Didesoxinucleótido

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Estrutura molecular da 2',3-didesoxiadenosina trifosfato (ddATP).

Os didesoxinucleótidos son uns nucleótidos especiais que funcionan como inhibidores da elongación da cadea de ADN para a ADN polimerase, que se utilizan no método de Sanger para a secuenciación do ADN. Tamén se coñecen como 2',3' didesoxinucleótidos, e abrévianse como ddNTPs (ddGTP, ddATP, ddTTP e ddCTP).

Como o seu nome indica, están desoxixenados (sen grupo hidroxilo) en dous carbonos do azucre do nucleótido, o 2' e o 3'. A desoxixenación en 2' é a normal nos desoxinucleótidos do ADN, pero estas moléculas caracterízanse porque carecen ademais de grupo 3'-hidroxilo. A ausencia deste hidroxilo nestas moléculas significa que, despois de que son engadidos por unha ADN polimerase a unha cadea nucleotídica en crecemento, xa non poden ser engadidos máis nucleótidos esa cadea, xa que non se pode formar o enlace fosfodiéster debido a que os desoxirribonucleótidos trifosfato (que son o material de construción que constrúe o ADN) sintetizan a cadea de ADN por medio dunha reacción de condensación entre o 5'-fosfato (despois da separación dun pirofosfato) do nucleótido entrante co grupo 3'-hidroxilo do nucleótido previo. Os desoxirribonucleótidos non teñen o grupo 3'-hidroxilo e non se pode producir esta reacción nin alongar máis a cadea, o que leva á terminación da secuencia de ADN. Así, estas moléculas son a base do método de terminación da cadea didesoxi de secuenciación do ADN, que foi desenvolvido por Frederick Sanger en 1977.[1]

Os didesoxinucleótidos son útiles na secuenciación do ADN en combinación con electroforese. Unha mostra de ADN á que se lle aplique a PCR (reacción en cadea da polimerase) nunha mestura que conteña os catro desoxinucleótidos normais e un didesoxinucleótido producirá febras de ADN de lonxitude igual á posición de cada base do tipo que complementa o tipo do desoxinucleótido presente. Así, se despois se fai unha electroforese da mostra, haberá unha banda por cada lonxitude á que o complemento dun desoxinucleótido está presente. Agora é común utilizar didesoxinucleótidos fluorescentes de modo que cada un dos catro teña unha fluorescencia diferente que se poida detectar nun secuenciador; así só é necesario facer unha reacción.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Sanger, F., Nicklen, S., and Coulson, A. R. DNA sequencing with chain-terminating inhibitors. Proc Natl Acad Sci, 74(12):5463-7, 1977.