Ignacio Fernández Toxo
.jpg) Fernández Toxo en 2012  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 25 de novembro de 1952 (71 anos) Ferrol, España |
| Actividade | |
| Ocupación | sindicalista |
| Partido político | Liga Comunista Revolucionaria Partido Comunista de España |
| Movemento | Sindicalismo |
  | |
Ignacio Fernández Toxo, nado en Ferrol o 25 de novembro de 1952, é un sindicalista galego. Foi o secretario xeral do sindicato Comisións Obreiras (CCOO) entre 2008 e 2017 e o presidente da Confederación Europea de Sindicatos (CES) desde 2011 até 2015.
Biografía
[editar | editar a fonte]Comeza a súa vida laboral como aprendiz na Empresa Nacional Bazán de Construcións Navais Militares S.A. (Bazán), empresa que se fusionou con Estaleiros Españois, S.A. (AESA) en xullo do 2000, constituíndo a empresa Izar Construcións Navais. Nesta empresa continuará a súa vida laboral ata que é prexubilado dentro do ERE iniciado pola SEPI en abril de 2005.
Durante a súa mocidade foi militante da Liga Comunista Revolucionaria[1] e posteriormente do Partido Comunista de España.
A súa actividade sindical comeza en Bazán durante a súa etapa como aprendiz. Con 19 anos participa na organización da folga xeral de Ferrol do 10 de marzo de 1972. Durante as manifestacións a Policía Armada acurralou a algúns folguistas, entre os que se atopaba o mozo aprendiz Toxo, e comezou a disparar indiscriminadamente, ferindo a máis de 40 persoas e matando a dous traballadores de Bazán, membros de CCOO, Amador Rei e Daniel Niebla.[2] A vida sindical de Toxo, que acode regularmente á ofrenda floral anual fronte ao monumento en Ferrol aos asasinados o 10 de marzo, foi marcada profundamente por esta experiencia de mocidade, como se desprende das súas sucesivas declaracións sobre os feitos.[3]
Como consecuencia da folga do 10 de marzo Toxo será despedido e condenado a 5 anos de prisión.[4] Toxo foxe do penal da Coruña e pasa a vivir na clandestinidade até a aprobación da Lei de Amnistía de outubro de 1977, non obstante o cal se presentará ás eleccións xerais de España de 1977, como cabeza de lista do Fronte pola Unidade dos Traballadores para a provincia da Coruña.[5] Por aplicación da lei de amnistía Toxo recuperará o seu emprego en Bazán, onde chegará a ser elixido presidente do Comité Intercentros da empresa.[6]
En novembro de 1987 é elixido Secretario Xeral da Federación do Metal de CCOO en substitución de Juan Ignacio Marín,[7] cargo que ocupou até novembro de 1995, cando se fusionan as federacións do Metal e de Minería do sindicato. Tras a fusión, Toxo é elixido Secretario Xeral da organización resultante, a Federación Minerometalúrgica de CCOO, cargo que ostentará ata que en 2004 é substituído por Felipe López Alonso. Nesta etapa é de destacar a súa defensa da posición sindical ante a reconversión industrial e, moi especialmente, a súa participación na organización da Marcha de Hierro.[8]
Desde 2004 a 2008 desempeñou o cargo de Secretario de Acción Sindical e Políticas Sectoriais da Confederación Sindical de CCOO, e é membro do Consello Confederal e da Comisión Executiva Confederal do sindicato.
O 19 de decembro de 2008 foi elixido Secretario Xeral de CCOO no 9º Congreso Confederal, substituíndo a José María Fidalgo.[9] Durante o seu mandato CCOO situouse fronte á política de recortes iniciada en maio de 2010 polo Presidente José Luis Rodríguez Zapatero, e continuada polo seu sucesor Mariano Rajoy, promovendo dúas Folgas Xerais a nivel estatal e diversas folgas e mobilizacións a niveis local e sectorial. É de destacar, como innovación na estratexia sindical, a interposición de Iniciativas Lexislativas Populares ante o Congreso dos Deputados en temas como lexislación laboral, dereito á vivenda e fiscalidade.[10]
O 18 de maio de 2011 foi elixido Presidente da Confederación Europea de Sindicatos en substitución de Wanja Lundby-Wedin, membro do sindicato LO de Suecia.[11] Como presidente da CES defendeu ante as institucións da Unión Europea (UE) unha maior integración política dos países membros, a ampliación das funcións do BCE, a integración dos réximes fiscais dos países da UE e a converxencia das lexislacións laborais dos países membros.[12][13]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Toxo, la larga escalada a la cumbre · RTVE.es (en castelán)
- ↑ "Estábamos aquí cuando la policía comenzó a disparar" · La Voz de Galicia (en castelán)
- ↑ Apunte en estrella digital sobre el discurso de Toxo en la celebración del 10 de marzo de 2009 Arquivado 21 de novembro de 2011 en Wayback Machine. · Estrelladigital.es (en castelán)
- ↑ Extracto da sentenza· La Vanguardia(hemeroteca) (en castelán)
- ↑ Extracto de las listas de las elecciones de 15 de junio de 1977· La Vanguardia(hemeroteca) (en castelán)
- ↑ Unas 15.000 personas se manifiestan en Ferrol contra la reconversión naval · El País, 14 de xaneiro de 1985 (en castelán)
- ↑ Los carrillistas pierden la mayoría en la Federación del Metal de CC OO · El País, 16 de novembro de 1987 (en castelán)
- ↑ Ensidesa volvió a parar ayer en solidaridad con la 'marcha de hierro' · El País, 28 de outubro de 1992 (en castelán)
- ↑ Toxo pone fin a la era Fidalgo y toma las riendas de CCOO · El Mundo (en castelán)
- ↑ CCOO notas de prensa Arquivado 02 de xullo de 2012 en Wayback Machine. · CCOO (en castelán)
- ↑ Nota de prensa del nombramiento de Ignacio Fernández Toxo como Presidente de la CES Arquivado 05 de abril de 2012 en Wayback Machine. · Confederación Europea de Sindicatos·(Press Room) (en castelán)
- ↑ Un pacto social para Europa Arquivado 27 de outubro de 2012 en Wayback Machine. · Confederación Europea de Sindicatos, 6 de xuño de 2012 (en inglés)
- ↑ Nota de prensa de las reuniones entre la CES y la Comisión y el Consejo de la UE del 26 de junio de 2012 Arquivado 08 de xullo de 2012 en Wayback Machine. · CCOO, 27 de xuño de 2012 (en castelán)
