Mauro de Anjou
_-_St._Maurus_the_Abbot_by_Valentin_Le_F%C3%A8vre.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | c. 512 (Gregoriano) Roma |
| Morte | c. 584 (71/72 anos) Galia |
| Abade | |
| | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Ocupación | monxe |
| Profesores | Bieito de Nursia |
| Orde relixiosa | Orde de San Bieito |
| Enaltecemento | |
| Día de festividade relixiosa | 15 de xaneiro |
- Non confundir con Santo Amaro.
Mauro de Anjou, nado en Roma no ano 511 e finado o 15 de xaneiro de 584, abade de Glanfevil, chamado despois san Mauro do Loira ou de Anjou, foi un relixioso cristián do século VI.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu nunha familia nobre, fillo do senador Equitius. Foi o primeiro discípulo de San Bieito e enviado a Francia, segundo a tradición, no ano 543 para fundar mosteiros. Gobernou como abade durante moitos anos o convento fundado por el, e no 582 retirouse á clausura, morrendo o 15 de xaneiro de 584. O santoral da Igrexa Católica celebra nesa data o día de San Mauro.
Tradicións[editar | editar a fonte]
Determinadas tradicións falan dos seus poderes de taumaturgo. Nos relatos dos milagres de San Bieito de Nursia, recollidos por Gregorio I Magno, fálase de como rescatou ao rapazolo Plácido dun lago sen saber nadar. Relato que ten a ensinanza de estimular ao monxe a entregar a vida polo irmán confiándose na providencia e non nas propias capacidades. Atribúeselle a curación de doentes e necesitados, polos que sempre se preocupaba, de aí que a devoción popular estea moi espallada por Galicia. As mesmas tradicións falan das súas conversas co conde Gaidulfo, inimigo declarado dos monxes.
Reliquias[editar | editar a fonte]
Documentos dun Sínodo diocesano de 1501 afirman que as súas reliquias estaban gardadas en Almendral, na rexión de Estremadura. Estas reliquias foron trasladas á catedral de Badaxoz polo bispo bieito Frei José de la Zerda o ano 1643. Quedaron parte das reliquias en Almendral, existindo tradicións de que algunhas se encontraban en Montecasino, Fosano e Marsella e, por suposto, na propia Glanfeuil.
En Francia o culto desprazouse no século XVIII a Saint-Germain-des-Prés, onde os revolucionarios franceses dispersaron as reliquias polas rúas de París.
Significación[editar | editar a fonte]
Deu nome á congregación de San Mauro. No século IX aparece unha Vida de San Mauro atribuída aos seus discípulos que tivo moita sona en Francia. A abadía de Glanfeuil foi unha meta de peregrinación local, ao igual que as veciñas Fleury e Mans, que dicían ter reliquias de San Bieito e da irmá deste Santa Escolástica, respectivamente
Adoita representarse cunha muleta e unha balanza. É patrón dos zapateiros e dos artesáns do cobre, así como das illas dos Azores. O culto popular atribúelle longas viaxes alén do fin da terra e está considerado como un santo especialmente milagreiro.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Mauro, san na EGU
