Voo 253 de Braathens SAFE

Voo 253 de Braathens SAFE
Heron semellante ao accidentado
Resumo
Data	7 de novembro de 1956
Causa	formación de xeo
Lugar	Hummelfjell, Noruega
Coordenadas
Orixe	Trondheim, Værnes
Destino	Oslo, Fornebu
Finados	2
Aeronave
Tipo de aeronave	de Havilland DH-114 Heron 2B
Operador	Braathens SAFE
Rexistro	LN-SUR
Pasaxeiros	10
Tripulación	2
Superviventes	10

O voo 253 de Braathens SAFE, tamén coñecido como accidente de Hummelfjell, ocorreu o día 7 de novembro de 1956 ás 9:50, cando un de Havilland Heron se esnafrou na montaña Hummelfjell en Tolga, Noruega. O avión de Braathens SAFE atopábase en ruta entre o aeroporto de Trondheim, Værnes e o aeroporto de Oslo, Fornebu. Mentres pasaba Røros o Heron comezou a experimentar unha rápida formación de xeo atmosférico que en pouco tempo foi demasiado para que o sistema de protección contra o xeo puidese facer algo contra el. En combinación coa corrente descendente de aire, o avión perdeu a suficiente sustentación como para estar no aire. Os pilotos foron capaces de xirar o avión, pero chocaron en Hummelfjell a unha altura de 1 350 metros.

O capitán do avión morreu no impacto e un pasaxeiro morreu pouco despois. Dez persoas sobreviviron ao accidente, que foi o primeiro con vítimas mortais de Braathens SAFE. Entre os superviventes estaba Rolf Kirkvaag, no momento o presentador de radio máis popular de Noruega. A operación de busca e rescate foi obstaculizada gravemente por unha cifra e por pouca visibilidade. Kirkvaag e outra persoa deixaron o avión despois dun día e atopáronse cun grupo de rescate. A investigación concluíu que non houbo fallos técnicos ou erros dos pilotos, e que non era posible predicir as condicións meteorolóxicas que causaron a formación de xeo.

Accidente

O aparello accidentado era un de Havilland DH-114 Heron 2B, con rexistro LN-SUR e número de serie 14093, bautizado como Lars. Fora comprado novo por Braathens SAFE e rexistrouse o 8 de febreiro de 1956. Os Heron foran introducidos na frota de Braathens SAFE en 1952 e estiveron en servizo ata 1960. Lars estaba asegurado por Lloyd's.

O voo 253 era un servizo regular dende o aeroporto de Trondheim, Værnes ata o aeroporto de Oslo, Fornebu, cun tempo dunha hora e media de voo. Tiña unha tripulación de dous e dez pasaxeiros. Entre os pasaxeiros estaba o presentador de radio e xornalista da NRK Rolf Kirkvaag.

O voo engalou de Værnes at 8:30. Trepou a unha altitude de cruceiro de 2 500 metros (8 000 pés) e pasou a baliza de radio de Tolga ás 09:12. Na área ao redor de Røros o avión comezou a experimentar formación de xeo, que rapidamente chegou a niveis que non puideron ser eliminados polo sistema de protección contra o xeo. Ademais, o avión estaba suxeito a unha corrente descendente de aire. Os pilotos polo tanto elixiron dar a volta e regresar a Trondheim. Porén, a formación de xeo foi tan agresiva que o avión continuou perdendo altitude. Estaba voando a través dunha cifra con pouca visibilidade, facendo moi difícil a navegación.

Ademais de afectar negativamente á sustentación aerodinámica, o xeo cubriu o parabrisas e a antena de radio, causando que as comunicacións se cortasen. Os pilotos non eran así capaces de navegar axeitadamente e non se decataron de que estaban voando cara á montaña. O avión chocou coa montaña Hummelfjell ás 09:50, a unha altitude de 1 350 metros, no municipio de Tolga. O avión voaba a uns 300 km/h no momento do impacto, golpeando o chan primeiro coa cola. Os motores desprendéronse e o avión esvarou ao longo dunha duna de neve. O avión rebotou unha vez antes de quedar parado nunha duna de neve, a cal limitou a forza do impacto considerablemente salvando supostamente moitas vidas.

Rescate

Dez persoas sobreviviron ao accidente. O capitán morreu no impacto e un pasaxeiro morreu un tempo despois por problemas de corazón relacionados co estrés polo accidente. O avión acabou nunha zona illada, con mal tempo e nun lugar de difícil acceso para os equipos de rescate. Os pasaxeiros estiveron durante un día no avión, agardando polo rescate. Kirkvaag era consciente dos perigos de que os pasaxeiros feridos e conxelados quedasen durmidos. Comezaron a pasar lista cada dez minutos e Kirkvaag improvisou un programa de radio para manter a moral alta. O accidente e as operacións de rescate xeraron un grande interese dos medios e a radio foi un medio popular para seguir os acontecementos. Este feito intensificouse ao estar un famoso entre os pasaxeiros.

O lugar estaba cuberto de neve e brétema, facendo a operación de busca e rescate moi difícil. A visibilidade era tan pobre que os rescatadores terían que camiñar directamente ao avión se quería atopalo. Estimouse que había uns 20 metros de visibilidade no lugar. Levouse a cabo unha busca con avións, pero foi inútil xa que estes non podían ver os restos. Máis crítico foi que as autoridades ao principio non sabían a localización do lugar do accidente. Inicialmente todo o que se sabía era que estaba nalgures entre Trondheim e Oslo, probablemente nalgún lugar en Østerdalen. Posteriormente chegaron informes dunha área ao redor de Hummelfjell onde a xente escoitara un forte ruído e a busca concentrouse ao redor desa zona.

A busca foi dirixida polo inspector de policía Oppegård. O 8 de novembro un equipo de 28 persoas comezou a busca do avión na área de Hummelfjell, baseándose nas observacións do forte ruído escoitado. Estableceron unha base de operacións nunha granxa en Brend, que era capaz de alimentar e albergar todo o grupo de militares e voluntarios. Tiñan dous vehículos de eirugas M29 Weasel, pero non puideron ser usados. Designouse unha área de busca de 10 por 20 quilómetros entre Gråhøgda e Grøtvolen. Ao mesmo tempo un grupo de persoal da Garda Nacional foi enviado ao outro lado da montaña, para trepar e buscar o avión no lado de Atna.

Despois de pasar unhas 24 horas no lugar do accidente, e sen ningún sinal de que a cifra fose a remitir, Kirkvaag (que tiña dúas fracturas nunha perna) e outro pasaxeiro decidiron saír e buscar axuda. Ao non ter esquís víronse forzados a camiñar pola espesa capa de neve. Kirkevaag despois dixo que marchara nun estado de pánico, non querendo morrer no lugar do accidente. Ao pouco tempo atoparon o leito dun río que seguiron coa esperanza de atopar a alguén. A visibilidade seguía sendo pobre, duns 20 metros. Porén, a parella tropezou con dous esquiadores de Hodalen, que os seguían. Kirkvaag despois comentou que estaba tan confuso que pensou que querían pasar polo que se apartou. Foron capaces de alertar os coordinadores e os primeiros rescatadores chegaron ao avión ás 12:30, 27 horas despois do accidente. Porén, levou horas antes de que os accidentados fosen rescatados e varios deles tiveron que ser evacuados en padiolas fabricadas con partes do aparello.