Datación uranio-chumbo

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Uranio-chumbo é un dos máis antigos[1] e máis refinados dos esquemas de datación radiométrica.

Pódese usar nun intervalo de idade que vai aproximadamente de 1 millón de anos a máis de 4.500 millóns de anos. A precisión está no rango porcentual de 0,1-1.[2]

O método baséase en dúas cadeas de desintegración separadas, a serie de uranio de 238 U a 206 Pb, cunha vida media de 4.470 millóns de anos e a serie de actinio de 235 U a 207 Pb, cunha vida media de 704 millóns de anos.[3]

A existencia de dúas rutas de desintegración de chumbo e uranio "paralelas" permite varias técnicas de datación dentro do sistema U-Pb global.

O termo "datación U-Pb" normalmente implica o uso acoplado de ambos os esquemas de desintegración. Non obstante, o uso dun único esquema de desintegración (xeralmente de 238 U a 206 Pb) leva ao método de datación isócrona U-Pb, análogo ao método de datación de rubidio - estroncio.

Finalmente, as idades tamén se poden determinar a partir do sistema U-Pb mediante a análise das proporcións de isótopos de Pb. Isto chámase o método de lead-lead. Clair Cameron Patterson, unha xeoquímica estadounidense que foi pioneira nos estudos dos métodos de datación radiométrica de uranio e chumbo, é famosa por usalo para obter unha das primeiras estimacións precisas da idade da Terra.

Mineraloxía[editar | editar a fonte]

A datación con uranio e chumbo adoita realizarse no mineral circón ou circonita (ZrSiO4), aínda que se pode usar noutros minerais. O circón incorpora átomos de uranio e torio na súa estrutura cristalina, pero rexeita fortemente o chumbo. Polo tanto, podemos supoñer que todo o contido de chumbo do circón é radioxénico. No caso de non ser así, deberá aplicarse unha corrección. As técnicas de datación con uranio e chumbo tamén se aplicaron a outros minerais como calcita / aragonita e outros minerais carbonatados. Estes minerais adoitan producir idades de menor precisión que os minerais ígneos e metamórficos usados tradicionalmente para datar por idade, pero son máis comúns no rexistro xeolóxico.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Boltwood B.B. 1907. On the ultimate disintegration products of the radio-active elements. Part II. The disintegration products of uranium. American Journal of Science 23: 77-88. (en inglés)
  2. Parrish, Randall R. & Noble, Stephen R. 2003. Zircon U-Th-Pb geochronology by isotope dilution – thermal ionization mass spectrometry (ID-TIMS). En Zircon (eds J. Hanchar and P. Hoskin). Reviews in Mineralogy and Geochemistry, Mineralogical Society of America. 183-213. (en inglés)
  3. Romer R.L. 2003. Alpha-recoil in U-Pb geochronology: effective sample size matters. Contributions to Mineralogy and Petrology 145, 481-491.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]