Yeast display
A yeast display ou yeast surface display (que se poden traducir[1] por exhibición ou exposición en lévedos ou exhibición na superficie de lévedos) é unha técnica de enxeñaría de proteínas que usa a expresión de proteínas recombinantes incorporadas á parede celular dun lévedo para illar e realizar enxeñaría de anticorpos.[2]
Desenvolvemento[editar | editar a fonte]
A técnica da yeast display foi publicada por primeira vez polo laboratorio do profesor K. Dane Wittrup.[3] A tecnoloxía foi vendida a Abbott Laboratories en 2001.[4]
Funcionamento[editar | editar a fonte]
Unha proteína de interese é exhibida como unha fusión coa proteína Aga2p na superficie do lévedo. A proteína Aga2p é utilizada de forma natural polos lévedos como mediadora nos contactos célula-célula durante o apareamento de células de lévedos. A exhibición dunha proteína vía Aga2p proxecta a proteína no exterior da superficie da célula, minimizando as interaccións potenciais con outras moléculas na parede celular do lévedo. O uso da separación magnética e a citometría de fluxo en conxunción coa biblioteca de yeast display é un método moi efectivo de illar ligandos de proteínas de alta afinidade contra case calquera receptor por medio de evolución dirixida.
Vantaxes e desvantaxes[editar | editar a fonte]
Entre as vantaxes da yeast display con respecto a outros métodos de evolución in vitro están a expresión e procesamento eucariota, mecanismos de control de calidade da vía secretora eucariota, efectos de avidez mínima e exames de bibliotecas cuantitativos por selección de células activada por fluorescencia (FACS). Os lévedos son organismos eucariotas que permiten que se produzan complexas modificacións postraducionais de proteínas que non permiten outras bibliotecas de display.
Entre as desvantaxes están os tamaños de biblioteca mutante máis pequenos comparados cos métodos alternativos e a glicosilación diferencial en lévedos comparada coas de células de mamíferos. Estas desvantaxes non limitaron o éxito da yeast display en diversas aplicacións, como na enxeñaría de afinidade de unión a ligandos monovalentes coa máxima afinidade da que se teña informado para unha proteína sometida a enxeñaría (Boder, E.T. 2000). Actualmente, a biblioteca de yeast display creada por Boder xa non está dispoñible, xa que a liña celular INVSc1 de Invitrogen xa non está dispoñible debido a problemas de IP.
Os métodos alternativos para a evolución de proteínas in vitro son o mammalian display, phage display, ribosome display, bacterial display e mRNA display.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ O termo raramente se ve usado traducido.
- ↑ Gai, S Annie; Wittrup, K Dane (2007). "Yeast surface display for protein engineering and characterization". Current Opinion in Structural Biology 17 (4): 467–473. ISSN 0959-440X. doi:10.1016/j.sbi.2007.08.012.
- ↑ Boder, Eric T.; Wittrup, K. Dane (1997). "Yeast surface display for screening combinatorial polypeptide libraries". Nature Biotechnology 15 (6): 553–557. ISSN 1087-0156. doi:10.1038/nbt0697-553.
- ↑ "Abbott Laboratories buys UI-licensed virtual biotechnology company". Arquivado dende o orixinal o 07 de xullo de 2008. Consultado o 11 de abril de 2018. Arquivado 07 de xullo de 2008 en Wayback Machine.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Boder, E.T., Wittrup, K.D.; Biotechnol. Prog., 1998, 14, 55–62.
- Boder E.T., Midelfort K.S., Wittrup K.D.; Proc Natl Acad Sci, 2000, 97(20):10701-10705.
- Graff, C.P., Chester, K., Begent, R., Wittrup, K.D.; Prot. Eng. Des. Sel., 2004, 17, 293–304.
- Feldhaus M, Siegel R.; Methods in Molecular Biology 263:311–332 (2004).
- Weaver-Feldhaus, Jane M; Lou, Jianlong; Coleman, James R; Siegel, Robert W; Marks, James D; Feldhaus, Michael J (2004). "Yeast mating for combinatorial Fab library generation and surface display". FEBS Letters 564 (1-2): 24–34. ISSN 0014-5793. doi:10.1016/S0014-5793(04)00309-6.
