Ácido dipicolínico
| Ácido dipicolínico[1] | |
|---|---|
 | |
Ácido piridín-2,6-dicarboxílico | |
Outros nomes Ácido 2,6-piridindicarboxílico | |
| Identificadores | |
| Número CAS | 499-83-2 |
| PubChem | 10367 |
| ChemSpider | 9940 |
| DrugBank | DB04267 |
| ChEBI | CHEBI:46837 |
| ChEMBL | CHEMBL284104 |
| Imaxes 3D Jmol | Image 1 |
| |
| |
| Propiedades | |
| Fórmula molecular | C7H5NO4 |
| Masa molar | 167,12 g mol−1 |
| Punto de fusión | 248–250 °C; 478–482 °F; 521–523 K |
| Perigosidade | |
| Frases R | R36/37/38 |
| Frases S | S26 , S36 |
| Principais perigos | Irritante (Xi) |
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. | |
Ácido dipicolínico (ácido piridín-2,6-dicarboxílico ou PDC e DPA) é un composto químico que supón do 5% ao 15% do peso seco das esporas bacterianas.[2][3] Está implicado na resistencia á calor das endósporas.[2][4]
Porén, illáronse mutantes resistentes á calor pero que carecían de ácido dipicolínico, o que indica que debe haber outros mecanismos que contribúen á resistencia á calor.[5]
O ácido dipicolínico forma un complexo con ións calcio dentro das endósporas. Este complexo únese a moléculas libres de auga, causando a deshidratación das esporas. Como resultado, a resistencia á calor de macromoléculas do interior da espora increméntase. O complexo ácido dipicolínico-calcio tamén funciona protexendo o ADN da desnaturalización pola calor ao inserirse entre as nucleobases, o que aumenta a estabilidade do ADN.[6]
Coñécense dous xéneros de bacterias patóxenas que producen endósporas: os Bacillus, que son aerobios, e os Clostridium, que son anaerobios.[7]
O químico do Jet Propulsion Laboratory Adrian Ponce desenvolveu unha técnica para a detección de endósporas xerminables marcando o ácido dipicolínico con terbio. Cando a área é iluminada con luz ultravioleta, as endósporas vivas brillan en presenza de terbio. A técnica foi desenvolvida para a validación da esterilidade en naves espaciais (que evita a contaminación por microorganismos), pero podería aplicarse máis xeneralizadamente para a avaliación da esterilidade. A técnica tiña a vantaxe de ser moito máis rápida que os métodos baseados en cultivos de detección de endósporas.[8][9]
Tamén se usa para preparar complexos de lantánidos e metais de transición ligados a dipicolinato para a cromatografía iónica.[1]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 2,6-Pyridinedicarboxylic acid at Sigma-Aldrich
- ↑ 2,0 2,1 Sliemandagger, TA.; Nicholson, WL. (2001). "Role of Dipicolinic Acid in Survival of Bacillus subtilis Spores Exposed to Artificial and Solar UV Radiation". Applied and Environmental Microbiology 67 (3): 1274–1279. doi:10.1128/aem.67.3.1274-1279.2001.
- ↑ Sci-Tech Dictionary. McGraw-Hill Dictionary of Scientific and Technical Terms, McGraw-Hill Companies, Inc.
- ↑ Madigan, M., J Martinko, J. Parker (2003). Brock Biology of Microorganisms, 10th edition. Pearson Education, Inc., ISBN 981-247-118-9.
- ↑ Prescott, L. (1993). Microbiology, Wm. C. Brown Publishers, ISBN 0-697-01372-3.
- ↑ Madigan. M, Martinko. J, Bender. K, Buckley. D, Stahl. D, (2014), Brock Biology of Microorganisms, 14th Edition, p. 78, Pearson Education Inc., ISBN 978-0-321-89739-8.
- ↑ Gladwin, M. (2008). Clinical Microbiology Made Ridiculously Simple, MedMaster, Inc., ISBN 0-940780-81-X.
- ↑ "Spotting Spores". Astrobiology Magazine. 27 October 2009. Consultado o 6 February 2016.
- ↑ Yung, Pun To; Ponce, Adrian (Dec 2008). "Fast Sterility Assessment by Germinable-Endospore Biodosimetry". Appl Environ Microbiol. 74 (24): 7669–7674. PMC 2607155. PMID 18836020. doi:10.1128/AEM.01437-08.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- JPL Develops High-Speed Test to Improve Pathogen Decontamination Arquivado 04 de marzo de 2016 en Wayback Machine. no JPL.
- Spotting Spores Arquivado 25 de febreiro de 2012 en Wayback Machine. no Astrobiology Magazine.
