Londinium
Londinium (actual Londres) é o nome que os romanos aplicaron á aldea celta de Llyn Din, en Britania (actual Inglaterra). O sitio era un lugar antigo das tribos aborixes celtas. Eles daban ao lugar o nome de Llyn Din (‘fortín do lago’). Aqueles celtas elixiran o lugar como sitio propicio para as súas actividades comerciais.
Cando os romanos chegaron á illa para conquistala fixeron grandes obras de enxeñería segundo era o seu costume para facilitar a marcha e para organizar o país ao seu modo. Unha destas obras foi a construción dunha ponte sobre o río Támese, nun lugar onde non afectasen as mareas, é dicir en Llyn Din. Os romanos latinizaron o nome do sitio como Londinium.
Londinium seguiu desenvolvéndose como cidade ata o ano 60, en que tivo lugar un enfrontamento entre o exército romano e as tribos sublevadas coa raíña Boadicea á fronte. Tras o triunfo dos romanos, a raíña e os seus seguidores desaloxaron a cidade á vez que lle prendían lume. A continuación, a raíña suicidouse envelenándose. As escavacións revelaron a evidencia de lume, descubríndose unha capa de cinza vermella. Tamén foi descuberto a localización militar. A cidade foi restaurada ao cabo dos 10 anos e estableceuse nela a sede do goberno imperial de Britania. Crese que por entón contaba cuns 15 000 habitantes. O historiador romano Tácito (55-120) describiu a cidade encomiando a súa grandeza como centro comercial cun magnífico porto fluvial.
Cara ao ano 200 Londinium era xa unha das máis ricas e prósperas cidades do Imperio Romano. Nesa época estaba amurallada. As murallas romanas de Londinium rodeaban 153 hectáreas (como un círculo de 1400 m de diámetro). Consérvanse restos en Wall St. (a actual City), entre Wood St e Aldermanbury. As antigas portas de entrada á cidade conservaron o seu topónimo en sitios como Ludgate, Dourgate e Beluisgate.
Cando os saxóns invadiron Britania no século V houbo grandes loitas en todo o país. Londinium foi defendida e protexida máis que ningunha outra cidade pero a finais do século a cidade era xa unha ruína deshabitada. No século VII con todo parece que recuperara o seu esplendor -os saxóns nomeárona capital do seu novo reino- e é mencionada nalgúns documentos como unha próspera cidade saxoa de gran riqueza comercial.
