Partido Mahut - Isner en Wimbledon 2010
Durante o Campionato de tenis de Wimbledon de 2010, entre os día 22 e 24 de xuño, o estadounidense John Isner e o francés Nicolas Mahut protagonizaron o partido máis longo da historia do torneo e do tenis, en termos de tempo e xogos disputados. John Isner precisou de 183 xogos e de 11 horas e 5 minutos para bater ao seu contrincante, Nicolas Mahut. Os xogadores marcaron e romperon moitos outros récords de Wimbledon e do tenis, que inclúen a marca de 78 saques directos do xogador croata Ivo Karlović nun só partido, marca que superaron ámbolos dous xogadores: Isner fixo 112 e Mahut, 103[1].
Detalles do encontro[editar | editar a fonte]
Xogado na pista 18 do All England Lawn Tennis and Croquet Club, o partido rematou cun marcador de 6–4, 3–6, 6–7(7), 7–6(3), 70–68. Só o quinto set durou máis que calquera partido da historia do tenis, tanto en xogos disputados como no tempo de xogo, con 138 xogos e unha duración total de 8 horas e 11 minutos.
O partido comezou o 22 de xuño de 2010. Transcorridos 4 sets, o partido foi suspendido ata o día seguinte por falta de luz solar. Unha vez retomado o 23 de xuño para disputar o quinto e definitivo set, converteríase no partido máis longo de tódolos tempos. Ese día, unha vez máis, tivo que ser adiado por falta de luz solar, despois de terse chegado aos 59-59 no marcador dese quinto set, e tras 7 horas e 8 minutos de xogo. Finalmente, o 24 de xuño, 3º día de partido, Isner rompeu o servizo de Mahut despois de 1 hora e 3 minutos de xogo, e deixou o marcador do 5º set nun definitivo 70-68.
Marcas[editar | editar a fonte]
O encontro rompeu o récord de máis xogos disputados nun partido, tanto antes como despois da introdución do sistema de morte súbita ou tie-break. Os récords anteriores eran o do partido de cuartos de final do Open de Australia no que Andy Roddick precisou de 83 xogos para derrotar a Younes El Aynaoui por 4–6, 7–6(5), 4–6, 6–4, 21–19, e os 112 xogos que precisou Pancho Gonzales en 1969 para derrotar a Charlie Pasarell na primeira volta por 22–24, 1–6, 16–14, 6–3, 11–9 antes da introdución do tie-break. No encontro de John Isner e Nicolas Mahut xogáronse un total de 183 xogos.
Este partido bateu o récord do encontro tamén por tempo xogado: 11 horas e 5 minutos. A marca oficial anterior, de 6 horas e 33 minutos, era do Open de Francia de 2004, cando Fabrice Santoro derrotou a Arnaud Clément por 6–4, 6–3, 6–7(5), 3–6, 16–14.
Cronoloxía[editar | editar a fonte]
Hora local británica (UTC+1).
Martes, 22 de xuño de 2010[editar | editar a fonte]
- 6:18 PM – Comeza o partido.
- 9:07 PM – Suspéndese o partido por falta de luz.
Mércores, 23 de xuño de 2010[editar | editar a fonte]
- 2:05 PM – Reanúdase o partido.
- 5:45 PM – O partido pasa xa a ser o máis longo da historia.
- 9:13 PM – Suspéndese o partido por segunda vez, co marcador en 59–59 no quinto e decisivo set.
Xoves, 24 de xuño de 2010[editar | editar a fonte]
- 3:40 PM – Reanúdase o partido na pista 18.
- 4:48 PM – Finaliza o partido con vitoria para John Isner, que gañou o set final por 70–68. O partido durou 11 horas e 5 minutos.
Despois do partido[editar | editar a fonte]
Inmediatamente despois de ter rematado o partido, un membro da organización do torneo de Wimbledon, acompañado polos ex xogadores británicos de tenis Tim Henman e Ann Jones, fixo unha pequena cerimonia de conmemoración deste fito histórico na historia do tenis, na que se pronunciou un pequeno discurso e se obsequiou a cada un dos dous xogadores e máis o xuíz de cadeira cun agasallo de recordo. Ademais, fíxose unha foto dos tres diante dun dos dous marcadores electrónicos da pista 18, que marcaba ese histórico 70-68 no quinto set.[2]
Estatísticas[editar | editar a fonte]
As estatísticas oficiais do partido son as que seguen:
| Nicolas Mahut | John Isner | |
|---|---|---|
| Primeiro servizo | 328 de 489 = 67% | 361 de 491 = 74% |
| Saques directos | 103 | 113 |
| Dobres faltas | 21 | 10 |
| Erros non forzados | 60 | 62 |
| % gañadora do 1º servizo | 284 de 328 = 87% | 292 de 361 = 81% |
| % gañadora do 2º servizo | 101 de 161 = 63% | 82 de 130 = 63% |
| Tantos gañadores (incluíndo o servizo) | 244 | 246 |
| Puntos gañados ao resto | 117 de 501 = 23% | 104 de 510 = 20% |
| Aproximacións á rede | 111 de 155 = 72% | 97 de 144 = 67% |
| Puntos totais gañados | 502 | 478 |
| Puntos de partido | 2 | 5 |
Fallos nos marcadores[editar | editar a fonte]
No segundo día de xogo, o marcador electrónico da pista 18 quedou parado en 47–47 e logo apagouse. Os programadores de IBM dixeron que os marcadores estaban programados só ata 47-47, pero que arranxarían o fallo para o día seguinte.[3] O marcador on-line no sitio web oficial funcionou correctamente un pouco máis: En 50–50 púxose en 0-0 e volveu a contar a partir de aí. Na web pediuse aos usuarios que "por favor engadisen 50 xogos ao marcador do partido entre Isner e Mahut".[4] Un programador de IBM traballou no sistema informático do marcador ata as 11:45 PM para adaptalo de cara á continuación do partido o día seguinte (24 de xuño), aínda que tería volto a fallar de terse prolongado o partido máis de 25 xogos.[5]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ EFE (23 de xuño de 2010). "Isner gana el partido más largo de la historia del tenis". Público.
- ↑ Wimbledon: Isner-Mahut Match Comemorated With Post-Match Ceremony, Ben Rothenberg, SBNation.com, 24 de xuño de 2010
- ↑ John Martin (23 de xuño de 2010). "Logistics Are Put to the Test at Wimbledon". The New York Times.
- ↑ Michael Hurley (23 de xuño de 2010). "John Isner and Nicolas Mahut Marathon Match Suspended for Darkness at Wimbledon". NESN.com. New England Sports Network.
- ↑ Martin, John. "Scoreboard tuneup" The New York Times, 24 de xuño de 2010.