Provérbios otomanos
| Provérbios otomanos "De Selim a Solimám" | |
|---|---|
| Título orixinal | Provérbios otomanos "De Selim a Solimám" |
| Autor/a | Ricardo Carballo Calero |
| Orixe | Galicia |
| Lingua | Galega |
| Xénero(s) | Narrativa |
| Editorial | Agália |
| Data de pub. | 1985 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Provérbios otomanos "De Selim a Solimám" é un relato de Ricardo Carvalho Calero publicado en 1985 no nº 4 da revista Agália (páxs. 475-476).[1] Publicouno baixo o pseudónimo Namiq Ziyá.[2]
Segundo Henrique Rabuñal o relato conta como no reinado de Selim I, sultán dos turcos otomanos e Comendador dos Crentes, entrou no seu harén unha adolescente xeorxiana e cristiá, dona de “encantos arrebatadores” e influencia política no sultán. Esa muller acaba representando unha “proteica capacidade de adaptaçom” e unha probada fidelidade aos seus señores. Coa morte de Selim e a proclamación califal do seu fillo Solimán, este fica engaiolado polos saberes políticos da Bela Xeorxiana quen mantén o seu poder e o seu status así como os seus ministros de confianza. A Bela Xeorxiana pasou do pacifismo de Selim ao belicismo de Solimán.[3].
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Ziyá, Namiq (1985). "Provérbios otomanos "De Selim a Solimám"". Agália: Publicaçom internacional da Associaçom Galega da Lingua (4): 475–476. ISSN 1130-3557.
- ↑ "Carvalho Calero". academiagalega.org. Arquivado dende o orixinal o 06/06/2016. Consultado o 30/01/2020.
- ↑ Rabuñal, Henrique (2020). Ricardo Carvalho Calero. O anxo da terra. Galaxia. p. 143. ISBN 978-84-9151-436-7.