Mark Wigley
(2015) | |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 1956 (67/68 anos) Palmerston North, Nova Zelandia |
Educación | Universidade de Auckland |
Actividade | |
Campo de traballo | Estudo da historia da arte |
Ocupación | arquitecto, teórico da arquitectura, escritor |
Empregador | Universidade de Princeton Universidade de Columbia |
Familia | |
Cónxuxe | Beatriz Colomina |
Descrito pola fonte | V2 archive (en) |
Mark Antony Wigley, nado en Nova Zelandia en 1956, é un arquitecto e crítico, que foi decano da Escola Superior de Arquitectura, Planificación e Conservación (GSAPP) da Universidade de Columbia, Nova York, Estados Unidos.
Carreira
[editar | editar a fonte]Wigley recibiu o seu título en arquitectura (1979) e o doutoramento. (1987) na Universidade de Auckland, Nova Zelandia. Mike Austin era o seu supervisor doutoral. Wigley deixou Auckland en 1986 e ensinou na Universidade de Princeton, de 1987 a 1999, servindo tamén como director de estudos de posgrao na Princeton's School of Architecture.
En 1988, Wigley co-curou con Philip Johnson a exposición MoMA Architecture Deconstructivist Architecture. A exposición contou coas obras de sete arquitectos, xa coñecidos no seu momento por un estilo de arquitectura que implicaba de varias maneiras "deconstruír" as nocións convencionais de convención arquitectónica: Frank Gehry, Zaha Hadid, Peter Eisenman, Daniel Libeskind, Bernard Tschumi, Rem Koolhaas e Coop Himmelb . Os comisarios relacionaron as obras coa noción filosófica de Deconstrución, como defendía o filósofo francés Jacques Derrida, así como o precedente histórico artístico-arquitectónico do construtivismo ruso, e exhibíronse na obra varias obras deste período. Non obstante, dos arquitectos só Eisenman e Tschumi recoñeceron a conexión con Derrida e só Hadid e Koolhaas co construtivismo.
Vida persoal
[editar | editar a fonte]Mark Wigley casou coa historiadora e arquitecta Beatriz Colomina, profesora na UPC de Barcelona e na Universidade de Princeton.
Volume Magazine
[editar | editar a fonte]En 2005, Wigley fundou Volume Magazine xunto con Rem Koolhaas e Ole Bouman, un proxecto colaborativo de Archis (Ámsterdam), AMO Rotterdam e C-lab (Columbia University NY). Volume Magazine é un think tank experimental centrado no proceso de reflexividade espacial e cultural. A revista pretende explorar "máis alá da definición da arquitectura de" facer edificios" presentando puntos de vista globais sobre arquitectura e deseño, actitudes máis amplas cara ás estruturas sociais e ambientes creados, incorporando o xornalismo progresista.
Creado e fundado en colaboración con Brett Steele o Institute of Failiure; esencialmente unha institución académica para a instrución e teoría de fracaso (cando oposto a éxito).
Controversia sobre a Bauhaus
[editar | editar a fonte]Wigley sostén que a Bauhaus é un virus que chegou a danar o planeta coa idea sinxela do "bo deseño". Di que a pesar da súa fórmula orixinaria de talleres buscando a sinerxia entre mestres e alumnado, e de combinar e achegar a arte á artesanía, acabou por se converter, especialmente na New Bauhaus e por efecto de Gropius (pero non só) nunha maquinaria que se extendeu polo mundo como unha pandemia de ángulos rectos de vidro e aceiro.[1] Pola súa banda, cando a escola foi fechada polos nazis no 33, dixéranlle a Walter Gropius que podía ter cambiado de nome e continuar, respondendo el que o nome era o único orixinal da escola e a súa esencia, porque a conectaba coas escolas de construción e os obradoiros e gremios medievais.
Wigley afirmou:
Todo é xenial até que te decatas de que ti, as túas emocións, os teus pensamentos, o teu corpo, os teus xenes, os teus fillos, o teu modo de vida, o tempo... son deseñados. Estamos a deseñar o clima, a nosa propia extinción, o deseño da Bauhaus, o "bo deseño" abocounos á destrución da nosa especie. Chegados a este punto, antes de nos matar a nós mesmos, matemos á Bauhaus. [2]
Premios
[editar | editar a fonte]Wigley foi galardoado coa Resident Fellowship do Instituto de Arquitectura e Urbanismo de Chicago, 1989; Premio trienal do Comité Internacional de Críticos de Arquitectura (CICA) de Crítica Arquitectónica, 1990; e a Graham Foundation Grant, 1997.
Exposicións
[editar | editar a fonte]- Deconstructivist Arquitectura, Museo de Arte Moderna, Nova York, 23 xuño a 30 de agosto de 1988 (con Philip Johnson)
- Constant — New Babylon, <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Witte_de_With_Center_for_Contemporary_Art" rel="mw:ExtLink" title="Witte de With Center for Contemporary Art" class="mw-redirect cx-link" data-linkid="87">Witte de With Center for Contemporary Art</a>, Rotterdam, 21 de novembro de 1997 a 10 de xaneiro de 1998
- The American Lawn: Surface of Everyday Life, Centro canadense para Arquitectura, Montreal, 16 de xuño de 1998 a 8 de novembro de 1998 (con Beatriz Colomina, Elizabeth Diller, Alessandra Ponte, Ricardo Scofidio, Georges Teyssot, e Mark Wasiuta)
- Another City for Another Life: Constant’s New Babylon, The Drawing Center, Nova York, 2 de novembro de 1999 a 30 de decembro de 1999
- Laboratories: Six Young Architectural Firms in the CCA Galleriesde CCA, Centro Canadense para a Arquitectura, Montreal, 18 de abril de 2002 a 15 de setembro de 2002 (con Frédéric Migayrou)
- Out of the box: prize rossi stirling + matta-clark, Centro canadense para Arquitectura, Montreal, 23 de outubro de 2003 a 6 de setembro de 2004 (con Marco de Michelis, Philip Ursprung, Anthony Vidler, Hubertus von Amelunxen, e Mirko Zardini)
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Conferencia "Ciao Bauhaus. The Bauhaus Virus" (en inglés)". YouTube.
- ↑ ""100 años de Bauhaus. El efecto (2/3)" (en inlglés/castelán)". Youtube.com. Consultado o 20-1-2019.
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- (Con Philip Johnson) Deconstructivist Arquitectura. Nova York: O Museo de Arte Moderna; Boston: Little Brown and Company; Distribuído por New York Grafic Society Books, 1988.
- A Arquitectura de Deconstruction: Derrida Haunt. Cambridge, Massachusetts: Prensa do MIT, 1993. ISBN 0262731142
- White Walls, Designer Dresses: The Fashioning of Modern Architecture (Paredes brancas, Vestidos de Deseñador: a moda da Arquitectura Moderna). Cambridge, Massachusetts: Prensa de MIT, 1995. ISBN 0262731452
- Constant's New Babylon; The Hyper-Architecture of Desire. Rotterdam: Witte de With, Centro para Arte Contemporánea, 1998. ISBN 9064503435
- (Editado con Catherine De Zegher) The Activist Drawing: Retracing Situationist Architectures from Constant's New Babylon to Beyond.. Nova York: The drawing center, 2001. ISBN 026204191X
- (Con James Graham). Cutting Matta-Clark. The Anarchitecture Project. Zürich: Lars Müller Publishers; Nova York: GSAPP da Columbia University, 2014. ISBN 9783037784273
- Buckminster Fuller Inc.: Architecture in the Age of Radio Arquitectura na Idade de Radio. Zürich: Lars Müller Ps, 2015. ISBN 3037784288
- (Con Beatriz Colomina). Are We Human? : Notes on an Archaeology of Design. (Somos Humanos? Notas nunha Arqueoloxía de Deseño). Zürich: Lars Müller Ed. 2016. ISBN 303778511X
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Mark Wigley |
- 17 de setembro de 2006 Conversación de Martelo con Mark Wigley e Wolfgang Tillmans
- Biografía na Columbia University
- Volume Magazine
- Entrevista a Mark Wigley