Improved TIROS Operational System

Improved TIROS Operational System (ás veces denominados Improved TIROS Operational Satellite) ou ITOS foron unha serie de satélites meteorolóxicos de segunda xeración dos Estados Unidos.^[1]

Características[editar | editar a fonte]

Os satélites ITOS foron os sucesores dos satélites meteorolóxicos TIROS, dos cales TIROS-M foi o seu prototipo. Eran satélites en órbita heliosíncrona operados pola Administración Nacional Oceánica e Atmosférica (NOAA), da que tamén reciben a súa outra denominación, NOAA. Lanzáronse oito satélites ITOS en total entre 1970 e 1976, dos cales dous fallaron por problemas nos seus foguetes lanzadores. Os satélites ITOS pódense dividir en dúas familias.^[1]

ITOS 1 (TIROS M), ITOS A (NOAA 1) e ITOS B[editar | editar a fonte]

TIROS M foi o prototipo dos satélites ITOS, mentres que ITOS A foi en primeiro en recibir a denominación NOAA (NOAA 1) e ITOS B fallou por problemas co seu vehículo lanzados. Cada satélite levaba a bordo dúas cámaras de televisión, dúas cámaras Vidicon, un radiómetro de baixa resolución, un monitor de protóns solares e dous radiómetros para o infravermello e que tamén funcionaban como respaldo para as cámaras. Os satélites tiñan forma aproximada de cubo de arredor de 1 m de longo, coas cámaras apuntando verticalmente cara a Terra. Levaban tres paneis solares curvados, cada un duns 4,2 m de longo, e mantiñan a súa orientación mediante xiroscopios. Todos foron lanzados mediante foguetes Delta N6.^[2]^[1]

ITOS D (NOAA 2), ITOS E, ITOS F (NOAA 3), ITOS G (NOAA 4) e ITOS E2 (NOAA 5)[editar | editar a fonte]

Tratábase de satélites ITOS reconfigurados e lanzados con novos sensores para mellorar a capacidade do sistema. Foron os primeiros satélites meteorolóxicos en usar unicamente radiómetros para estudar a capa de nubes. Levaban a bordo un radiómetro de moi alta resolución, un radiómetro para facer perfís de temperatura vertical e un radiómetro de exploración. Polo demais en forma e tamaño eran similares aos primeiros ITOS. Foron lanzados por foguetes Delta 300 e Delta 2310^[3]^[1]

Historial de lanzamentos[editar | editar a fonte]

Misión^[1]^[2]^[3]	Data de lanzamento^[1]^[2]^[3]	Foguete lanzador^[1]^[2]^[3]	Notas^[1]^[2]^[3]
ITOS 1 (TIROS M)	23 de xaneiro de 1970	Delta N6	Éxito
ITOS A (NOAA 1)	11 de decembro de 1970	Deltan N6	Éxito
ITOS B	21 de outubro de 1971	Delta N6	Fallo
ITOS D (NOAA 2)	15 de outubro de 1972	Delta 300	Éxito
ITOS E	17 de xullo de 1973	Delta 300	Fallo
ITOS F (NOAA 3)	6 de novembro de 1973	Delta 300	Éxito
ITOS G (NOAA 4)	15 de novembro de 1974	Delta 2310	Éxito
ITOS E2 (NOAA 5)	29 de xullo de 1976	Delta 2310	Éxito

Notas[editar | editar a fonte]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 ^1,6 ^1,7 Mark Wade (2020). "ITOS" (en inglés). Consultado o 20 de xullo de 2020.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "NOAA 1 / ITOS A, B, C / TIROS-M" (en inglés). Consultado o 20 de xullo de 2020.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "NOAA 2, 3, 4, 5 / ITOS D, E, E2, F, G, H" (en inglés). Consultado o 20 de xullo de 2020.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

[astronautix-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 ^1,5 ^1,6 ^1,7 Mark Wade (2020). "ITOS" (en inglés). Consultado o 20 de xullo de 2020.

[gunter1-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "NOAA 1 / ITOS A, B, C / TIROS-M" (en inglés). Consultado o 20 de xullo de 2020.

[gunter2-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "NOAA 2, 3, 4, 5 / ITOS D, E, E2, F, G, H" (en inglés). Consultado o 20 de xullo de 2020.

[1]

[2]

[3]