Grande incendio de Londres: Diferenzas entre revisións
m r2.7.1) (bot Engadido: eu:Londresko Sute Handia |
m bot Modificado: sv:Branden i London 1666 |
||
Liña 57: | Liña 57: | ||
[[sk:Veľký požiar Londýna]] |
[[sk:Veľký požiar Londýna]] |
||
[[sr:Велики пожар у Лондону]] |
[[sr:Велики пожар у Лондону]] |
||
[[sv: |
[[sv:Branden i London 1666]] |
||
[[th:เพลิงไหม้ครั้งใหญ่ในลอนดอน ค.ศ. 1666]] |
[[th:เพลิงไหม้ครั้งใหญ่ในลอนดอน ค.ศ. 1666]] |
||
[[tr:Büyük Londra Yangını]] |
[[tr:Büyük Londra Yangını]] |
Revisión como estaba o 18 de xaneiro de 2011 ás 09:48
O Grande Incendio de Londres foi un incendio de grandes proporcións que arrasou a cidade de Londres (Inglaterra) desde o domingo 2 de setembro até o mércores 5 de setembro de 1666. O lume destruíu a cidade medieval dentro da vella muralla romana da cidade. Ameazou, pero non chegou, ao distrito aristocrático de Westminster, o Palacio de *Whitehall de Carlos II, e a maioría dos asentamentos suburbanos.
Historia
Foi unha das maiores calamidades da historia de Londres. Destruíu 13.200 casas, 87 igrexas parroquiais, 44 salóns da Livery Company, a Royal Exchange, a casa de aduanas, a Catedral de San Paulo, o concello de Londres, o palacio correccional e outras prisións da cidade, catro pontes sobre os ríos Támesis e Fleet, e tres portas da cidade. Deixou a unhas 80.000 persoas sen fogar, un sexto dos habitantes da cidade nese momento. A cifra de mortes polo incendio é descoñecida, e pensábase que fora bastante pequena porque só algunhas mortes foron rexistradas. Este razoamento foi desafiado recentemente considerando que as mortes de pobres e de persoas de clase media non foron rexistradas, e que a calor puido incinerar a moitas vítimas sen deixar restos recoñecibles.
O lume comezou na mañá do domingo 2 de setembro de 1666. Prendeu en Pudding Lane na casa de Thomas Farynor, un panadeiro do rei Carlos II de Inglaterra e estendeuse rapidamente. O uso da principal técnica contra incendios da época, a creación de devasa por medio de demolicións, era críticamente atrasado debido a indecisións do alcalde de Londres, Sir Thomas Bloodworth. Para cando foron ordenadas as demolicións a gran escala na noite do domingo, o vento xa convertera o lume da panadaría nunha tormenta ígnea que venceu tales medidas. O luns o lume foi empuxado ao norte, no corazón da cidade. A orde nas rúas rompeu polos rumores de que estranxeiros iniciaron os incendios. As sospeitas centráronse nos franceses e holandeses, os inimigos de Inglaterra da Segunda Guerra Anglo-Holandesa en curso. Estes grupos de inmigrantes foron vítimas de linchamentos e violencia nas rúas. O martes, o lume estendeuse pola maior parte da cidade, destruíndo a Catedral de St Paul e pasando o río Fleet para ameazar á corte de Carlos II no Whitehall, mentres os esforzos coordinados na loita contra o lume mobilizábanse simultaneamente. Considérase que batalla para apagar o incendio gañouse por dous factores: os fortes ventos do leste acabáronse, e a gornición da Torre de Londres usou pólvora para crear devasas efectivas e deter a extensión adicional do lume cara ao leste.
Os problemas sociais e económicos orixinados polo desastre eran abafantes. A pesar de numerosas propostas radicais, Londres foi reconstruída esencialmente co mesmo plano de rúas utilizado antes do incendio.
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Grande incendio de Londres |