith para gañar 4 veces o campionato en parellas.

Coa experiencia que gañou no Xapón, onde coñeceu ó seu adestrador o Sr. Sakurada, foise facendo famoso e, aínda que reticente a conceder entrevistas e falar en público, Hart gañou o aprecio da xente, gañando títulos británicos como os Campionatos de peso semipesado da Commonwealth, 5 Campionatos Internacionais en Parella e 6 Campionatos Norteamericanos de peso semipesado.

World Wrestling Federation[editar | editar a fonte]

1984-1991[editar | editar a fonte]

En 1984 trasladouse ós Estados Unidos. En agosto dese mesmo ano ingresou no WWF, substuíndo o nome de Dynamite Kid que viña utilizando polo de Bret "Hitman" Hart.[2] En 1985 asociouse a Jim Neidhart, creando un equipo dirixido por "The Mouth of the South" Jimmy Hart. Este equipo recibiu o nome de Hart Foundation pola similitude dos nomes. Bret e Jim fixeron o seu debut na primeira Royal Rumble de 20 homes, onde gañou André The Giant. A axilidade de Bret creu un estilo técnico intrigante, en contraste coa forma de loitar do seu compañeiro Jim, que utilizaba a forza.

Hart saltou á fama na WWF a mediados dos 80, e Hart Foundation gañou o WWF Tag Team Championship dúas veces. Finalmente convertéronse en "malos" e adoptaron o alcume de "The Pink and Black Attack". Os seus combates máis notables foron con British Bulldogs, The Fabulous Rougeaus, Strike Force, The Rockers e Demolition. O seu primeiro reinado foi o 26 de xaneiro de 1987 ó vencer ós Bulldogs británicos. Tempo despois perdéronno ante Strike Force. En Summerslam 1990, Hart Foundation iniciou o seu segundo reinado ó derrotar a Demolition coa axuda de The Legion of Doom. O 30 de outubro Hart Foundation perdeu o título fronte a The Rockers (Marty Jannetty e Shawn Michaels) nunha loita moi polémica. Poucos días despois o presidente Jack Tunney cambiou de opinión e devolveu os títulos a Jim e Bret. O seu reinado durou ata o 24 de marzo de 1991.

A raíz dunha derrota que tiveron fronte a The Nasty Boys en WrestleMania VII,[3] os membros de Hart Foundation tiveron que seguir a súa carreira individualmente, o que se transformou nun grande éxito para Bret, xa que en SummerSlam 1991[4] gañou o seu primeiro Campionato Intercontinental WWF ó derrotar a Mr. Perfect. Bret tivo despois un combate con The Mountie. Esta inimizade produciuse cando o preparador de Mountie, Jimmy Hart, botou auga sobre Bret, e Mountie fíxolle un cattle prod.

1992-1993[editar | editar a fonte]

Bret enfrontándose nun combate ó seu irmán Owen, con quen tivo un feudo en 1994.

Bret, despois de perder o Campionato Intercontinental WWF fronte a The Mountie, sufriu supostamente unha febre, pero só o fixo para protexer ao seu personaxe despois de perder o título. Logo da derrota ante The Mountie, en Royal Rumble 1992 o campionato pasou a mans de Roddy Piper, pero máis tarde Bret recuperaría o título en WrestleMania VIII.

En xullo de 1992, Bret derrotou a Shawn Michaels no que foi a primeira Ladder Match. Aínda que moitos lembran a Michaels como o principal innovador de Ladder Match, debido ao éxito que tivo máis tarde neste tipo de loita, en realidade era Bret quen gañou por primeira vez.

Despois gañou o Campionato Intercontinental vencendo ao seu curmán Davey Boy Smith en Summerslam 1992, celebrado ante máis de 80.000 afeccionados no Estadio de Wembley. O 12 de outubro gañou o Campionato WWF ante Ric Flair, nunha loita que non se emitiu en televisión. Nesa loita, Bret dislocouse un dos dedos da man dereita, pero non lle afectou moito e seguiu coa loita. Bret converteuse así no décimo sexto home e o primeiro canadense en alcanzar o campionato da WWF.

Bret tivo que defender o título contra Papa Shango, Shawn Michaels e Razor Ramon antes de perdelo en WrestleMania IX fronte a Yokozuna coa axuda de Mr. Fuji. É entón cando aparece Hulk Hogan para defender a Bret e competir polo título que gañou por quinta vez.

Pouco despois Bret gañou o primeiro Pay-Per-View King Of The Ring en 1993, derrotando a Razor Ramon, Mr. Perfect e Bam Bam Bigelow. Despois de ser coroado como Rei do Ring, Bret foi atacado por Jerry The King Lawler quen alegou ser o verdadeiro rei, e así empezou a inimizade por parte de Jerry contra Bret e a súa familia. Esta rematou cun enfrontamento en Summerslam 1993 que, orixinalmente gañou Bret a través da Sharpshooter. Hart, porén, non deixou de lado o suspenso e a decisión inverteuse a unha vitoria de Lawler por descualificación.

Nese tempo a empresa tivo a idea de crear un feudo entre familias, feito que foi moi ben recibido polo público. É por ese éxito que a Bret se lle agrega un novo enfrontamento, pero esta vez contra Owen Hart, o seu irmán máis novo. A historia comezou en Survivor Series 1993, cando a familia Hart (Bret, Owen, Bruce Keith) se enfrontou a Shawn Michaels e os seus compañeiros. Na loita ningún dos irmáns saíu eliminado, a excepción de Owen, quen culpou de dita eliminación a Bret e o retou a unha loita, a cal Bret rexeitou. A historia di que Bret xunto aos seus pais traballaron nas vacacións de Nadal para xuntar a toda a súa familia e arranxar as súas rivalidades.

1994-1996[editar | editar a fonte]

Bret Hart nun evento da WWF, cunha bandeira do Canadá, onde é considerado un heroe.

No evento Royal Rumble 1994, Owen e Bret perderon a oportunidade de obter o Campionato en parellas da WWF ó enfrontarse a The Quebecers, xa que Bret sufriu unha lesión no xeonllo durante esta loita. O árbitro Tim White detivo o encontro porque considerou que Bret era incapaz de continuar. Ó termo desta loita Owen recriminou ao seu irmán por quitarlle a oportunidade de obter o título e golpeouno no xeonllo ferido. Aínda así, Bret puido participar e gañar o Royal Rumble xunto a Lex Luger, caso que causou controversia xa que foron os últimos en quedar no ring e caer ao mesmo tempo sobre a terceira corda, polo tanto, ambos foron co-gañadores e ambos recibiron a oportunidade de ir polo campionato WWF en Wrestlemania X.

Mentres tanto, Hart centrouse no seu irmán, xa que Owen esixía repetidamente a posibilidade de loitar contra Bret, o cal refusou en tódalas ocasións. Esta situación estaba complicando a Bret, polo que Jack Tunney decidiu que Hart e Luger terían a oportunidade polo título en Wrestlemania X, pero vironse enfrontados á posibilidade de que houbese dúas loitas con Yokozuna (nese tempo campión de WWF) nunha mesma noite. O máis xusto foi facer un sorteo televisado e o que gañara tería a posibilidade de enfrontarse a Yokozuna primeiro. O sorteo gañouno Luger. Baixo o mando de Tunney, Bret estaba obrigado a enfrontarse con Owen na apertura de Wrestlemania X. Nesa ocasión gañou Owen.

Segundo as regras, se Luger triunfaba fronte a Yokozuna, loitaría con Bret esa mesma noite, pero Luger perdeu por descualificación. É así como Yokozuna e Bret loitaron polo título, enfrontamento que gañou Bret conseguindo o seu segundo campionato WWF. Bret seguiu a rivalidade co seu irmán Owen e á vez con Diesel, nese tempo Jim Neidhart tornouse a unir a Bret. En King Of The Ring 1994, Bret defendeu o seu campionato contra Diesel, e cando Bret estaba por gañar o partido Shawn Michaels interfiriu a favor de Diesel, Diesel apareceu preto da vitoria aplicándolle a Bret un Jackknife Powerbomb, antes de que puidese facer a contaxe, interfere Neidhart. Diesel gañou por descualificación, pero Bret conserva o título.

En Summerslam 1994, Bret defendeu o título esta vez fronte a Owen nun Steel Cage Match. Hitman saíu vitorioso esta vez. Bret, acompañado de Davey Boy Smith finalmente perdeu o título en Survivor Series 1994 nunha Submission match fronte a Bob Backlund acompañado de Owen Hart. O feudo entre Bret Hart e Bob Backlund continuaría en Wrestlemania XI nunha "I Quit" Match co seu árbitro especial: Roddy Pipper. Bret Hart gaña esta loita, xa que Bob mentres aplicaba unha Crossface Chickenwing, di unha palabra inintelixible e Roddy Pipper interpretouna como rendición, galardoando así a Bret como triunfador do combate.

Hart en 1995.

Esta última loita que tivo con Bob, arrefriou un pouco as cousas entre Bret e Owen. Pero esta vez Bret centrouse en onde comezou todo: a loita con Jerry “The King” Lawler. Despois da batalla en In Your House onde gañou Lawler, con interferencia de Hakushi e Shinja, reuníronse novamente en King Of The Ring 1995, onde Lawler, despois de perder, viuse obrigado a bicar o pé de Bret. Jerry avisou disto ao seu dentista Dr. Isaac Yankem (máis tarde Kane), a noticia non lle agradou a Yankem, polo que se creou unha loita entre o dentista de Lawler e Bret en Summerslam 1995. Hart, despois disto, empezou a tomar atención no campionato da WWF, que neses momentos tíñao Diesel. Finalmente consegue o título en Survivor Series 1995 nunha loita sen descualificación.

Despois da súa vitoria fronte a Diesel, tivo unha pequena riña, que só durou un mes, co seu antigo aliado The British BullDog. Enfrontáronse en In Your House 5. Shawn Michaels gaña Royal Rumble 1996 e enfróntase a Bret Hart nun Iron Man Match no evento Wrestlemania XII. A loita tivo algunhas complicacións, xa que o marcador, ós 60 minutos, ía 0-0, polo tanto, o presidente Gorilla Monsoon deu tempo extra. Nesta loita Shawn Michaels levouse o ouro, despois de inserir dúas superkicks na cara de Bret.

Bret ese ano decidiu tomar un descanso. Durante ese verán Stone Cold foi o novo King Of The Ring 1996 e retou a Bret Hart a unha loita. Despois de 8 meses de ausencia, Bret Hart enfrontaríase a Stone Cold en Survivor Series 1996. Na loita Stone Cold ten a Hart nun Million Dollar Dream, pero Bret invérteo e gaña o combate. Esta sería a primeira loita entre os dous, unha loita entre a vella escola "Baby Face" Bret Hart e a nova escola "Anti-heroe" Austin.

1997[editar | editar a fonte]

Hart facendo a súa entrada nun evento da WWF en Inglaterra.

O feudo continuou en Royal Rumble 1997, onde Bret se esforzou por ser o primeiro contendente ao campionato, cando logrou eliminar ao seu adversario, Austin, pero este último sobe de novo ó ring, xa que a súa eliminación non foi vista polos árbitros, para gañar o Royal Rumble sacando a Bret do combate. O feito xerou controversia, pero para arranxalo, decidiron facer unha Fatal Four Way en febreiro no PPV In Your House entre Bret Hart, Austin e os outros dous individuos eliminados ó final, Undertaker e Vader.

A loita converteuse en titular, xa que Shawn Michaels, o campión nese momento, deixou vacante o título WWF. Os catro homes loitaron durante bastantes minutos, e aínda ningún deles era eliminado, ata que Bret cobre a Austin e, máis tarde, Undertaker elimina a Vader. Bret sacude as cousas e triunfa nesa oportunidade, para así converterse por cuarta vez no campión WWF. Aínda así, ese reinado só durou 1 día, xa que Bret perdeu o título a siguinte noite fronte a Sycho Sid, despois de ser golpeado por Stone Cold cunha cadeira.

Bret Hart tornou a formar un grupo, no que estaban Brian Pillman, Jim Neidhart, Owen Hart e The British Bulldog. Denomináronse “The New Hart Foundation” e destacaban po-lo seu ámbito antiamericano, sendo moi popular dentro do Canadá e os Estados Unidos.

En Wrestlemania XIII enfróntanse Bret e Steve Austin nunha Submission Match, con Ken Shamrock como árbitro especial. Despois de 22 minutos, Bret Hart aplica a Sharpshooter e deixa a Austin esvaecido na lona e con abundante sange na fronte. A loita termina con Bret Hart como gañador. Aínda despois de haber gañado, Bret golpea a Austin. Así invértense os papeis, Bret convértese en Heel e Austin pasa a ser Face.

Austin e Hart enfróntanse novamente en In Your House 14, esta vez Austin triunfa a través de DQ, xa que a Fundación Hart interfireu. A noite seguinte Hart sufriu unha lesión no xeonllo despois de que Austin o golpeara cunha cadeira. Hart estivo fóra de circulación durante o mes seguinte, a pesar de que segue sendo a voz da fundación Hart. Bret tornou en xullo de 1997 e levou á Fundación Hart a enfrontarse contra Austin, Ken Shamrock, Goldust e Legión of Doom. A Fundación Hart obtivo a vitoria.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Hart, Diana; McLellan, Kirstie (2001). Under the Mat: Inside Wrestling's Greatest Family. Fenn. p. 22. ISBN 1-55168-256-7. 
  2. "1984 WWF Results". Arquivado dende o orixinal o 03 de maio de 2008. Consultado o 07 de xullo de 2008. 
  3. "WrestleMania VII official results". Arquivado dende o orixinal o 04 de maio de 2010. Consultado o 07 de xullo de 2008. 
  4. SummerSlam 1991 official results

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]