Bristol Fairchild Bolingbroke
| Bristol Fairchild Bolingbroke | |
|---|---|
 | |
| Tipo | avión de patrulla marítima |
| Fabricante | Bristol Aeroplane Company Fairchild Aircraft Ltd. (Canadá) |
| Primeiro voo | 14 de setembro de 1939 |
| Introducido | 15 de novembro de 1939 |
| Unidades construídas | 626 |
O Bristol Fairchild Bolingbroke foi un avión de patrulla marítima usado pola Real Forza Aérea do Canadá durante a segunda guerra mundial. Construído por Fairchild-Canada, foi unha variante do bombardeiro británico Bristol Blenheim Mk IV.
Deseño e desenvolvemento[editar | editar a fonte]
En 1935 o Ministerio do Aire británico publicou a especificación G.24/35 para procurar un avión de recoñecemento costeiro/bombardeiro lixeiro para substituír o Avro Anson.[1] Bristol propuxo o Type 149, baseado no seu Blenheim Mk I, con motores Bristol Aquila para conseguir un maior alcance. Aínda que o Ministerio rexeitou a proposta, un Blenheim Mk I, mantendo os seus motores Mercury VIII, foi convertido como un Type 149 (Blenheim Mk III) para o rol de recoñecemento xeral.[2] O morro foi alongado para proporcionar máis espazo para o bombardeiro, coa superficie superior esquerda recurtada para manter a visibilidade do piloto durante a engalaxe e a aterraxe.[1]
O maior alcance tamén cumpría un requirimento canadense para un avión de patrulla marítima. Como consecuencia, Fairchild Aircraft Ltd. (Canada) do Quebec comezou a producir o Blenheim Mk IV como o Bolingbroke (o nome que se pretendía usar orixinalmente para o Blenheim IV). Este modelo foi alcumado Bolly. Tras un pequeno grupo de avións construídos para as especificacións británicas, como Bolingbroke Mk I, Fairchild cambiou a produción para o Bolingbroke Mk IV con instrumentos e equipos canadenses e estadounidenses. Esas versións tamén incluían botas anti-xeo e un bote. Unha das primeiras variantes do Mk IV foi o Bolingbroke Mk IVW que estaba equipado con dous motores de 825 cabalos Pratt & Whitney SB4G Twin Wasp Junior.[3] Incapaz de manter a altitude cun só motor, a carga normal de bombas reducíuse a 500 libras neses avións para compensar a pouca potencia do motor.[4] A variante máis producida foi o adestrador Bolingbroke Mk IVT, dos cales se fabricaron 457.[5] En total producíronse 626 Bolingbroke.[5]
Historial operativo[editar | editar a fonte]
A meirande parte dos 151 Mk IV construídos operaron no seu papel de bombardeiros de patrulla marítima nas costas do Atlántico e o Pacífico do Canadá entre 1940 e 1944. Dous escuadróns deses avións tamén operaron en Alasca durante a campaña das Aleutianas.[6] Os adestradores Mk IVT viron un uso extensivo no British Commonwealth Air Training Plan (BCATP).[5]
Notas[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Molson, Ken M. and Harold A. Taylor. Canadian Aircraft Since 1909. Stittsville, Ontario: Canada's Wings, Inc., 1982. ISBN 0-920002-11-0.
- Mondey, David. The Hamlyn Concise Guide to American Aircraft of World War II. London: Aerospace Publishing Ltd, 1996. ISBN 0-7858-1361-6.
- Vincent, Carl Canadian Aircraft of WWII (AviaDossier No. 1). Kitchener, Ontario: SkyGrid, 2009. ISBN 978-0-9780696-3-6.