Conde de Northumbria
Conde de Northumbria foi un título nobiliario dos períodos anglodanés, anglosaxón e do comezo do período anglonormando. O título formouse no ano 954 ao unir o conde de Bernicia, Osulf, o seu territorio co condado de Deira, a súa dinastía retivo o título ata o 1016. Tras a invasión de Inglaterra por Canuto II de Dinamarca e a morte en batalla do conde de Northumbria este dálle o título a Eiríkr Hákonarson.
Condes[editar | editar a fonte]
- Osulf I (954-963), Conde de Bernicia desde 930
- Oslac de Northumbria, exiliado en 975
- Waltheof I (963-995)
- Uhtred the Bold (1006-1016)
- Eiríkr Hákonarson (1016-1023)
- Siward (1031-1055)
- Tostig (1055-1065)
- Morcar (1065-1066)
- Copsi (1067)
- Osulf II (1067)
- Gospatric (1067-1068)
- Robert Comine (1068-1069), non tomou posesión como conde
Vacante durante a Devastación do Norte de Inglaterra
- Gospatric (1070-1072, outra volta
- Waltheof II (1072-1075)
- William Walcher (1075-1080), tamén príncipe-bispo de Durham
- Aubrey de Coucy (1080), quizais formalmente ata 1086
- Robert de Mowbray (1086-1095)
Vacante ata que David I de Escocia presionou a Estevo pra concederllo a
- Henrique de Escocia, 1139-1152
- Guillerme de Escocia, 1152-1157
- Privado do seu título e terras por Henrique II de Inglaterra, 1157