Gino Bramieri
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 21 de xuño de 1928 Milán, Italia |
| Morte | 18 de xuño de 1996 (67 anos) Milán, Italia |
| Causa da morte | Morte natural (Cancro de páncreas ) |
| Lugar de sepultura | Cemitério Monumental de Milão (pt)  |
| Datos persoais | |
| Residencia | Milán |
| País de nacionalidade | Italia (1946–1996) Reino de Italia (1928–1946) |
| Actividade | |
| Ocupación | humorista , actor de cinema , actor de televisión , actor de teatro , director de cinema , guionista , locutor de radio |
| Lingua | Lingua italiana |
| Participou en | |
| 1962 | Sanremo Music Festival 1962 (en) (6º) |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Fillos | Cesare Bramieri (en) |
| Páxina web | ginobramieri.it |
    | |
Lista
| |
Luigi Bramieri, ou máis sinxelamente Gino Bramieri, nado en Milán[1] o 22 de xuño de 1928 e finado en Milán o 18 de xuño de 1996, foi un actor e cómico italiano.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Gino Bramieri naceu en Milán en 1928, terceiro e último fillo dun carpinteiro e ebanista, na súa casa do Corso Garibaldi. O seu pai atopoulle un traballo cando aínda tiña catorce anos, como carteiro na Banca Commerciale Italiana, pero preferiu ser aprendiz no teatro, arranxando botóns e manobrando o telón.
O seu debut como artista remóntase a finais de 1943, mentres que o seu debut teatral foi o 27 de setembro de 1944 no Teatro Augusteo de Milán, en Cretinopoli. A experiencia adquirida na compañía de teatro "Gilberto Govi" foi fundamental na súa formación artística.
Traballou con Franco e Ciccio, Peppino De Filippo, Aldo Fabrizi, Ave Ninchi, Nino Taranto, Raimondo Vianello, Totò. Foi intérprete de máis de trinta películas. Nos últimos anos da súa vida, foi o protagonista da comedia de televisión Nonno Felice e o seu spin-off Norma e Felice.
Italo Terzoli e Enrico Vaime foron os seus autores "de referencia": cos seus guións acadou grandes éxitos no teatro lixeiro, desde La sveglia al collo ata Anche i bancari hanno un'anima e La vita comincia ogni mattina.
Ademais dunha grande habilidade para dirixir historietas cómicas e crear personaxes e motas, a súa especialidade era a de contar chistes.[2][3]
Gino Bramieri faleceu dun tumor pancreático o 18 de xuño de 1996 no IEO - Instituto Europeo de Oncoloxía. O funeral celebrouse na basílica de San Nazaro en Brolo, en Milán, seguido por unhas dúas mil persoas. O cadaleito foi enrolado na bandeira do Inter, e foi enterrado no cemiterio monumental de Milán. O 2 de novembro de 2005 o seu nome rexistrouse no famedio do cemiterio.[4]
Filmografía[editar | editar a fonte]
Cinema[editar | editar a fonte]
- Siamo tutti milanesi, de Mario Landi (1953)
- Amarti è il mio peccato, de Sergio Grieco (1953)
- I tre ladri, de Lionello De Felice (1955)
- Avanzi di galera, de Vittorio Cottafavi (1955)
- Per le vie della città, de Luigi Giachino (1956)
- Peppino, le modelle e... "chella llà", de Mario Mattoli (1957)
- Scandali al mare, de Marino Girolami (1961)
- Maciste contro Ercole nella valle dei guai, de Mario Mattoli (1961)
- Twist, lolite e vitelloni, de Marino Girolami (1962)
- Nerone '71, de Filippo Walter Ratti (1962)
- L'assassino si chiama Pompeo, de Marino Girolami (1962)
- Il medico delle donne, de Marino Girolami (1962)
- Gli eroi del doppio gioco, de Camillo Mastrocinque (1962)
- Canzoni a tempo di twist, de Stefano Canzio (1962)
- Colpo gobbo all'italiana, de Lucio Fulci (1962)
- I tre nemici, de Giorgio Simonelli (1962)
- La traversata di Milano, de Marino Girolami (1962)
- Un marito in condominio, de Angelo Dorigo (1963)
- Siamo tutti pomicioni, de Marino Girolami (1963)
- I 4 tassisti, de Giorgio Bianchi (1963)
- Adultero lui, adultera lei, de Raffaello Matarazzo (1963)
- In ginocchio da te, de Ettore Maria Fizzarotti (1964)
- Non son degno di te, de Ettore Maria Fizzarotti (1965)
- Se non avessi più te, de Ettore Maria Fizzarotti (1965)
- Rita la zanzara, de Lina Wertmüller (1966)
- Perdono, de Ettore Maria Fizzarotti (1966)
- Nessuno mi può giudicare, de Ettore Maria Fizzarotti (1966)
- Chimera, de Ettore Maria Fizzarotti (1968)
- Nel giorno del Signore, de Bruno Corbucci (1970)
- W le donne, de Aldo Grimaldi (1970)
- Per amore di Cesarina'', de Vittorio Sindoni (1976)
- Oh! Serafina'', de Alberto Lattuada (1976)
- Arriva lo sceicco, de Gino Bramieri (1977)
- Maschio latino cercasi, de Giovanni Narzisi (1977)
- Ridendo e scherzando, de Marco Aleandri (1978)
Galería de imaxes[editar | editar a fonte]
-
Gino Bramieri en 1966. -
Gino Bramieri e Lola Falana.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ «Mio padre Gino Bramieri, l'artista che voleva Milano ai suoi piedi»
- ↑ Giancarlo Grossini (3 de xuño de 1998). "Bramieri, l' eredita' del sorriso". Corriere della Sera. Consultado o 7 de setembro de 2013.
- ↑ Leandro Barsotti (2 de outubro de 2003). "Gino Bramieri, re della barzelletta". La Tribuna di Treviso. Consultado o 7 de setembro de 2013.
- ↑ Gino Bramieri, il comico milanese che debuttò tre volte
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gino Bramieri  |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Gino Bramieri na IMDb (en inglés).
- Páxina web de Gino Bramieri (en italiano)
