Vechtari de Friúl
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século VII  Vicenza, Italia |
| Morte | 671 (Gregoriano) |
| Actividade | |
| Ocupación | aristócrata |
| Outro | |
| Título | Duque de Friúl (666–678) |
Vechtari (ou Wectari) (Vicenza, ? - 671?) foi un duque longobardo de Friúl, desde o 663 ao 671.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Orixinario de Vicenza, "home probo, que exercía con dozura o goberno sobre o pobo" segundo Paulo Diácono, foi elevado ao trono de Cividale polo rei Grimoaldo no canto do duque rebelde Lupo, morto en batalla polos ávaros chamados polo mesmo rei. A súa ascensión foi precedida pola tentativa do fillo de Lupo, Arnefrido, de tomar en posesión do dominio paterno grazas ao apoio dos eslavos.
Atacado e morto polos friulanos Arnefrido e cercado Vechtari, os eslavos tentaron novamente ocupar o ducado, aproveitando unha viaxe do duque á capital do reino, Pavia. Os invasores proxectaban cercaren a capital do ducado, Cividale, co forte exército que reuniran e que tiñan acampado preto da cidade (en Broxas, na beira do río Natisone). Vechtari, porén, volvera a Cividale ("por divina disposición", escribe entón Paulo Diácono) a tarde anterior ao ataque. A maior parte do seu séquito xa volvera ás súas residencias, esparexidas por todo o territorio, así o duque resolveu marchar contra os eslavos con só vinte e cinco guerreiros. Os invasores burláronse de tan pequena tropa; pero cando Vechtari se quitou o helmo e se tornou recoñecíbel (grazaa á súa característica calvicie), os eslavos turbáronse, interpretando tamén ele sa súa súbita aparición como un sinal divino. Aterrorizados, déronse á fuga; na confusión que seguiu, Vechtari e os seus homes puideron cargar contra eles, matándoos en gran número.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Paulo Diácono, Historia Langobardorum (Historia dos longobardos, Lorenzo Valla/Mondadori, Milán 1992).