Emperador dos franceses

Emperador dos franceses é o título que se impuxo a Napoleón Bonaparte en 1804 coa instauración do Primeiro Imperio Francés, ata 1815, en que as potencias europeas coligadas permitíronlle seguir ostentándoo, pero reducido territorialmente á Illa de Elba; nos Cen Días de 1815 ata a súa definitiva derrota na batalla de Waterloo.

O título foi usado posteriormente polo seu sobriño Napoleón III entre 1852 e 1870 (Segundo Imperio Francés).

Napoleón II, fillo do primeiro Napoleón, alcanzou sobre o papel o título en dúas ocasións (como consecuencia de sendas acondiciones, en 1814 e 1815), aínda que non exerceu en realidade nunca o cargo nin foi recoñecido nacional ou internacionalmente; posto que en ambos períodos exercía o poder en Francia a monarquía restaurada (Lois XVIII) e el mesmo, un neno de 3 ó 4 anos, estivo baixo tutélaa do seu avó, Francisco I, emperador de Austria; nin o reivindicou posteriormente.

Polo explicitamente contido no título ("Emperador dos Franceses" e non "Emperador de Francia"), é un exemplo de monarquía popular, que pretendía adecuarse á política napoleónica de manter parcialmente o espírito da Revolución francesa á vez que se reconciliaba cos elementos máis moderados do Antigo Réxime.