José María Bravo
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 19 de maio de 1917  Madrid, España |
| Morte | 26 de decembro de 2009 (92 anos) Madrid, España |
| Actividade | |
| Ocupación | aviador |
| Período de actividade | 1936 - |
| Carreira militar | |
| Lealdade | Segunda República Española |
| Rango militar | Coronel |
| Conflito | guerra civil española |
 | |
José María Bravo Fernández-Hermosa, nado en Madrid o 8 de abril de 1917 e finado na mesma cidade o 26 de decembro de 2009, foi un piloto de aviación militar español que se converteu en as de aviación. Participou na Guerra Civil española defendendo a Segunda República Española, e despois na segunda guerra mundial.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]José María Bravo naceu en Madrid en 1917 e estudou na Institución Libre de Enseñanza, onde obtivo bos resultados académicos. As súas boas notas permitíronlle facer un intercambio de estudos en Alemaña.[1]
.jpg)
En xullo de 1936, unha vez estalada a guerra civil española, ofreceuse como voluntario para a aviación republicana. Xa tiña practicado voo sen motor antes da guerra, polo que tiña experiencia no manexo de avións. Unha vez aceptada a súa solicitude, marchou á Unión Soviética para participar no primeiro curso de adestramento de pilotos. Despois de seis meses de adestramento en Kirovabad, na República Socialista Soviética de Acerbaixán, regresou á España republicana en xuño de 1937 como sarxento de piloto de combate e experto no manexo do Polikarpov I-16.[1] Comezou a súa actividade militar pilotando cos pilotos soviéticos do 1º Escuadrón de Moscas.[2] As súas dotes de mando e o seu carisma impulsárono rapidamente ás Forzas Aéreas Republicanas e logo chegaron os ascensos, primeiro a tenente (o 11 de marzo de 1938) e logo a capitán (o 31 de maio).[2][3]
Como parte destas promocións, tamén foi colocado á fronte do 3º Escuadrón de Moscas, co que participou nas batallas do Levante e do Ebro. Esta unidade foi a que máis derrubamentos realizou durante a campaña do Levante, sendo 10 deles obra de Bravo.[2] O 27 de agosto de 1938, con só 22 anos, deixou o liderado desta unidade para ocupar a subxefatura do Grupo 21 de Caza (baixo o mando de Manuel Zarauza Clavero e composto por aparellos I-16).[2] A derrota republicana no Ebro sentenciou o futuro da guerra e a ofensiva franquista en Cataluña empurrou a Francia aos republicanos, entre eles José María Bravo.[2] Durante toda a súa actividade na Guerra, atribúenselle 23 derrubamentos individuais, 1200 horas de voo e a participación en 160 combates.[3] Durante a guerra pilotou os I-16 rexistrados CM-193 e CM-249.[2]
Segunda guerra mundial
[editar | editar a fonte]Á súa chegada a Francia, estivo internado nos campos de concentración de Gurs e Argelès-sur-Mer, ata que puido fuxir á Unión Soviética. Retomou os seus estudos en Khárkiv, onde o sorprendeu a invasión alemá da URSS en 1941.[4] Tentou unirse á Forza Aérea Soviética pero ante a negativa dos comandantes soviéticos a integrar aos republicanos españois como pilotos, tivo que unirse a unha unidade de minadores e sabotaxe nocturna que operaba na zona do mar de Azov.[1]
Con todo, en 1942 foi aceptado nas Forzas Aéreas xunto cun grupo de ex-pilotos republicanos e foi destinado á defensa aérea na rexión de Bakú, no marco da campaña do Cáucaso. En 1943 dirixiu o grupo aéreo que escoltou a Stalin na súa viaxe a Teherán para asistir á histórica reunión que tivo lugar nesa cidade iraniana. En 1948, despois do final da segunda guerra mundial, foi desmobilizado tras 12 anos de servizo militar.
Volta a España
[editar | editar a fonte]Despois de ser desmobilizado, marchou a Moscova, onde traballou durante algúns anos no Instituto Pedagóxico de Idiomas, impartindo docencia e clases de español.[1] En 1960 puido regresar a España. Desde 1976 colaborou na creación da Asociación de Aviadores da República (ADAR) para acadar o recoñecemento dos graos e cargos profesionais da aviación republicana. Resultado dos seus esforzos, en 1978 foi nomeado coronel do Exército do Aire, con todos os dereitos que implica a súa graduación militar. Dende entón dedicouse a colaborar e apoiar a Fundación Infante de Orleans, especialmente na procura de financiamento para poder adquirir un Polikarpov I-16, o mítico aeroplano da súa mocidade.[5] Xa cunha idade avanzada, seguiu asistindo a numerosos espectáculos aéreos ata que morreu en Madrid a finais do 2009.
Filme
[editar | editar a fonte]En 2012 estreouse un filme ruso biográfico titulado Испанец (O Español en ruso), dirixida por Aleksandr Tsatsuev e protagonizada por Vladimir Panchik no papel de Bravo.[6]
Obras
[editar | editar a fonte]- José María Bravo e Rafael de Madariaga (2007); El seis doble: Bravo y los Moscas en la Guerra Civil Española y en la Segunda Guerra Mundial, Madrid. ISBN 84-923450-6-3.[7]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 "Nos deja José María Bravo, último "as" de la aviación republicana". Real Aero Club de España (en castelán). 29 de decembro de 2009. Arquivado dende o orixinal o 11 de febreiro de 2010. Consultado o 19 de agosto de 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 "Biografía de José María Bravo". www.sbhac.net (en castelán). Consultado o 19 de agosto de 2021.
- ↑ 3,0 3,1 "José María Bravo Fernández, el último gran 'as' de la República". El País (en castelán). 28 de decembro de 2009. Consultado o 19 de agosto de 2021.
- ↑ Revista Aeroplano. Publicación de historia aeronáutica. nº 14, ano 1996 (páxs 54-69)
- ↑ El último gran 'as' de la República
- ↑ "El film ruso «Испанец», «El español», (Tsasuev, 2012), recoge la historia del piloto de caza José María Bravo, as de la aviación española y veterano de la Gran Guerra Patria en la URSS" (en castelán). 7 de outubro de 2012. Consultado o 19 de agosto de 2021.
- ↑ "EL SEIS DOBLE. Bravo y los Moscas en la Guerra Civil Española y en la II G.M.". aeroteca.com (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 05 de abril de 2014. Consultado o 19 de agosto de 2021.
