Batalla de Toro
| Batalla de Toro | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Parte de Parte da Guerra de Sucesión castelá | |||||||
.jpg) Recreación da batalla por Francisco de Paula Van Halen, no século XIX. | |||||||
| |||||||
| Líderes | |||||||
| D. Afonso V de Portugal Príncipe João de Portugal Garcia de Meneses, bispo de Évora, Alfonso Carrillo de Acuña, Arcebispo de Toledo. |
Fernando II, rei de Aragón, consorte de León e Castela. Cardeal Mendoza Álvaro de Mendoza Conde de Alba de Liste (Prisioneiro) | ||||||
| Baixas | |||||||
| Preto de 1 000 (mortos, presos e afogados) | Moitas centenas (mortos e presos) | ||||||
A batalla de Touro tivo lugar o 1 de marzo de 1476, durante a Guerra de Sucesión de Castela, entre as tropas portuguesas e castelás xoanistas de D. Afonso V, e os casteláns isabelinos de Fernando II, rei de Aragón, León e Castela.
Desenrolo[editar | editar a fonte]
Enfrontou ás forzas portuguesas e castelás que apoiaban a Xoana, a Beltranexa (sobriña de D. Afonso V de Portugal e raíña consorte de Portugal), contra as tropas de Fernando II de Aragón, que defendían os intereses de Isabel, tamén tía de Xoana.
Os nobres galegos e o rei de Portugal, Afonso V, apoiaban a causa xoanina.
Na batalla, Duarte de Almeida, o abandeirado portugués, chegou a perder ambas as mans e resistiu portando a bandeira portuguesa coa boca até caer gravemente ferido. Ese acto foi admirado e Duarte de Almeida pasou a ser coñecido como O Decepado.
A bandeira foi posteriormente recuperada polos portugueses.[1] [2]
A última fase da batalla ocorreu cando as forzas xoanistas se reorganizaron e atacaron ás isabelinas.
O contraataque derrotou ás forzas de Fernando de Aragón, tomando o control do campo de batalla. Mentres tanto, os isabelinos retiráronse á protección das murallas de Zamora.
Como era normal nas regras da guerra daquel tempo, o príncipe Xoán permaneceu no campo de batalla dende o 2 até o 5 de marzo, como sinal de vitoria.
Consecuencias[editar | editar a fonte]
Ao final, malia que os xoanistas conseguiron unha vantaxe táctica no campo de batalla, a confrontación tivo un carácter inconcluso. Estratexicamente, este combate revelou a dificultade de Portugal para garantir os dereitos de Xoana ao trono de Castela e consolidar a unión das dúas coroas baixo un monarca portugués.
En 1475, Afonso V foi proclamado rei de Galiza;[3] porén, nos anos seguintes Isabel de Castela fíxose co poder da Orde de Santiago, viaxou a Compostela en 1486 e puxo en marcha un plan para someter o reino de Galiza, chamado posteriormente "doma y castración" por Castelao.[4][5][6]
Notas
- ↑ Freire, Anselmo Braamcamp (1921). Brasões da Sala de Sintra, Livro Segundo. Robarts - University of Toronto. Coimbra. pp. 328–330.
- ↑ Soveral, Manuel Abranches de. "Filhos do 1.º senhor da Trofa - Diogo Gomes de Lemos". Consultado o 01-12-2022.
- ↑ "Afonso V, king of Portugal and Galicia". www.britishmuseum.org. Consultado o 2023-09-10.
- ↑ "Discursos parlamentarios, 1931-1933. - AA VV: 9788485134915 - IberLibro". www.iberlibro.com. Consultado o 2023-09-10.
- ↑ "O estereotipo antigalego na literatura española moderna: xénese, desenvolvemento e consolidación" (PDF). UDC; Alexandre Pérez Vigo.
- ↑ "O Reino Medieval de Galicia; Pardo de Cela e o Estado Moderno". Antón Xosé Meilán García. Consultado o 2023-09-10.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Dicionário Histórico, Corográfico, Heráldico, Biográfico, Bibliográfico, Numismático e Artístico, Volume I, páx. 245.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Batalla de Touro, Áreamilitar Arquivado 28 de agosto de 2013 en Wayback Machine.
- A batalla de Touro e as relacións entre Portugal e Castela: dimensións políticas e militares na segunda metade do século XV, de António Martins Costa
|
Este artigo sobre historia é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |
