Analista cuantitativo
Un analista cuantitativo (ou quant, do inglés "quantitative analyst") é unha persoa que traballa na industria dos investimentos como analista de investigación aplicando técnicas numéricas ou cuantitativas a problemas de investimentos. Existen traballos similares na maioría das outras industrias modernas, pero non se denominan "analistas cuantitativos".
Aínda que os quants nun principio se ocupaban da xestión do risco e da valoración de derivados, a definición estendeuse para incluír tódalas persoas que aplican as matemáticas ás finanzas, como por exemplo as que se adican á arbitraxe estatística.
Historia[editar | editar a fonte]
As finanzas cuantitativas comezaron nos Estados Unidos nos anos 30 do século XX cando algúns investidores comezaron a utilizar fórmulas matemáticas para valorar accións e bonos.
A tese de Harry Markowitz de 1952 "Portfolio Selection" (en galego, "Selección de carteiras") foi un dos primeiros artigos en adaptar formalmente conceptos matemáticos ás finanzas. Markowitz formalizou a noción de media dos rendementos e covarianzas para accións o que lle permitiu cuantificar o concepto de "diversificación" no mercado. Demostrou como calcular o rendemento medio e a varianza dunha carteira dada e razoou que os investidores só escollerían carteiras que, dado un rendemento, minimizasen a varianza. Aínda que hoxe a linguaxe das finanzas inclúe o cálculo de Itō, a minimización do risco dunha maneira cuantificable é unha parte importante da teoría moderna.
En 1969 Robert Merton introduciu o cálculo estocástico no estudo das finanzas. Merton estaba motivado polo desexo de comprender como se definen os prezos nos mercados financeiros, o que é a clásica cuestión do "equilibrio" en Economía, e en artigos posteriores empregou o cálculo estocástico para comezar as investigacións neste eido.
Ao mesmo tempo que Merton e coa súa axuda, Fischer Black e Myron Scholes desenvolveron a súa fórmula de valoración de opcións, o que levou Merton e Scholes a gañar no ano 1997 o Premio Nobel de Economía (Black falecera no ano 1995). Esta fórmula deulle solución ao problema práctico de atopar un prezo xusto para unha opción europea de tipo Call, é dicir, o dereito de comprar unha acción concreta a un prezo predeterminado nunha data concreta. Este tipo de opcións son mercadas frecuentemente por investidores desexosos de cubrir os seus riscos. En 1981, Harrison e Pliska usaron a teoría xeral dos procesos estocásticos en tempo continuo para darlle á fórmula de Black-Scholes unha base sólida, e como resultado, demostraron como valorar outros produtos derivados.
Formación[editar | editar a fonte]
Os quants máis frecuentemente teñen unha formación académica en Física, Enxeñería ou Matemáticas que en campos relacionados coas Finanzas. Normalmente os quants tamén necesitan dominar a programación de ordenadores.
A demanda de quants conduciu á creación de mestrados e cursos de doutoramento especializados en Matemáticas Financeiras, Finanzas Computacionais e campos afíns. En concreto, os programas de mestrado en enxeñería financeira ou similares estanse a volver populares. A Cass Business School de Londres foi a pioneira dos programas de finanzas cuantitativas en Europa, aínda que tamén destacan os programas da University of Warwick e do Imperial College de Londres no Reino Unido e das Universidade Pierre et Marie Curie (Paris VI) e Diderot (Paris VII) en París.
Enfoques estatísticos e matemáticos[editar | editar a fonte]
De acordo co analista Fred Gehm, "Hai dous tipos de análise cuantitativa, e polo tanto dous tipos de quants. Un tipo traballa fundamentalmente con modelos matemáticos e o outro fundamentalmente con modelos estatísticos. Aínda que nada impediría a unha persoa facer os dous tipos de traballo, semella que isto non acontece, quizais porque estes dous tipos de traballo requiren diferentes habilidades e diferentes enfoques.[1]"
Un problema típico do analista cuantitativo de tipo matemático podería ser construír ou mellorar un modelo para a valoración e negociación e detección de oportunidades de arbitraxe de bonos convertibles e as accións nas que se pode converter o bono. O modelo podería detectar, por exemplo, se o bono convertible está infravalorado comparado co prezo das accións ou viceversa. Información deste tipo de técnicas pódese atopar na coñecida páxina de Paul Wilmott[2], autor de diversos libros de análise cuantitativa que tratan temas da teoría da probabilidade, cálculo estocástico, diferenzas finitas e outras técnicas.
Un problema típico do analista cuantitativo con orientación estatística podería ser o de construír ou mellorar un modelo que decidise que accións son relativamente baratas e cales caras, utilizando diferentes proporcións financeiras. O Chartered Financial Analysts Institute, que é a maior organización na industría dos investimentos e que expide a CFA certification, dállle máis importancia ao enfoque estatístico da análise cuantitativa no seu programa de certificación. O libro da CFA Quantitative Investment Analysis (en galego "Análise cuantitativa dos investimentos"), describe técnicas como o Test de hipóteses, a regresión e a análise de series temporais, pero non menciona técnicas de análise numérica.