Supermarine Baby
| Supermarine Baby | |
|---|---|
 | |
| Tipo | hidroavión de caza |
| Fabricante | Supermarine |
| Deseñado por | William Hargreaves |
| Primeiro voo | febreiro de 1918 |
| Unidades construídas | 1 |
O Supermarine Baby (tamén chamado Supermarine N.1B Baby) foi un caza da primeira guerra mundial e un dos primeiros exemplos dun hidroavión de caza monopraza en ser construído no Reino Unido. Foi deseñado por Supermarine para cumprir cunha especificación da Xunta da Mariña que estipulaba que o avión debía acadar os 176 km/h, unha altitude de 6 100 m, e debería ser capaz de ser lanzado dende buques no mar. Cando voou por vez primeira en febreiro de 1918 era o hidroavión máis pequeno e rápido que existía.
O xefe de deseño de Supermarine William Hargreaves baseou o seu deseño no AD Flying Boat. O Baby recibiu ás plegables, un casco aerodinámico e un motor Hispano-Suiza de 150 cabalos (110 kW). Só se construíu un aparello que tivo un bo rendemento durante as probas, e o avión foi equipado cun motor máis potente en agosto de 1918. Supermarine non conseguiu un contrato de produción xa que o Almirantado decidiu operar os cazas Sopwith Pup e Sopwith Camel a bordo dos barcos. Un dos deseños para o Baby foi a base para outros avións, como o Supermarine Sea Lion I que participou no trofeo Schneider de 1919.
Comisión[editar | editar a fonte]
O Baby foi deseñado e construído baixo a dirección do dono de Supermarine, Hubert Scott-Paine, que se unira a Pemberton-Billing Limited en 1911. Scott-Paine mercouna ao seu propietario orixinal, Noel Pemberton Billing, en xuño de 1916, e a compañía pasou a chamarse Supermarine Aviation Works Limited. Durante a primeira guerra mundial a empresa continuou especializándose en producir e manter avións navais, como testemuña a súa localización en Woolston, á beira do río Itchen, a súa falta de aeródromo e o mantemento dunha man de obra especializada na construción de embarcacións. Scott-Paine forxou bos vínculos co Departamento do Aire (AD), que asumiu a xurisdición da empresa durante a guerra.[1]
O Baby destacou por ser o primeiro hidroavión de combate monopraza que foi deseñado e construído no Reino Unido. Deseñouse para cumprir coa especificación N.1B da Xunta da Mariña.[2] A especificación buscaba un hidroavión de combate monopraza para contrarrestar os avións Brandenburg alemáns que patrullaban o mar do Norte.[3][4] Tiña que ser capaz de operar dende portahidroavións da Royal Navy e acadar unha velocidade de 176 km/h a 3 000 m, e unha altura de 6 100 m.[5] O Baby foi fabricado baixo o contrato do Departamento do Aire A.S. 3929.[6]
Supermarine recibiu un pedido por tres avións.[2] Ao adxudicar o contrato, o AD estableceu a súa presenza en Supermarine enviando a un dos seus deseñadores principais, Harold Bolas, e os seus adxuntos para supervisar a produción do Baby.[1]
Deseño e desenvolvemento[editar | editar a fonte]
O Baby foi deseñado polo xefe de deseño de Supermarine William Hargreaves, que se unira á compañía en 1916. Hargreaves baseou o seu deseño no AD Flying Boat,[3] un biplano de patrulla marítima e recoñecemento bipraza cun mal rendemento que tiña un corpo tubular flexible e ás separadas por catro puntais verticais que se plegaban cara a adiante.[7][8]
Hargreaves produciu un deseño para un biplano pusher cun pequeno motor, ás plegables dun só van e unha cola en T.[9] O casco aerodinámico de madeira do Baby, baseado no deseño usado no AD Flying Boat do deseñador británico Linton Hope, tiña a cabina do piloto no morro.[5] O motor e a hélice situáronse para minimizar o efecto da pulverización durante a engalaxe.[3] Inicialmente foi deseñado cun motor Hispano-Suiza de 150 cabalos de potencia (110 kW) que accionaba unha hélice con catro pas.[4]
O Baby acadou unha velocidade de 189 km/h a nivel do mar e de 180 km/h a 3 000 m.[10] Aterraba cunha velocidade máxima que variaba dos 87 aos 178 quilómetros por hora. Tiña unha carga alar máxima igual a 36,5 kg/m2.[11]
Historial operacional[editar | editar a fonte]
O prototipo recibiu o número de serie N59 e voou por primeira vez en febreiro de 1918.[12][13] Durante as probas demostrou ser rápido e manobrable, pero amosou unha tendencia a enviar auga cara a cabina cando aceleraba. Hargreaves respondeu a este problema realizando polo menos seis deseños alternativos ao casco.[12] Segundo un número de 1920 da revista Flight, o avión chegou a facer dous loops ese febreiro.[14]
En agosto de 1918 o avión foi equipado cun motor máis potente Sunbeam Arab de 200 cabalos (150 kW).[2][13] Tratábase do hidroavión máis pequeno e rápido que existía entón, e a súa avaliación completouse xusto antes do armisticio do 11 de novembro de 1918. O rendemento do Baby foi o suficientemente bo como para conseguir un contrato de produción, que estaba preto de outorgarse ese novembro.[15]
O Baby nunca operou durante a guerra.[16] En novembro de 1918 o Royal Naval Air Service estaba xa usando avións terrestres Sopwith Pup para voar ás plataformas a bordo dos barcos, e o seu éxito (e despois o do Sopwith Camel) foi un factor, xunto co final da guerra, que fixo que o goberno británico cancelasse o programa N.1B.[17] Nese momento, un segundo aviónt (nomeado N60) fora construído, pero nunca chegou a voar.[15] O N60 entregouse como pezas de reposto para apoar as probas do N59.[17] Unha terceira máquina (N61) estaba aínda por montar cando o programa foi abandonado, aínda que xa comezara a construción do seu casco.[10][15]
Legado[editar | editar a fonte]
O Baby foi probablemente o deseño máis exitoso producido por Supermarine durante a primeira guerra mundial.[16] O deseño do N61, que contaba cun dos cascos revisados por Hargreaves, foi a base do 'A' Single Seater Flying Boat de Supermarine, chamado posteriormente Sea Lion I cando participou no trofeo Schneider de 1919.[18][19] O Baby tamén foi a base para os Supermarine Sea King[20] e Supermarine Walrus (1933), que máis tarde se converteu no avión "observador" estándar utilizado para dirixir os disparos dos buques de guerra equipados con catapulta da Royal Navy.[4]
O Baby usouse para desenvolver os hidroavións para o trofeo Schneider.[21] O Sea King evolucionou para converterse no Supermarine Sea Lion II, wque foi o primeiro avión británico en gañar unha competición internacional tras a guerra ao facerse co trofeo Schneider en 1922.[22]
É probable que Reginald Mitchell, que se uniu a Supermarine en 1916, estivese implicado nos cambios de deseño e na preparación do Sea Lion.[18]
Especificacións (N.1B Baby)[editar | editar a fonte]
Datos de Supermarine Aircraft since 1914.[23]
Característica xerais[editar | editar a fonte]
- Tripulación: 1
- Lonxitude: 8,03 m
- Envergadura: 9,30 m
- Altura: 3,23 m
- Superficie alar: 28,7 m2
- Peso baleiro: 771 kg
- Peso bruto: 1 055 kg
- Planta de potencia: 1 motor de pistón refrixerado por auga Hispano-Suiza 8B V-8 de 150 hp (porteriormente recibiu un motor de 200 cabalos)
- Hélices: hélice impulsora de paso fixo de madeira de 4 pas
Rendemento[editar | editar a fonte]
- Velocidade máxima: 187 km/h
- Velocidade de baixada: 92 km/h
- Autonomía: 3 horas
- Teito de servizo: 3 300 m
- Tempo a altitude: 3 050 m en 25 minutos e 10 segundos
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Pegram 2016, pp. 16-17
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Lewis 1979, p. 126
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Pegram 2016, p. 18
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Allward 1988, p. 56
- ↑ 5,0 5,1 Andrews & Morgan 1981, pp. 27-28
- ↑ Andrews & Morgan 1981, p. 355
- ↑ Pegram 2016, p. 17
- ↑ "Aerial age weekly.". Aerial age: 15 v. 1915-1922. ISSN 2637-6202.
- ↑ Andrews & Morgan 1981, pp. 4, 28
- ↑ 10,0 10,1 Andrews & Morgan 1981, p. 28
- ↑ Baldit 1923, p. 26
- ↑ 12,0 12,1 Pegram 2016, p. 19
- ↑ 13,0 13,1 Bruce 1957, p. 647
- ↑ Reed Business Information Ltd (1920-03-18). Flight International Magazine 1920-03-18 (en english).
- ↑ 15,0 15,1 15,2 Pegram 2016, p. 22
- ↑ 16,0 16,1 Andrews & Morgan 1981, p. 4
- ↑ 17,0 17,1 London 2003, p. 37
- ↑ 18,0 18,1 Pegram 2016, p. 23
- ↑ Andrews & Morgan 1981, p. 57
- ↑ Andrews & Morgan 1981, p. 52
- ↑ Andrews & Morgan 1981, p. 23
- ↑ Pegram 2016, p. 36
- ↑ Andrews & Morgan 1981, p. 29
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Allward, Maurice F. (1988). An Illustrated History of Seaplanes and Flying Boats. New York: Noble & Barnes. ISBN 978-08802-9-286-3.
- Andrews, Charles Ferdinand; Morgan, Eric B. (1981). Supermarine Aircraft since 1914. London: Putnam. ISBN 978-03701-0-018-0 – vía Google Books.
- Baldit, M. Albert (1923). "Technical Memorandum No. 194: Atmospheric waves and their Utilization in Soaring Flight". Comptes Rendus (National Advisory Committee for Aeronautics) (2) – vía Google Books.
- Bruce, J. M. (1957). British Aeroplanes 1914–18. London: Putnam. ISBN 978-03700-0-038-1.
- Lewis, Peter M. H. (1979). The British Fighter since 1912: sixty-seven years of design and development. London: Putnam. ISBN 9780370302508. OCLC 164626682.
- London, Peter (2003). British Flying Boats. Stroud, UK: Sutton Publishing. ISBN 978-0-7509-2695-9 – vía Google Books.
- Pegram, Ralph (2016). Beyond the Spitfire: The Unseen Designs of R.J. Mitchell. Pegram: The History Press. ISBN 978-0-7509-6515-6.
- Roussel, Mike (2013). Spitfire's Forgotten Designer: the career of Supermarine's Joe Smith. Brimscombe Port: The History Press. ISBN 978-0-7524-8759-5.