Bernardo de Italia

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Bernardo de Italia
Sepoltura di bernardo re d'italia, figlio di pipino e nipote di carlo magno, con affresco del xvii secolo.jpg
Nacementoc. 797
Lugar de nacementovalor descoñecido e Altos de Francia
Falecemento17 de abril de 818
Lugar de falecementoMilán
SoterradoLombardía e Basilica of Sant'Ambrogio
Ocupaciónmonarca
PaiPipino de Italia
NaiRotaida
CónxuxeCunigunda
FillosPepino de Vermandois
IrmánsAdelaide, Atala, Gundrada, Berta e Theodrada
Na rede
WikiTree: Carolingian-119 Find a Grave: 66394545 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Bernardo de Italia, nado sobre 797 e finado o 17 de abril de 818, foi rei dos longobardos desde 813 ata 817. Neto de Carlomagno, era un fillo ilexítimo de Pipino, rei dos longobardos.

Biografía[editar | editar a fonte]

Á morte de seu pai, estaba destinado a ser rei dos longobardos, pero o seu avó, Carlomagno esperou a que cumprise os quince anos antes de envialo para tomar o control de Italia, en 812. Recibiu a dignidade real en abril de 813, gobernando pero, baixo a tutela dun neto de Carlos Martel, Adalhart, primo e antigo titor de seu pai e quizais parente de súa nai.

Logo da morte de Carlomagno, prestou homenaxe ao novo emperador, o seu tío Luís o Piadoso. En xullo de 817, este último, baixo a influencia da contorna da emperatriz Ermengarda, retiroulle o goberno de Italia e o título real, coa intención de proclamar algún dos seus fillos.

Malia que había motivos para a revolta, Bernardo, nun primeiro momento non fixo movemento ningún. Pero en decembro de 817, co apoio de grandes personaxes por exemplo Anselmo, bispo de Milán, toma as armas contra o seu tío. Este someteuno obrigándoo a lle implorar perdón en Chalon-sur-Saône. Deportado a Aix-la-Chapelle, condenárono a morte. Afectado pola axitación que se vive neses momentos, provocada polos seus propios fillos, Luís o Piadoso, parece que se vai apiadar do seu sobriño, conmutando a pena de morte pola de ser cegado cun ferro candente. Bernardo morreu tres días máis tarde, a consecuencia do suplicio.

Nupcias e descendentes[editar | editar a fonte]

Cara a 813, estaba casado cunha muller chamada Cunegunda. A filiación desta muller non é coñecida, pero o seu nome coincide co de Cunegunda, esposa de Guillerme de Aquitania, e nai dun tal Heriberto, nome que aparece tamén entre os descendentes de Bernardo. Cronoloxicamente a esposa de Bernardo podería ser a filla pequena de Guillerme de Xelona e Cunegunda.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]