Aldeas históricas de Shirakawa-go e Gokayama
| Aldeas históricas de Shirakawa-go e Gokayama | |
|---|---|
 Shirakawa-go (Ogi) en Shirakawa, prefectura de Gifu, Xapón | |
  Shirakawa-go e Gokayama | |
| Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
| País |  Xapón |
| Localización | Prefectura de Gifu e Prefectura de Toyama na rexión de Chūbu, Honshu, Xapón |
| Tipo | Cultural |
| Criterios | IV, V |
| Inscrición | 1995 (19ª Sesión) |
| Rexión da UNESCO | Asia e o Pacífico |
| Identificador | 734 |
As Vilas históricas de Shirakawa-gō e Gokayama son un Patrimonio da Humanidade da UNESCO do Xapón. O ben cultural consiste en tres aldeas históricas de montaña nunha área de 68 hectáreas (170 acres) no remoto val do río Shogawa, que se estende pola fronteira entre as prefecturas de Gifu e Toyama no centro do Xapón. Shirakawa-gō (白川郷, "Distrito vello do río Branco") está situado na aldea de Shirakawa na prefectura de Gifu. A área de Gokayama (五箇山, "Cinco montañas") está dividida entre as antigas aldeas de Kamitaira e Taira en Nanto, na prefectura de Toyama.
O val atópase nunha rexión montañosa con nevadas considerables, e estas aldeas son coñecidas polos seus conxuntos de granxas, construídas no estilo arquitectónico coñecido como gasshō-zukuri (合掌造り), que están deseñadas para evacuar facilmente neve dos seus tellados empinados.
Xeografía[editar | editar a fonte]
Os tres pobos están situados nun val remoto, rodeado de altas e escarpadas montañas que reciben nevadas especialmente copiosas no inverno. O afastamento e a dificultade de acceso restrinxiron gravemente a conexión desta rexión co mundo exterior ata arredor dos anos 50 do século pasado. Este illamento levou ao desenvolvemento da súa cultura e tradicións únicas, incluíndo a tradición arquitectónica das granxas de estilo Gassho que transmitíuse de xeración en xeración. Durante algún tempo esta rexión coñeceuse como "a última área inexplorada do Xapón".[1]:45
O río Shō atópase no centro desta rexión. Nace nas montañas do sur, logo flúe cara ao norte cara ao Mar do Xapón ao longo dun profundo, sinuoso e estreito val, rodeado de montañas que se elevan a unha altura de 1500 m.. Como resultado deste terreo escarpado, a maioría das aldeas desta zona están situadas nas estreitas franxas de terra ao longo do fondo do val.[1]:45
Historia[editar | editar a fonte]
O monte Hakusan é a principal montaña desta zona, considerado como un cumio sagrado dende tempos antigos. No século VIII, a zona de Shirakawa-gō e Gokayama converteuse nun lugar para prácticas relixiosas ascéticas e o culto á montaña centrábase no monte Hakusan.[1]:45
Durante moito tempo despois, a rexión estivo baixo o control da seita Tendai do Xapón budista. A tradición de Ochi-udo Densetsu (lenda dos guerreiros derrotados que foxen ás zonas remotas) mantense na actualidade, sen dúbida como resultado da súa natureza remota, illada e montañosa. A relixión da seita Tendai substituíusea no século XIII pola seita Jodo Shin, que segue sendo a principal influencia relixiosa ata os nosos días.[1]:46
Hoxe en día, as tres vilas do patrimonio mundial pertencen á organización administrativa moderna do sistema de Mura.[1]:46
Agricultura e industria[editar | editar a fonte]
O terreo montañoso da zona e a escaseza de terras planas ofrecían poucas oportunidades para o cultivo tradicional do arroz. Os agricultores historicamente complementaron o seu rendemento con outros grans como o trigo sarraceno e o millo. Con todo, a agricultura estaba só ao nivel de agricultura de subsistencia. Os produtos comercializables procedentes da zona eran o papel xaponés (washi), o nitro para a fabricación de pólvora e a sericultura (verme de seda). A produción de vermes de seda remóntase ao século XVI, pero só se estableceu como industria secundaria a finais do século XVII. Prosperou ata a década de 1970 (agás un período durante a segunda guerra mundial) pero desde entón desapareceu por completo. Foi a esixencia de grandes cantidades de espazo interior para camas dos vermes da seda e para o almacenamento do seu abastecemento de alimentos (follas de moreira) o que levou á casa estilo Gassho, coa súa división en varios niveis dos seus espazos do tellado para aumentar a súa área funcional.[1]:46–47
Patrimonio da Humanidade[editar | editar a fonte]
O patrimonio da humanidade está formado por tres aldeas históricas de montaña, Ogimachi, Ainokura e Suganuma, rodeadas polas escarpadas montañas boscosas da rexión de Chubu no centro do Xapón. En total, a superficie inscrita como patrimonio mundial destas tres aldeas é de 0.68 km². Non obstante, cada zona de aldea está protexida dentro dunha zona tampón (Zona proteción I) na que unha estrita regulación preserva o medio histórico. Esta está contida por unha zona secundaria moito maior (Zona proteción II), cun total de 545,38 km² na que se controlan accións de desenvolvemento a certa escala para preservar o medio natural e a paisaxe cultural.[1]
O Comité decidiu inscribir o sitio baixo os criterios (IV) e (V) xa que as aldeas son exemplos destacados dun asentamento humano tradicional perfectamente adaptado a súa contorna. O Comité observou a adaptación exitosa aos cambios económicos e que a supervivencia só se pode asegurar mediante unha vixilancia constante por ambas partes, as autoridades gobernamentais e os habitantes.
Aldea de Ogimachi[editar | editar a fonte]
Ao redor da súa inscrición formal como Patrimonio da Humanidade (agosto de 1994), Ogimachi contiña 152 fogares e tiña unha poboación de 634 persoas. Os documentos de 1876 mostraron que a aldea de Ogimachi tiña 99 fogares nese momento, e era a máis grande das 23 aldeas que se atopaban dentro do Shirakawa-Muri. A parte central da aldea atópase nun socalco na beira leste do río Sho, cuns 1500 metros de lonxitude e 350 metros de ancho, e está a unha altitude duns 500 metros.[1]:48
A maioría das casas de labranza están separadas entre si por parcelas de cultivo. Unha rede de pequenas estradas duns 2 a 4 metros de ancho conectan estas casas e remóntanse ao período Edo. Unha estrada máis importante, de 6 m de ancho, atravesa o centro da aldea de norte a sur, e é máis recente, construída en 1890. As casas construídas en terreo empinado preto da base das montañas están situadas en pequenos socalcos, apoiados por muros de pedra. Os límites da propiedade adoitan estar definidos pola rede de pequenos camiños, polo que a vila ten un carácter aberto. A maioría das parcelas de terra para a produción de arroz ou grans son moi pequenas, con parcelas máis grandes que se atopan no lado norte e sur da aldea. Un santuario shinto que alberga a divindade que garda a aldea está situado na parte centro-sur da vila. Tamén hai dous templos budistas da seita Jodo Shinsu.[1]:48
117 edificios e sete estruturas adicionais están incluídos na designación de "edificios históricos da aldea de Ogimachi" para ser preservados. Entre estes hai 59 granxas de estilo Gassho, construídas na súa maioría entre o final do período Edo e o final do período Meiji (é dicir, principios do século XIX a principios do XX). Todas as dorsais destas casas de estilo Gassho están aliñadas paralelas ao río Sho, creando así unha escena de aldea unificada e atractiva.[1]:48–49
Vila de Ainokura[editar | editar a fonte]
A aldea está situada nunha meseta alta en estreitos socalcos ao oeste do río Sho e moi por riba do río Sho. Rodeado de montañas e bosques, Ainokura atópase a uns 400 metros de altitude. Unha antiga e estreita estrada vai de nordés a suroeste polo centro da vila, converténdose finalmente na principal vía de acceso á montaña que se construíu en 1887. Non obstante, en 1958 construíuse unha estrada nova e máis ampla que perturba a vista a través da vila.[1]:50
En agosto de 1994, había 27 fogares na aldea de Ainokura, acollendo unha poboación de 90 persoas. Porén, en 1887 había 47 fogares, o que o convertía na cuarta máis grande das 25 aldeas da zona de Taira-mura. A maioría das casas están situadas en socalcos planos e abertos con muros de contención de pedra e pouco espazo ao seu redor. Os arrozais de regadío que rodean as zonas de vivenda son pequenos e de forma irregular. Os campos de arroz máis grandes atópanse no lado nordés da aldea. Algunhas das máis altas utilizábanse orixinalmente para o cultivo de moreiras para a produción de vermes de seda. A aldea de Ainokura tiña a tradición de sericultura máis forte de todas as aldeas de Taira-mura. Non obstante, a industria declinou aquí na década de 1950 cando un impulso pola autosuficiencia alimentaria levou a que os campos de moreiras se adicaran á produción de arroz. A auga para o rego é traída por un sistema de acuedutos que vai desde un val fluvial nas montañas ao oeste da aldea e pasa por unha rede de canles finos dentro da vila.[1]{{rp|50–51} }
67 edificios e cinco estruturas adicionais están incluídos na designación de "edificios históricos da aldea de Ainokura" para ser preservados. Delas, incluíronse orixinalmente 20 granxas de estilo Gassho, pero desde entón aumentaron a 23.[2] A maioría datan do final do período Edo ata o final do Período Meiji (é dicir, principios do século XIX a principios do XX), pero o máis antigo deles remóntase a finais do século XVII. Os planos das habitacións eran un cadrado de catro cuartos ou unha estrutura máis grande de seis cuartos, ademais do seu espazo de terra. O santuario xintoísta que alberga a divindade da aldea está situado nun terreo alto preto do centro da aldea e hoxe en día está rodeado de cedros xaponeses. Un templo budista da seita Jodo Shinshu forma o centro relixioso da comunidade.[1]:51
Aldea de Suganuma[editar | editar a fonte]
Suganuma é a máis pequena das tres aldeas do Patrimonio da Humanidade, con só 8 fogares e cunha poboación de 40 habitantes, en 1994. Os rexistros de 1889 revelan que entón había 13 fogares na aldea, o que a converte na novena máis grande das 19 aldeas da zona de Kamitaira-mura. A aldea atópase a unha altitude duns 330 metros e está situada nunha meseta en socalcos, de só 230 metros por 240 metros de tamaño, e con empinadas abas montañosas cara ao sur. Os bosques destas abas tamén están protexidos polo Patrimonio da Humanidade para reter a neve na vila. A corta de árbores aquí está prohibida.[1]:52
Ademais dun gran campo de arroz de regadío na parte baixa da aldea, todos os outros campos de arroz ou parcelas de cultivo rodean as propias casas de labranza. O rego só se introduciu en 1945, antes diso, a terra utilizábase para o cultivo de moreiras para apoiar a produción de vermes de seda.[1]:53
28 edificios e outras dúas estruturas están incluídos na designación de "edificios históricos da aldea de Suganama" para ser preservados. Agora quedan nove casas de estilo Gassho,[2] das cales dúas construíronse a finais do período Edo (é dicir, principios do século XIX), e outras seis construíronse no período Meiji (é dicir, entre 1868 e 1912). A última casa de estilo Gassho construída aquí construíuse en 1926. Os almacéns eran de madeira ou de terra e construíronse lonxe das casas para reducir o risco de incendio. O santuario xintoísta para a divindade da aldea está hoxe en día en lixeiro ascenso, pero trasladouse dúas veces desde a década de 1930.[1]:53
Conservación[editar | editar a fonte]
Pola súa forma de construción, o lume supón un serio risco para as moitos sitios do patrimonio mundial. As tres aldeas están equipadas con complexos sistemas de extinción de incendios, e os residentes están organizados en escuadróns de loita contra incendios.[3]
Ademais de estar inscrito como patrimonio da humanidade, o conxunto de sitios destas aldeas tamén se define como 'Distritos de conservación importantes para grupos de edificios históricos, tal e como se definen no Lei de Protección dos Bens Culturais.[1]:43 Isto requiriu que se elaborasen plans de conservación para garantir a protección contra danos e restrición de actividades que poidan destruír os propios sitios ou alterar a paisaxe existente.[3]
Cada propietario é directamente responsable da xestión e reparación do seu inmoble, aínda que esta está supervisada para garantir que utilizan métodos e materiais tradicionais e seguen os plans de conservación acordados. A responsabilidade xeral da protección das vilas históricas recae na Axencia para Asuntos Culturais do Goberno do Xapón, en conxunto con outros organismos como o Ministerio de Medio Ambiente do Xapón, o Ministerio de Agricultura, Silvicultura e Pesca (incluída a Axencia Forestal), o Ministerio de Ministerio de Terra, Infraestruturas, Transportes e Turismo, Prefectura de Toyama, Prefectura de Gifu, Aldea de Shirakawa e Cidade de Nanto.[3]
Notas[editar | editar a fonte]
- Referencias
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 Saito, Hidetoshi; Inaba, Nobuko (1996). Saito, Hidetoshi, ed. The Historic Villages of Shirakawa-go and Gokayama – Traditional Houses in the Gassho Style. (en inglés). The Committee for the Commemoration of the Inscription of "The Historic Villages of Shirakawa-go and Gokayama – Traditional Houses in the Gassho Style." on the World Heritage List.
- ↑ 2,0 2,1 "World Heritage Site, Gokayama". www.gokayama-info.jp. Arquivado dende o orixinal o 2017-02-18. Consultado o 1 de abril de 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 "Historic Villages of Shirakawa-go and Gokayama". whc.unesco.org. UNESCO. Consultado o 1 de abril de 2017.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Aldeas históricas de Shirakawa-go e Gokayama  |
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- World Heritage Site villages on Google aerial view
- UNESCO entry on Shirakawa-go and Gokayama
- Travel diary and pictures of a stay in Ainokura
- Gokayama (Ainokura) photo gallery
- Stay overnight in a Gassho-Zukuri in Shirakawago
- Gassho-Zukuri villages
- High-resolution photos of Shirakawago
- List of Gassho-Zukuri in Shirakawago