Hidróxeno triatómico

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Trihidróxeno»)

O hidróxeno triatómico, trihidróxeno ou H3 é unha molécula formada por tres átomos de hidróxeno, que se forma en condicións especiais pola súa menor estabilidade con respecto ao hidróxeno molecular diatómico, H2, ou do catión trihidróxeno, H3+. Pertence ao grupo das moléculas de Rydberg,[1] que son moléculas preditas por Enrico Fermi, que son máis estables en estados de alta enerxía que no estado fundamental, que é disociativo. O enlace entre os seus átomos é extremadamente feble e fórmase porque un dos seus átomos posúe un electrón moi afastado do núcleo (átomo de Rydberg) o que lle permite interactuar cos outros átomos e formar a molécula. Como é moi inestable, a molécula desfaise en aproximadamente unha millonésima de segundo. Este tempo de vida tan efémero fai que sexa unha molécula rara, pero no Universo fórmase e destrúese bastante frecuentemente grazas ao común que é o catión trihidróxeno. O espectro infravermello do H3 debido á vibración e á rotación é moi similar ao do ión H3+. A molécula só existe no estado excitado. Nas etapas iniciais do Universo a súa capacidade de emitir luz infravermella permitiu que o hidróxeno primordial e o gas helio arrefriasen para formaren estrelas.

Descubrimento e primeiros estudos[editar | editar a fonte]

Foi descuberta espectroscopicamente nos anos 80 por Gerhard Herzberg, premio Nobel de Química en 1971 e pai da espectroscopía molecular. Por este descubrimento concedéuselle en 1985 a medalla da American Physical Society.[2]

O trihidróxeno foi estudado polo físico alemán Wolfgang Ketterle, cuxa tese de doutoramento de 1986 trataba sobre a espectroscopía do hidruro de helio e do hidróxeno triatómico.[3]

Propiedades e reaccións[editar | editar a fonte]

Estas moléculas fórmanse a presións baixas (arredor de 2 cmHg en tubos de descarga.[4]

Teñen tendencia a autoionizarse ou fotodisociarse, perdendo un electrón para daren o catión trihidrógeno, máis estable.[5]

De feito, os estados excitados de H3 próximos ao limiar de ionización son resonancias no proceso de recombinación disociativa:[6]

e tamén

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Raynor, Susanne; Herschbach, Dudley R.; Electronic structure of Rydberg states of triatomic hydrogen, neon hydride, hydrogen fluoride (H2F), H3O, NH4 and CH5 molecules; J. Phys. Chem., 1982, 86 (18), pp 3592–3598; DOI: 10.1021/j100215a020
  2. Gerhard Herzberg: "Padre" de la Espectrocopia Molecular Anales de la Real Sociedad Española de Química. Octubre-Diciembre de 2000. p.57
  3. Ebrisa online. Gran enciclopedia Salvat. Arquivado 06 de setembro de 2010 en Wayback Machine. Artículo sobre Wolfgang Ketterle.
  4. Binder, J.L.; Filby, E.A.;Grubb, A.C.: Triatomic Hydrogen. Nature 126, 11-12 (05 Julio 1930); doi:10.1038/126011c0
  5. Mistrik, I. et al.; "Ab initio analysis of autoionization of H3 molecules using multichannel quantum defect theory and new quantum defect surfaces" Physical Review A 61, 033410 (2000) DOI: 10.1103/PhysRevA.61.033410
  6. Helm H. et al.: Coupling of Bound States to Continuum States in Neutral Triatomic Hydrogen. En: Dissociative Recombination, ed. S. Guberman, Kluwer Academic, Plenum Publishers, USA, 275-288 (2003) ISBN 0-306-47765-3

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]