Sicardo de Benevento
  | |
| Nome orixinal | (it) Sicardo (la) Sicard |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | valor descoñecido Italia |
| Morte | 839 |
| Causa da morte | homicidio |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Período de actividade | 832 - 839 |
| Outro | |
| Título | Prince of Benevento (en)  (832–839) |
| Cónxuxe | Adelchisa |
| Pai | Sico I de Benevento |
| Irmáns | Siconulfo de Salerno |
Sicardo (m. 839) foi príncipe de Benevento desde 832, último soberano do principado beneventano como un todo unitario, que cubría boa parte do Mezzogiorno (chamado Longobardia Minor). Á súa morte, o principado cae nunha guerra civil que determinou a definitiva separación do dominio de Salerno. Unha breve reunificación tivo lugar baixo Pandulfo Testa de Ferro do 977 ao 981. Sicardo foi fillo e sucesor de Sicón, príncipe da estirpe de Spoleto.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Durante o seu reinado combateu repetidamente contra os sarracenos e as cidades veciñas, especialmente contra Sorrento, Nápoles e Amalfi, e representou a máxima potencia económica e militar de todo o sur de Italia. No 836, co Pactum Sicardi, estipulou unha paz de cinco anos coas tres cidades antes mencionadas e recoñeceu o dereito destas á libre circulación dos seus mercadores. Pero a guerra continuou igualmente. No 837 entrou en conflito co duque Andrea II de Nápoles, que por primeira vez chamou na súa axuda aos sarracenos, dando inicio a unha "tradición" seguida por moitos outros príncipes cristiáns. No 838 deu sometido Amalfi atacándoa por mar.
Malia a aptitude para a guerra, Sicardo foi tamén un alegre patrocinador de novas construcións. A el débese a edificación dunha nova igrexa en Benevento, que quere poñer en valor facéndoa sede das reliquias de San Bertomeu, supostamente tomadas aos sarracenos grazas a algúns mercadores amalfitanos. Tras a toma de Amalfi apoderouse tamén das reliquias de Santa Trofimena.
Sicardo morreu asasinado no 839 nunha conxura encabezada polo tesoureiro Radelchis, que se autoproclamou príncipe. A usurpación foi obstaculizada polo irmán do defunto Sicardo, Siconulfo, que foi proclamado príncipe polo pobo de Salerno. O choque entre os dous pretendentes prolongouse dez anos e concluíu coa subdivisión do principado en dúas novas realidades estatais. Da repartición do dominio beneventano nace o Principado de Salerno, do cal Siconolfo foi o primeiro soberano.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Gwatkin, H.M., Whitney, J.P. (ed) et al. The Cambridge Medieval History: Volume III. Cambridge University Press, 1926.
