José Gregorio Monagas
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) José Gregorio Monagas Burgos 1795 Aragua de Barcelona, Venezuela (pt)  |
| Morte | 15 de xullo de 1858 (62/63 anos) Maracaibo, Venezuela |
| Lugar de sepultura | Panteón Nacional de Venezuela |
 Presidente de Venezuela | |
| 5 de febreiro de 1851 – 20 de xaneiro de 1855 ← José Gregorio Monagas – José Gregorio Monagas → | |
| Presidente de Venezuela | |
| | |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Partido político | Partido Liberal (pt) |
| Carreira militar | |
| Rango militar | Xeneral |
| Familia | |
| Fillos | José Ruperto Monagas |
| Pai | Francisco José Moreno Contreras |
| Irmáns | José Tadeo Monagas |
Sinatura  | |
  | |
José Gregorio Monagas Burgos, nado en Aragua de Barcelona (Anzoátegui) o 4 de maio de 1795 e finado en Maracaibo (Zulia) o 15 de xullo de 1858, foi un militar e político venezolano. Xeneral da Independencia, presidente da República (1851−1855) e libertador dos escravos en Venezuela.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Foi o cuarto fillo de Francisco José Monagas e Perfecta Burgos Villasana. O seu pai era un granadeiro da rexión barcelonesa. Cos seus outros irmáns, entre eles José Tadeo, o maior (quen lle levaba 10 anos), axudou o seu pai no manexo das propiedades de creación de gando que posuía ou administraba. Cando se iniciou en 1810 a Guerra de Independencia, alistouse como soldado nas forzas armadas republicanas, seguindo os pasos do seu irmán máis vello. Ao reiniciar o xeneral Santiago Mariño a loita no oriente do país a comezos de 1813, José Gregorio Monagas uniuse ao seu exército baixo as ordes de Manuel Piar participando no sitio de Maturín (marzo de 1813) e nas batallas efectuadas nesa poboación contra as forzas realistas de Lorenzo Fernández da Hoz e Domingo Monteverde, os cales foron derrotados. O 11 de setembro dese mesmo ano, pelexou so as ordes do seu irmán José Tadeo no combate de Cachipo (rexión de Barcelona), onde lograron rexeitar e facer retroceder o caudillo realista José Tomás Boves. Após isto, actuou na campaña do Centro, emprendida polo xeneral Mariño en auxilio de Simón Bolívar.
José Gregorio destacouse nas batallas de Bocachica, El Arao e na primeira de Batalla de Carabobo, todas elas vitorias, ás ordes do xeneral Mariño e logo ás do Libertador; xa para este tempo ascendera a capitán. Neste mesmo ano participou na derrota sufrida polas forzas patriotas na Porta e sen deixar de combater, estivo involucrado na retirada a oriente onde se achou presente nas accións de Aragua de Barcelona, Os Magüeyez e Urica. Todas elas desfavorables aos republicanos na última das cales morreu Boves. Alén de loitar xunto a Santiago Mariño, José Gregorio combateu ás ordes do xeneral José Félix Ribas, no último intento por defender Maturín, pero ao resultaren derrotados alí por Francisco Tomás Morais o 11 de decembro de 1814, pereceu definitivamente a Segunda República. Porén, ao pouco tempo os irmáns Monagas renovaron a loita, combatendo José Gregorio so as ordes de José Tadeo en San Diego de Cabrutica, en Penas Negras e no Palmar, o 4 de abril dese ano esta última, accións que resultaron exitosas. É a partir deste momento, cando ambos os irmáns comezan a perfilarse como os caudillos principais da rexión barcelonesa.
