Grimoaldo o Mozo

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaGrimoaldo o Mozo

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacementovalor descoñecido Editar o valor em Wikidata
valor descoñecido Editar o valor em Wikidata
Morteabril de 714 Editar o valor em Wikidata
Liexa Editar o valor em Wikidata
Causa da morteHomicidio Editar o valor em Wikidata
Mordomo do palacio Burgundy (en) Traducir
700 – 714
← Drogo de Champagne (pt) Traducir
Mordomo do palacio Neustria
695 – 714
← Nordeberto (pt) TraducirTeodoaldo (pt) Traducir → Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpolítico Editar o valor em Wikidata
Outro
TítuloQ22921203 Traducir (708–714)
Q22921205 Traducir (708–714) Editar o valor em Wikidata
FamiliaArnulfianos Editar o valor em Wikidata
CónxuxeTeodesinda
FillosTeodoaldo (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
PaisPipino de Herstal Editar o valor em Wikidata  e Plectruda (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
IrmánsCarlos Martel, Drogo de Champagne (pt) Traducir e Childebrando I (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata

WikiTree: Pippinid-11

Grimoaldo II (en francés, Grimoald II ou Grimoald de Herstal), chamado o Mozo, finado en 714 en Liexa, foi un nobre franco da familia dos Arnulfianos, que foi mordomo de palacio de Neustria desde o 695 ao 714, de Burgundia desde o 700 ao 714 e duque de Champaña e de Burgundia desde o 708 ao 714.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Era o segundo fillo de Pipino de Heristal e Plectruda. En 695, á morte de Nordeberto, mordomo de palacio de Neustria, instalado por Pipino, Grimoaldo, cando era moi mozo, foi designado polo seu pai para sucedelo.[1]

No 700, o seu pai tamén o nomeou mordomo de palacio de Borgoña.[2]

Finalmente, á morte do seu irmán máis vello Drogo, Pipino o Mozo transmitiulle as súas responsabilidades, as de duque de Champaña e duque de Burgundia.[2]

O 13 de decembro de 710 foi nomeado testemuño nunha doazón feita polo rei Khildeberto IV en favor da abadía de Saint-Denis.[2]

En abril de 714, durante unha viaxe para visitar a tumba de san Lamberto en Liexa, mentres rezaba, foi asasinado por un frisón pagán chamado Rangar,[1][2] parece ser que ao servizo do seu sogro. A menos que o asasinato se producise na estrada de volta de Liexa, como afirma Pierre Riché.[3]

Unións e fillo[editar | editar a fonte]

Segundo o Liber Historiae Francorum, Grimoaldo tivo primeiro un fillo ilexítimo, Teodebaldo, dunha concubina.[4] Despois, tras unha vitoria contra os frisóns, no 711, o seu pai Pipino asinou a paz con Radbod, duque dos frisóns, que se negou a converterse ao cristianismo, pero aceptou que a súa filla Teudesinda fose bautizada e casase con Grimoaldo.[1][2][5]

Xenealoxía[editar | editar a fonte]

Arnolfo
(ca. 582 † 641)
bispo de Metz
 
Doda
 
Pipino de Landen
(v.580 † 640)
mordomo de palacio
 
Ita
(† 652)
abadesa de Nivelles
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ansexisa
(† entre 648 e 669)
 
 
 
 
 
Bega
(ca. 620 † 693)
 
 
 
Hugoberto
 
Irmina
abadesa de Oeren
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
{{{Ÿ}}}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Pipino de Heristal
(ca. 645 † 714)
mordomo de palacio
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Plectruda
 
 
Radbod
(† 719)
duque dos frisóns
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Unha concubina
 
Grimoaldo II
(† 714)
mordomo de palacio
 
 
 
 
 
 
 
 
Theudesinde
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Teodebaldo
(† 741)
mordomo de palacio
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 1,2 Settipani 1993, pp. 163-164
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 "Merovingian Nobility". 
  3. Riché 1983, p. 43
  4. Para a discusión de se Teodebaldo era fillo ilexítimo ou lexítimo, ver o artigo Teodebaldo, mordomo de palacio.
  5. Riché 1983, p. 40

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Mourre, Michel (2007): Le Petit Mourre. Dictionnaire d'Histoire universelle Éditions Bordas. ISBN 978-2-0473-2194-2.
  • Riché, Pierre (1983): Les Carolingiens, une famille qui fit l'Europe. París: Hachette (reimpr. 1997). ISBN 2-0127-8851-3. (Ler en liña).
  • Settipani, Christian (1993): La Préhistoire des Capétiens (Nouvelle histoire généalogique de l'auguste maison de France, vol. 1). Villeneuve-d'Ascq: Éd. Patrick van Kerrebrouck. ISBN 978-2-9501-5093-6.
  • Volkmann, Jean-Charles (199): Bien connaître les généalogies des rois de France. Éditions Gisserot. ISBN 978-2-8774-7208-1.

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]