Adélaïde Labille-Guiard
Adélaïde Labille-Guiard, nada en París o 11 de abril de 1749 e finada na mesma cidade o 24 de abril de 1803,[1] foi unha pintora francesa, dedicada a temas de historia e retratos.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Adélaïde era filla dun merceiro.[2] Aprendeu a pintar miniaturas con François-Elie Vincent e óleo co seu fillo François-André. As súas primeiras obras expuxéronse na Académie de Saint-Luc, e despois de que pechase en 1776, no Salon de la Correspondance. Casou con Louis-Nicolas Guiard en 1769, pero separouse en 1777. Posteriormente, gañouse a vida ensinando a pintar.
O 31 de maio de 1783, Labille-Guiard foi aceptada como membro da francesa Real Academia de Pintura e Escultura. Outras tres mulleres, entre as que estaba Vigée-Le Brun, foron admitidas como membros ese mesmo día,[3] con certa consternación por parte dalgúns membros masculinos. A aceptación das mulleres xuntas creou unha comparación entre a súa obra máis que coa obra dos membros precedentes, aliviando así as preocupacións dos membros antigos.
O mecenado da tía de Lois XVI de Francia, a princesa María Adelaida, reportoulle a Labille-Guiard unha pensión gobernamental de 1000 libras, e encargos para pintar a Adelaida, á súa irmá Vitoria-Luisa, e Isabel, a irmá do rei. O retrato de Adelaida, exposto en 1787, foi a obra máis grande e ambiciosa de Labille-Guiard até a data. En 1788 recibiu un encargo do irmán do rei, o Conde da Provenza (máis tarde, Lois XVIII de Francia), para pintalo no centro dunha grande obra de historia, Réception d'un chevalier de Saint-Lazare par Monsieur, Grand maître de l'ordre.
Estas conexións reais fixeron de Labille-Guiard unha persoa politicamente sospeitosa despois da Revolución francesa de 1789. En 1793 ordenóuselle destruír algunhas das súas obras realistas, incluíndo o encargo inacabado para o Conde da Provenza.
Con todo, Adélaïde estaba lonxe de ser conservadora. A principios dos anos 1790 fixo campaña para que a Academia abrísese á admisión xeral das mulleres. No Salón de 1791 expuxo retratos de membros da Asemblea Nacional, incluíndo a Maximilien de Robespierre e Armand, duque de Aiguillon.
En 1793 ela e o seu primeiro marido, do que se separou en 1777, divorciáronse. En 1795 obtivo acomodo como artista no Louvre e unha nova pensión de 2000 libras. Continuou expondo retratos no Salón até o ano 1800. O 8 de xuño de 1799 casou co seu mestre, François-André Vincent, e asinou algúns dos seus cadros como «Madame Vincent». Faleceu o 24 de abril de 1803.
Entre outras coleccións públicas que exhiben obras de Adélaïde Labille-Guiard atópanse: o Museo Getty, Museos de Arte da Universidade de Harvard, a Academia de Artes de Honolulu, Museo de Arte Kimbell (Fort Worth, Texas), o Museo de Arte do Condado de Los Ángeles, o Louvre, o Museo Metropolitano de Arte, a Galería Nacional de Arte (Washington D.C.), o Museo Nacional de Varsovia, o Museo Nacional de Mulleres Artistas (Washington D.C.), o Museo de Arte Speed (Kentucky) e Versalles.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Delia., Gaze, (2013). Concise Dictionary of Women Artists. Taylor and Francis. ISBN 978-1-136-59894-4. OCLC 831119257.
- ↑ concha. "Adélaïde Labille-Guiard". Concha Mayordomo Artista (en castelán). Consultado o 2022-12-29.
- ↑ "Entre dos regímenes, Adélaïde Labille-Guiard (1749-1803)". Consultado o 2022-12-29.
| Control de autoridades |
|
|---|
