Antigüidade tardía
A Antigüidade tardía é o período de transición entre a Idade Antiga e maila Idade Media; as dúas primeiras divisións da periodización tradicional do tempo histórico que se adoitan aplicar á Historia da civilización occidental. Cronoloxicamente abranguería o período que vai dende a crise do século III, que marca o comezo da descomposición da Antigüidade clásica, até a expansión musulmá e a constitución do Imperio Carolinxio (finais do século VIII), procesos que representaron o asentamento definitivo do mundo medieval.
Henri Pirenne (Mahoma e Carlomagno) pode considerarse o creador do concepto, ao pór de manifesto o esencial que para a caracterización definitiva de o medieval significaron dous grandes acontecementos: o Imperio de Carlomagno e a chegada do islam a Europa; e os procesos que carrexaron: a ruptura da unidade da conca do Mediterráneo (no económico e no ideolóxico, unha verdadeira fronteira de civilizacións) e o peche en si mesma da Europa Occidental ou Cristiandade latina (previamente separada da Cristiandade oriental do Imperio Bizantino), onde levarán á súa culminación as formas económicas, sociais, políticas e ideolóxicas do que se veu en chamar feudalismo e que se viña desenvolvendo dende o comezo deste período, cincocentos anos antes.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Materia Antigüedad Tardía na Universidade de Sevilla, con bibliografía.
