Linguas siníticas
| Linguas siníticas 漢語族/汉语族 | ||
|---|---|---|
| Falado en: | República Popular da China | |
| Total de falantes: | ~1200 millóns | |
| Familia: | Sino-tibetana Linguas siníticas | |
| Escrita: | Escrita chinesa, e alfabeto latino | |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | --
| |
| ISO 639-2: | ---
| |
| Mapa | ||
| ||
| Status | ||
As linguas siníticas,[a] (漢語族/汉语族), a miúdo coñecidas tamén como linguas chinesas, son un grupo de linguas analíticas de Asia Oriental que constitúen a rama principal da familia sino-tibetana. Con frecuencia proponse que hai unha división primaria entre as linguas siníticas e o resto da familia (as linguas tibetano-birmanas). Esta opinión é rexeitada por varios investigadores[4] pero atopou apoio filoxenético entre outros.[5][6] As linguas bai maiores, cuxa clasificación é difícil, poden ser unha rama do chinés antigo e polo tanto siníticas;[7] por outra banda, o grupo sinítico defínese só polas moitas variedades do chinés unificadas por un trasfondo histórico compartido, e o uso do termo "sinítico" pode reflectir a visión lingüística de que o chinés constitúe unha familia de linguas distintas, no canto de variantes dunha única lingua.[b]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Do latín serodio Sīnae, "o chinés", probablemente do árabe Ṣīn ('China'), do nome dinástico chinés Qin. (OED). En 1982, Paul K. Benedict propuxo un subgrupo sino-tibetano chamado "sinítico" que comprende a bai e o chinés.[1] A afiliación precisa da lingua bai segue sendo incerta[2] e o termo "sinítico" adoita usarse como sinónimo de chinés, especialmente cando se considera unha familia lingüística máis que como unha lingua.[3]
- ↑ Véxase, por examplo, (Enfield 2003, p. 69) e (Hannas 1997). Os termos chineses que adoitan traducir como "lingua" e "dialecto" non se corresponden ben con esas traducións. Estes son 語言 yǔyán, correspondente a macrolingua ou clúster lingüístico, que se usa para o propio chinés; 方言 fāngyán, que separa linguas mutuamente inintelixibles dentro dun yǔyán; e 土語 tǔyǔ ou 土話 tǔhuà, que se corresponde mellor co uso lingüístico de 'dialecto'.[8]
Referencias[editar | editar a fonte]
- ↑ Wang (2005), p. 107.
- ↑ Wang (2005), p. 122.
- ↑ Mair (1991), p. 3.
- ↑ van Driem (2001), p. 351.
- ↑ Zhang, Menghan; Yan, Shi; Pan, Wuyun; Jin, Li (2019). "Phylogenetic evidence for Sino-Tibetan origin in northern China in the Late Neolithic". Nature (en inglés) 569 (7754): 112–115. Bibcode:2019Natur.569..112Z. ISSN 1476-4687. PMID 31019300. doi:10.1038/s41586-019-1153-z.
- ↑ Sagart et al. (2019).
- ↑ (van Driem 2001, p. 403) dixo que "O bái... pode formar parte do grupo sinítico, aínda que está moi influenciado polo lolo-birmano".
- ↑ Bradley (2012), p. 1.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Bradley, David (2012). "Languages and Language Families in China". En Rint Sybesma. Encyclopedia of Chinese Language and Linguistics. Brill.
- Enfield, N. J. (2003). Linguistics Epidemiology: Semantics and Language Contact in Mainland Southeast Asia. Psychology Press. ISBN 0415297435.
- Hannas, W. (1997). Asia's Orthographic Dilemma. University of Hawaii Press. ISBN 082481892X.
- Iwata, Ray (2010). Chinese Geolinguistics: History, Current Trend and Theoretical Issues. Dialectologia. Special issue I. pp. 97–121.
- Jiang, Huo 江荻; Ouyang, Jueya 欧阳觉亚; Zou, Heyan 邹嘉彦 (2007). Hǎinán Shěng Sānyà Shì Màihuà yīnxì 海南省三亚市迈话音系. Fāngyán (en chinés) 2007. pp. 23–34..
- Kurpaska, Maria (2010). Chinese Language(s): A Look Through the Prism of "The Great Dictionary of Modern Chinese Dialects". Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-021914-2.
- Mair, Victor H. (1991). What Is a Chinese 'Dialect/Topolect'? Reflections on Some Key Sino-English Linguistic terms (PDF). Sino-Platonic Papers 29. pp. 1–31.
- Mei, Tsu-lin (1970). Tones and prosody in Middle Chinese and the origin of the rising tone. Harvard Journal of Asiatic Studies 30. pp. 86–110. JSTOR 2718766. doi:10.2307/2718766.
- Norman, Jerry (1988). Chinese. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-29653-3.
- Norman, Jerry (2003). "The Chinese dialects: Phonology". En Thurgood, Graham; LaPolla, Randy J. The Sino-Tibetan languages. Routledge. pp. 72–83. ISBN 978-0-7007-1129-1.
- Pulleyblank, Edwin G. (1984). Middle Chinese: A study in Historical Phonology. Vancouver: University of British Columbia Press. ISBN 978-0-7748-0192-8.
- Tang, Chaoju; Van Heuven, Vincent J. (2007). Predicting mutual intelligibility in chinese dialects from subjective and objective linguistic similarity (PDF). Interlingüística 17. pp. 1019–1028.
- Thurgood, Graham (2003). "The subgroup of the Tibeto-Burman languages: The interaction between language contact, change, and inheritance". En Thurgood, Graham; LaPolla, Randy J. The Sino-Tibetan languages. Routledge. pp. 3–21. ISBN 978-0-7007-1129-1.
- van Driem, George (2001). Languages of the Himalayas: An Ethnolinguistic Handbook of the Greater Himalayan Region. Brill. ISBN 90-04-10390-2.
- Wang, Feng (2005). On the genetic position of the Bai language. Cahiers de Linguistique Asie Orientale 34. pp. 101–127. doi:10.3406/clao.2005.1728.
- Yan, Margaret Mian (2006). Introduction to Chinese Dialectology. LINCOM Europa. ISBN 978-3-89586-629-6.
