Boeing F/A-18E/F Super Hornet

Boeing F/A-18E/F Super Hornet
Tipo	caza multirrol embarcado
Fabricante	McDonnell Douglas Boeing
Primeiro voo	29 de novembro de 1995
Introducido	1999
Estado	en servizo
Principais usuarios	Armada dos Estados Unidos Real Forza Aérea de Australia Forza Aérea de Kuwait
Produción	1995 - presente
Unidades construídas	608
Variantes	Boeing EA-18G Growler

Os Boeing F/A-18E/F Super Hornet son cazas multirrol embarcados baseados no McDonnell Douglas F/A-18 Hornet. As variantes F/A-18E monopraza e F/A-18F bipraza sonderivados máis grandes e avanzados dos F/A-18C e D Hornet.

O Super Hornet ten un canón rotatorio interno de 20 mm M61 e pode levar mísiles aire-aire e armas aire-superficie. Pode levar combustible adicional en ata cinco tanques externos e pode ser configurado como unavi´n de repostaxe en voo engadíndolle un sistema externo de reabastecemento aire-aire.

Deseñado e producido inicialmente por McDonnell Douglas, o Super Hornet voou por vez primeira en 1995. A principios de 1997 iniciouse a súa produción a pequena escala, acadándose a fabricación a grande escala en setembro dese mesmo ano, tras a fusión de McDonnell Douglas e Boeing o mes anterior. O Super Hornet entrou en servizo coa frota da Armada dos Estados Unidos en 1999, substituíndo ao Grumman F-14 Tomcat, que foi retirado en 2006; o Super Hornet serviu xunto co Hornet orixinal. A Real Forza Aérea de Australia, que operou o F/A-18A como o seu principal caza dende 1984, pediu o F/A-18F en 2007 para substituír aus seus vellos General Dynamics F-111C. Os Super Hornets australianos entraron en servizo en decembro de 2010.

Desenvolvemento

Orixes

O Super Hornet é un redeseño do McDonnell Douglas F/A-18 Hornet. A configuración das ás e da cola ten a súa orixe nun prototipo de Northrop, o P-530, que naceu como unha revisión do lixeiro Northrop F-5E (cunha á máis grande, dúas derivas e unha distintiva extensión da raíz do bordo de ataque, ou LERX). Posteriormente chamado Northrop YF-17 "Cobra", competiu no programa Lightweight Fighter (LWF) da USAF para producir un caza máis pequeno e sinxelo para complementar ao máis grande McDonnell Douglas F-15 Eagle; o YF-17 perdeu a competición contra o YF-16.

A Armada ordenou que o YF-17 fose redeseñado para chegar ao máis grande F/A-18 Hornet para cumprir cun requisito para un caza multirrol que complementase ao máis grande e caro Grumman F-14 Tomcat servindo nos roles de interceptor e superioridade aérea. O Hornet demostrou ser efectivo pero cun limitado radio de combate. O concepto dun Hornet agrandado propúxose por vez primeira anos anos 80, o cal foi comercializado por McDonnell Douglas como Hornet 2000. O concepto do Hornet 2000 era o dun F/A-18 avanzado cunha á máis grande e unha fuselaxe máis longa para levar máis combustible e motores máis potentes.

O final da guerra fría levou a un período de recortes no orzamento militar e a unha considerable reestruturación. Ao mesmo tempo a aviación naval estadounidense enfrontábase a varios problemas. O McDonnell Douglas A-12 Avenger II fora cancelado en 1991 despois de que o programa pasase por problemas serios; este tería que ser o substituto do obsoleto Grumman A-6 Intruder. A Armada considerou actualizar un deseño xa existente como un enfoque máis atractivo en vez dun deseño totalmente novo. Como alternativa ao A-12, McDonnell Douglas propuxo o "Super Hornet" (inicialmente "Hornet II" nos 80), unha mellora dos anteriores exitosos modelos F/A-18, que podería servir como substituto alternativo para o A-6 Intruder. O deseño do Hornet de nova xeración demostrou ser máis atractivo que a actualización Quick Strike de Grumman para o F-14 Tomcat, xa que se considerou un salto tecnolóxico insuficiente en comparación aos F-14 existentes.

At the time, o Grumman F-14 Tomcat era o principal caza de superioridade aérea e interceptor da Armada. O entón Secretario de Defensa Dick Cheney describiu o F-14 como tecnoloxía dos 60, e reduciu drasticamente a adquisición do F-14D en 1989 antes de cancelar totalmente a súa produción en 1991, en favor do actualizado F/A-18E/F. A decisión de substituír o Tomcat polos Hornet foi controvertida; o as da guerra de Vietnam e congresista Duke Cunningham criticou o Super Hornet como un deseño non probado que comprometía a superioridade aérea. En 1992 a Armada cancelou o programa Navy Advanced Tactical Fighter (NATF), que tería sido unha variante embarcada do Lockheed Martin F-22 Raptor da USAF. Como unha alternativa máis barata ao NATF, Grumman propuxo melloras substanciais ao F-14 máis aló do Quick Strike, pero o Congreso rexeitounas por ser demasiado caras e reafirmou o seu compromiso co máis barato F/A-18E/F.

Probas e produción

O Super Hornet foi pedido pola Armada estadounidense en 1992. A Armada retivo a designación F/A-18 para axudar a vender o programa ao Congreso como un "derivado" de baixo risco, aínda que o Super Hornet é en gran medida un avión novo. O Hornet e o Super Hornet comparten moitas características, incluído aviónica, asentos de exección, radar, armamento, software de misión, e procedementos de mantemento/operación. O F/A-18E/F inicial mantiña a meirande parte dos sistemas de aviónica dos F/A-18C/D da época. O deseño do Super Hornet ampliaríase cheganto a ter un peso en baleiro lixeiramente superior ao do F-15C.

O primeiro voo do Super Hornet foi o 29 de novembro de 1995. A produción inicial do F/A-18E/F comezou en 1995. As probas de voo comezaron en 1996 aterrando por primeira vez nun portaavións en 1997. A produción a baixo ritmo iniciouse en marzo de 1997, acadándose a produción a ritmo completo en setembro dese ano. Os voos de proba continuaron durante o ano 1999, rematando con probas no mar e de repostaxe en voo. No programa realizáronse 3 100 voos cunha duración de 4 600 horas. O Super Hornet realizou probas e avaliacións operativas da Armada estadounidense en 1999, e foi aprobado en febreiro de 2000.

Coa retirada do F-14 en 2006, todos os reactores de combate da Armada serían variantes do Hornet ata a entrada en servizo do F-35C Lightning II. O F/A-18E monopraza e o F/A-18F bipraza tomaron o lugar do F-14 Tomcat, o A-6 Intruder, o Lockheed S-3 Viking, e o KA-6D. Unha variante de guerra electrónica, o EA-18G Growler, substitúe ao EA-6B Prowler. Durante a época da guere de Vietnam, os roles dos Super Hornet eran realizados por unha combinación de avións A-1/A-4/A-7 (ataque lixeiro), A-6 (ataque medio), F-8/F-4 (caza), RA-5C (recon.), KA-3/KA-6 (repostaxe), e EA-6 (guerra electrónica). Anticipoiuse que se aforrarían 1 000 millóns de dólares anuais ao substituír todos os modelos polo Super Hornet. A Armada considera a compra do Super Hornet un éxito, cumprindo os requirimentos de custo, calendario e peso.

Melloras e cambios

O Super Hornet Bloque II incorpora un radar activo mellorado de matriz de exploración electrónica (AESA), pantallas máis grandes, o sistema de visualización montado no casco JHMCS, e varias outras substitucións de aviónica. No Bloque II Super Hornet utilizáronse sistemas de aviónica e armas que estaban en desenvolvemento para a versión de produción do Boeing X-32. Os avións de nova construción recibiron o radar APG-79 AESA a partir de 2005. En xaneiro de 2008 anunciouse que 135 avións de produción anteriores ían ser equipados con radares AESA.

En 2008, Boeing discutiu o desenvolvemento dun Super Hornet Bloque III co exército estadounidense e australiano, con capacidades de sixilo adicionais e alcance estendido. A estrutura do avión refórzase para aumentar a vida útil ata 10 000 horas de voo, e algunhas aeronaves anteriores do Bloque II tamén se poden modificar para conseguilo. En 2010, Boeing ofreceu aos posibles clientes do Super Hornet a "Folla de ruta internacional", que incluía tanques de combustible conformables, motores mellorados, unha cápsula de armas pechada (EWP), unha cabina de nova xeración, un novo sistema de aviso de mísiles e un sistema interno de busca e seguimento por infravermellos (IRST); o IRST sería posteriormente montado no tanque externo da liña central. A EWP ten catro estacións internas para municións, unha única aeronave pode transportar un total de tres EWP, que alberga ata 12 AMRAAM e 2 Sidewinder. A cabina de última xeración presenta unha pantalla sensible ao tacto de 19 x 11 polgadas. En 2011, Boeing recibiu un contrato da Armada dos Estados Unidos para desenvolver unha nova computadora de misión.