Saltar ao contido

Supermarine Sea Lion I

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Supermarine Sea Lion I
Tipohidroavión de carreiras
FabricanteSupermarine
Deseñado porWilliam Abraham Hargreaves
Primeiro voo2019
Unidades construídas1

O Supermarine Sea Lion I (orixinalmente chamado Supermarine Sea Lion) foi un hidroavión de carreiras británico deseñado e construído por Supermarine para o trofeo Schneider en Bournemouth, Inglaterra, en setembro de 1919. Estaba baseado nunha versión do Supermarine Baby, o primeiro hidroavión de combate monopraza deseñado e construído no Reino Unido, que voou por vez primeira en febreiro de 1918.

Rexistrado como G-EALP, o Sea Lion competiu con éxito contra un Avro 539 para gañar un lugar entre os participantes británicos. O 10 de setembro, o día da carreira, unha espesa néboa escureceu a ruta e fixo que o piloto Basil Hobbs fixese unha aterraxe non programada na auga. Tras engalar, o casco do aparello foi accidentalmente rasgado. Posteriormente durante a carreira, mentres o avión estaba na auga, envorcou e afundíuse como resultado do accidente anterior. A carreira rematou en caos e o resultado foi anulado. O Sea Lion, danado irreparablemente, foi desguazado.

Antecedentes e desenvolvemento

[editar | editar a fonte]

O Sea Lion I foi desenvolvido para competir como participante británico na carreira polo trofeo Schneider de 1919, que se celebrara por última vez en 1914 con vitoria británica. O contexto de 1919 foi organizado polo Royal Aero Club.[1]

O novo avión estaba baseado nunha versión do Supermarine Baby,[2] que fora deseñado para cumprir a especificación N.1B da Xunta da Mariña. O prototipo do Baby foi o primeiro hidroavión de combate monopraza británico.[3][4] Impulsado finalmente por un motor de 200 cabalos (150 kW) Napier Lion en configuración pusher, o Baby voou por vez primeira en febreiro de 1918 cun motor de 150 cabalos.[3][5][6]

Un segundo Baby construído (aínda que nunca voou) foi entregado como pezas de reposto para apoiar as probas do primeiro avión.[4][7] Unha terceira máquina (N61) aínda estaba por montar cando o programa N.1B foi abandonado. O deseño do N61 era unha versión modificada do prototipo do Baby, e Supermarine presentou o deseño no seu folleto de 1919. Chamado 'A' Single Seater Flying Boat, o avión foi escollido para participar no trofeo Schneider de 1919.[7]

Esquema do 'A' Single Seater Flying Boat

O N61 tiña un deseño de casco patentado producido polo xefe de deseño de Supermarine William Hargreaves en 1918.[7] O casco do N61, que estaba na forma orixinalmente deseñada por Linton Hope para o AD Flying Boat, puido ter sido usado para o Sea Lion I.[1][8]

O Sea Lion foi deseñado cunha sección transversal cara a popa que apuntaba cara a arriba. O morro deseñouse para desviar a auga.[7] As ás foron deseñadas de novo cunha corda máis pequena da que se utilizara no Baby orixinal, con aleróns modificados na á superior, e un temón e elevadores agrandados.[7] As dúas ás tiñas diferentes envergaduras, e os puntais que os conectaban aparecen cara fóra.[1] O Sea Lion estaba impulsado por un primeiro exemplo dun motor Napier Lion, prestado polos seus construtores, que tiña a súa propia montaxe.[1][9]

Reginald Joseph Mitchell, que comezara a traballar para Supermarine en 1916 e converteuse no xefe de deseño da compañía despois de Hargreaves, é probable que tivese unha implicación no deseño do Sea Lion e que axudase a preparalo para o trofeo.[9]

Historial operacional

[editar | editar a fonte]
Peirao de Bournemouth, o punto de inicio do trofeo Schneider de 1919 visto o día da carreira dende un avión de Supermarine

Rexistrado como G-EALP, o Sea Lion foi presentado para participar no trofeo Schneider de 1919.[10] Para decidir que avións participarían na carreira celebrouse unha competición, xa que cada país só podía levar tres aeronaves e catro empresas británicas querían participar.[9] O Sea Lion competiu contra outro biplano, un Avro 539. O Sea Lion aproveitou para equiparse cunha hélice receñen chegada, despois de que o Avro fose danado accidentalmente antes do inicio das probas. Durante a competición o Sea Lion demostrou ser máis lento que o Avro, pero, con todo, foi seleccionado en función do seu rendemento,[9] quedando o Avro en reserva.[1]

O 10 de setembro, o día da competición,[11] Henri Biard de Supermarine levou no avión a pasaxeiros de pago pola baía Swanage.[12] O inicio da carreira atrasouse ata as 5 da tarde debido á brétema.[13]

Sea Lion I na auga

O Sea Lion chegou ao redor da 1 da tarde e foi amarrado xunto a unha embarcación de Supermarine, o Tiddleywinks. Antes do inicio da carreira, o Sea Lion permanecía no mar, evitando así os danos causados aos seus rivais que estaban na praia de Cowes. Os avións intactos puxéronse en marcha, pero a espesa néboa escureceu o percorrido da carreira e, en pleno voo, o piloto do Sea Lion, o líder de escuadrón Basil D. Hobbs, viuse obrigado a aterrar para recalcular a súa orientación, que perdera sobre a baía de Swanage. Ao engalar, inadvertidamente, fixo un buraco no casco do avión despois de golpear flotadores na auga. O danado aparello aterrou preto do peirao de Bournemouth para a aterraxe obrigatoria da primeira volta, pero envorcou e afundíuse, e Hobbs viuse na obriga de deixar a carrreira. Hobbs foi recollido do lugar do naufraxio, e os restos do avión foron remolcados ao peirao de Boscombe dende onde regresaron ás instalacións de Supermarine en Woolston, Southampton. A aeronave estaba demasiado danada como para ser reparada.[12][13][14]

A carreira rematou en caos debido á brétema e os resultados anuláronse.[12] O concurso fixo que o perfil de Supermarine xurdise da escuridade, pero a perda do Sea Lion foi un duro golpe para a empresa.[15] Os danos no casco reparáronse e en 1921 foi doado ao Science Museum en Londres, onde quedou exposto. En 1928, co consentimento de Supermarine, desmantelouse o xa obsoleto casco.[16]

Especificacións

[editar | editar a fonte]

Datos de Supermarine Aircraft Since 1914.[17]

Características xerais

[editar | editar a fonte]
  • Tripulación: 1
  • Lonxitude: 8,03 m
  • Envergadura superior: 11 m
  • Envergadura inferior: 8,61 m
  • Superficie alar: 35 m2
  • Peso baleiro: 907 kg
  • Peso bruto: 1 315 kg
  • Planta de potencia: 1 motor de pistón refrixerado por auga Napier Lion IA W-12 de 450 hp (340 kW)
  • Hélices: hélice de madeira de paso fixo de 4 pas

Rendemento

[editar | editar a fonte]
  • Velocidade máxina: 237 km/h
  • Autonomía: 2 horas e 30 minutos
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Andrews & Morgan 1981, p. 57
  2. Eves 2001, p. 52
  3. 3,0 3,1 Lewis 1979, p. 126
  4. 4,0 4,1 London 2003, p. 37
  5. Allward 1988, p. 56
  6. Bruce 1957, p. 647
  7. 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Pegram 2016, p. 22
  8. Andrews & Morgan 1981, p. 355
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 Pegram 2016, p. 23
  10. Eves 2001, pp. 52, 56
  11. "Airisms from the Four Wings". Flight. London: Royal Aero Club. 7 August 1919. p. 1063.
  12. 12,0 12,1 12,2 Pegram 2016, pp. 23-24
  13. 13,0 13,1 Andrews & Morgan 1981, p. 58
  14. Eves 2001, pp. 55-59
  15. Pegram 2016, pp. 24, 26
  16. Andrews & Morgan 1981, p. 59
  17. Andrews & Morgan 1981, p. 68

Bibliografía

[editar | editar a fonte]