Armstrong Siddeley Sapphire
| Armstrong Siddeley Sapphire | |
|---|---|
 | |
| Tipo | turborreactor |
| Fabricante | Armstrong Siddeley |
| Primeiro encendido | 1 de outubro de 1948 |
| Principais aplicaciós | Gloster Javelin Handley Page Victor Hawker Hunter |
| Variantes | Wright J65 |
O Armstrong Siddeley Sapphire é un motor turborreactor británico producido por Armstrong Siddeley nos anos 50. Foi o derradeiro desenvolvemento do traballo que comezara como o Metrovick F.2 en 1940, evolucionando cara a un deseño de fluxo axial cunha cámara de combustión anular que desenvolvía máis de 49 kN. Equipou ás primeiras versións dos Hawker Hunter e Handley Page Victor, e a todos os Gloster Javelin. Tamén foi fabricado baixo licenza nos Estados Unidos por Wright Aeronautical como o J65, impulsando a varios deseños estadounidenses. O principal competidor do Sapphire foi o Rolls-Royce Avon.
Deseño e desenvolvemento[editar | editar a fonte]
A evolución do deseño do Sapphire comezou en Metropolitan-Vickers (Metrovick) en 1943 como un derivado do proxecto F.2. Co F.2 acadando en voo uns 7 100 N, Metrovick cambiou a produción a deseños máis grandes, tanto un F.2 ampliado coñecido como o Beryl, como o moito máis grande F.9 Sapphire. Os nomes escolléronse tras unha decisión de usar xemas para futuros nomes de motores. O Beryl finalmente desenvolveu 18 kN de pulo, pero o único proxecto que o seleccionou, o Saunders-Roe SR.A/1, foi cancelado. O Ministerio de Abastecemento designou ao F.9 como MVSa.1.
En 1948 Metrovick saíu da industria dos motores a reacción.[1][2] Armstrong Siddeley, que xa tiña un desenvolvemento de turbina propio, o ASX, fíxose cargo do MVSa.1, agora chamado ASSa.1.
Tras un redeseño xurdiu como o ASSa.2. En decembro de 1949 o ASSa.2 completou unha proba de aceptación a 32 800 N. O seu competidor, o Avon Ra.3, tiña un pulo de 29 000 N nesa época. Varias compañía amosaron interese no Sapphire, e considerouse o motor principal ou de respaldo para moitos deseños británicos de finais dos 40 e principios dos 50.
O ASSa.5 con 33 000 N de pulo usouse só no English Electric P.1A, prototipo do Lightning. Instalouse unha tobeira simple fixa con posqueimador para ampliar o límite de rendemento para as probas de estabilidade e control dende aproximadamente Mach 1,1 ata máis aló de Mach 1,5. Versións futuras do Lightning equipáronse co Avon.
O ASSa.6 de 37 000 N usouse nos Gloster Javelin FAW Mk.1, Hawker Hunter F.Mk.2 e F.Mk.5, e no prototipo do Sud Ouest SO 4050 Vautour. O ASSa.7 de maior pulo, 49 kN, foi o primeiro motor británico en ser cualificado por riba dos 44 kN e equipou aos Gloster Javelin FAW Mk.7, Handley Page Victor B.Mk.1 e a un prototipo do cazabombardeiro suízo FFA P-16.
O compresor do Sapphire funcionaba ben, sen sobretensións, en todo o seu rango de RPM sen a necesidade de álabes guía de entrada variables (VIGV) ou purga. Porén, as primeiras etapas do compresor sofrían de fatiga debido á parada rotatoria a baixas RPM e tiveron que incorporarses varios arranxos, como arames de amarre. Curtiss-Wright introduciu ramplas variables no Wright J65 na entrada do compresor para evitar o estancamento e a oxcitación dos álabes. Armstrong-Siddeley probou unha solución semellante no Sapphire pero incorporou cambios nos álabes en vez de reducir a resposta dos mesmo ao estancamento.
Peter Caygill di que un dos problemas máis serios atopados no Gloster Javelin foi causado polo "peche da liña central" no motor Sapphire.[3] Voar a través dunha nube espesa podía causar que a carcasa do compresor encollese e rozase os álabes causando un fallo catastrófico no motor e a perda do avión. Este problema tamén causou o fallo dun Sapphire nun Victor B.1.[4]
Para o ASSa.7 do Javelin requiríase un posqueimador con impulso limitado, converténdose no ASSa.7LR. Precisábase un 12% de impulso a grandes altitudes para recuperar o rendemento de interceptación de bombardeiros que se perdera ao cargar os novos mísiles de Havilland Firestreak.[3]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "armstrong siddeley | gloster javelin | 1956 | 0017 | Flight Archive". www.flightglobal.com.
- ↑ Gunston 1989, p.102
- ↑ 3,0 3,1 Caygill, Peter (2011). Javelin - from the cockpit : Britain's first delta wing fighter. Barnsley: Pen & Sword Aviation. ISBN 978-1-84884-656-2. OCLC 1124342527.
- ↑ Brooks, Roger R. The Handley Page Victor : the history & development of a classic jet. p. 195. ISBN 978-1-4738-1480-6. OCLC 882480670.
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Gunston, Bill. World Encyclopedia of Aero Engines. Cambridge, England. Patrick Stephens Limited, 1989. ISBN 1-85260-163-9