Televisión dixital

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A televisión dixital é un sistema de difusión do sinal de televisión que utiliza a tecnoloxía dixital para a transmisión da imaxe, o son e servizos interactivos ou de acceso á sociedade da información. Esta transmisión pódese efectuar por cable, por satélite ou por ondas terrestres. Neste último caso, utilízanse os mesmos centros emisores e as mesmas antenas que a televisión terrestre convencional. É o que denominamos Televisión Dixital Terrestre (TDT). Desenvolveuse a partir de comezos da década de 1990 por mor do desenvolvemento de algoritmos de compresión, que permitiron reducir a cantidade de datos requiridos para a transmisión dunha imaxe dixital, e mais tamén da tecnoloxía de circuítos integrados que posibitou a construción de chips complexos a un prezo razoable. O primeiro servizo en emitir televisión dixital para o gran público foi DirectTV para o mercado estadounidense en 1994.[1]

Vantaxes da televisión dixital[editar | editar a fonte]

  • Maior número de canles de televisión. A capacidade de espectro (ancho de banda) que necesita a Televisión Dixital, é moi menor que a analóxica. Iso permite que a utilización do espectro radioeléctrico sexa moito máis eficiente. O resultado máis visible para os espectadores é un incremento na oferta do número de canles dispoñibles. No mesmo espazo que ocupa unha canle analóxica, pódense ofrecer 4 canles dixitais.
  • Mellor imaxe e son. A dixitalización da tecnoloxía comporta unha televisión sen ruídos, interferencias, nin dobre imaxe. O resultado da televisión dixital son sinais moito máis robustos. Asegurando deste xeito a correcta recepción dos contidos que os espectadores estean a visualizar. Así mesmo, e dado que a televisión dixital presenta entre as súas principais características técnicas, a emisión en formato panorámico. Os operadores ofrecerán progresivamente máis contidos con formato da imaxe en (16/9). A televisión dixital, abre a porta á posibilidade de que os programas de televisión se reciban en estéreo, con son evolupant ou en múltiples idiomas, e todo iso cuns requisitos de ancho de banda moi inferiores aos da televisión analóxica.
  • Interactividade. mellor aproveitamento do ancho de banda, permite que os espectadores se convertan en parte activa do mundo da televisión. A dixitalización permite numerosos servizos que, ata o momento os provedores de contidos en analóxico non podían ofrecer: teletexto dixital cun ámbito moito máis visual e amigable, servizos interactivos: votacións, enquisas...

Difusión[editar | editar a fonte]

Por cable[editar | editar a fonte]

O estándar de transmisión de televisión dixital por cable baséase no DVB-S e comparte moitos aspectos comúns. As diferenzas fundamentais entre ambos os dous estándares é que na transmisión por cable se substitue a modulación QPSK por unha modulación 64-QAM e que non se utilizan os códigos de corrección internos. A supresión destes códigos de protección débese ao feito de que a relación sinal ruído que se obtén a un sistema por cable é moi superior á dun sistema por satélite de xeito que, é suficiente cos códigos externos para garantir unha correcta recepción, exime de erros, dos datos. Para canles de 8 MHz de ancho de banda (equivalentes nas canles cable analóxicas) pode obterse unha capacidade duns 38.5 Mbps (usando modulacións do tipo 64 QAM). O estándar tamén contempla o uso de modulacións dixitais con taxas de datos superiores 128 QAM e 256 QAM así como modulacións con menores taxas (16 QAM, 32 QAM).

Antena de televisión dixital por satélite.

Por satélite[editar | editar a fonte]

O estándar para a transmisión de televisión dixital por satélite é, sen dúbida, o o máis sobradamente utilizado e, probablemente, o seu éxito, foi o detonador da progresiva implantación do resto de sistemas dixitais. Actualmente está sendo utilizado por provedores de servizos en todos os continentes. Podemos considerar que o sistema por satélite parte da trama de transporte proporcionada polo MPEG-2, introducindo diferentes capas de protección no sinal para adecuala ás características da canle para o cal se ten que transmitir. As etapas sucesivas en que se introducen novas características na trama de transporte resúmense a continuación:

  • Inversión dos bits de sincronismo nun de cada oito paquetes da trama de transporte.
  • Adición dun código de detección e corrección de erros.
  • Aplicación dun entrelazado convolucional, o obxectivo do cal é dispersar os refachos.
  • Inserción dun segundo código protector de erros.
  • Modulación da portadora mediante QPSK.

Por ondas terrestres[editar | editar a fonte]

Coñécese como o nome de TDT , se emite sobre radiofrecuencias que son similares a televisión analóxica estándar, coa diferenza principal do uso de transmisores multiplexores para permitir recepción de canles múltiples nunha gama|gamma de frecuencia (como unha canle de UHF ou VHF). A cantidade de datos que se poden emitir é directamente afectada polo método de modulación da canle. O método de modulación en DVB-T é COFDM con Modulación de Amplitude de Cuadratura estatal de ou 64 ou 16 (QAM). En xeral unha canle de 64QAM é capaz de emitir un bitrate maior, pero é máis susceptible de interferencia. As constelacións de 16 e 64QAM pódense combinar nun múltiplex sinxelo, proporcionando unha degradación controlable para máis correntes de programa importantes. Iso chámase modulación xerárquica.

Cuestións técnicas[editar | editar a fonte]

Formatos[editar | editar a fonte]

Todas as variantes de televisión dixital poden emitir tanto en "estándar-definition television" como en televisión de alta definición. Todos os estándares para o estándar-definition television son de natureza análoga e moitas das estruturas dos sistemas da televisión dixital "estándar-definition television" proveñen da necesidade de ser compatibles coa televisión analóxica. Durante o desenvolvemento da televisión dixital intentouse evitar a fragmentación do mercado mundial en diferentes estándares (como poidan ser PAL, SÉCAM, NTSC, ...). En calquera caso, de novo o mundo non se puxo de acordo nun único estándar e actualmente existen tres estándares maioritarios: o sistema europeo DVB, o norteamericano ATSC e o sistema xaponés ISDB. Nota: para cable, ademais dos estándares ATSC, utilízase o SCTE para describir Cable out-of-band metafecha. Moitos países adoptaron o DVB, pero outros puntos seguiron o ATSC (Canadá, México, Corea do Sur). Corea adoptou S-DMB para satelite mobile broadcasting. No futuro, podería haber outros formatos de vídeo dixital en alta resolución especializados para novas áreas de mercado. Ademais de High Definition Video (UHDV) é un formato proposto por NHK no Xapón que proporciona unha resolución 16 veces maior que o HDTV.

Ancho de banda[editar | editar a fonte]

A televisión dixital de alta resolución utiliza 1280 x 720 pixeis en xeito de escáner progresivo (720p, abreviado) ou 1920 x 1080 pixeis en xeito entrelazado ("1080 e"). A televisión dixital estándar ten menos resolución: 640 x 480 ou 704 x 480 pixeis con NTSC, 768 x 576 ou 1024 x 576 con PAU en 4:3 e 16:9 aspect proporción respectivamente. Pero a capacidade dunha canle de televisión dixital pode subdividirse en múltiples subcanles; os televisores poden usar estas subcanles para transmitir diversa información de vídeo, son ou outros datos, así como poden distribuír sedes nomeados "bit-budget" se é necesario, como sería poñer unha subcanle en resolución menor para poñer outro en resolución de gran pantalla. Tamén pode reducir o uso de múltiples canles para que a recepción sexa mellor en situacións complicadas (usuarios afastados, móbiles,...). Mutiplex é como se coñece ao ancho de banda da televisión dixital que pode conter múltiples subcanles

Recepción[editar | editar a fonte]

Hai unha cantidade de formas diferentes de recibir televisión dixital. Unha das primeiras maneiras de recepción é utilizando unha antena terrestre. Esta forma coñécese como Televisión Terrestre Dixital (TDT). Outras formas que se idearon para recibir televisión dixital, son cable dixital e satélite dixital. Nalgúns países onde as transmisións de sinais de TV son conseguidas normalmente por microondas, utilízase MMDS dixital. Outros estándares, como DMB e DVB-h, idearon permitir dispositivos de handheld como teléfonos para recibir sinais de TV. Finalmente, outra forma é IPTV, iso é TV que recibe mediante Internet.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Hervé Benoit "La télévision numérique: satellite, câble, TNT, ADSL", p. XII

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]