Púlpitos de San Lourenzo
Os Púlpitos de San Lourenzo, realizados en bronce para a basílica de San Lourenzo de Florencia, foron as obras escultóricas que concluíron a actividade artística de Donatello, que dende 1460 se fixera cargo da súa planificación e deseño. O traballo fíxoo coa axuda de numerosos axudantes, entre eles destacaron Bartolomeo Bellano e Bertoldo di Giovanni.[1]
O púlpito é un accessorio arquitectónico das igrexas destinado á predicación, consistente nunha sorte de balcón, colocado a unha certa altura por riba dos fieis, accesible por unha escaleira. No adoita atoparse no presbiterio, senón apegado á parede ou a unha columna illada ou sostido por un pedestal. De pedra ou madeira, a miúdo son elementos dunha gran riqueza artística.[2]
O púlpito da Resurrección (en italiano: Pulpito della Resurrezione) está considerado como o primeiro en construírse e onde máis participou Donatello. O seu tamaño é meirande que o da Paixón: a medida é de 292 cm de lonxitude e 123 de altura, sen contar coas columnas sobre as que repousa.
O púlpito da Paixón (en italiano: Pulpito della Passione) foi probablemente o segundo en realizarse, e polo tanto, foi máis importante a colaboración dos axudantes. É lixeiramente máis pequeno que o púlpito da Resurrección, cunhas medidas de 280 cm de lonxitude e 137 cm de altura, sen contar coas columnas sobre as que repousa.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Historia del Arte Espasa (2004) p. 699.
- ↑ Enciclopèdia Catalana, SAU (ed.). "trona". Gran Enciclopèdia Catalana. Arquivado dende o orixinal o 15 de setembro de 2019. Consultado o 20 de agosto de 2009.