Supermarine Sea Lion I
| Supermarine Sea Lion I | |
|---|---|
.jpg) | |
| Tipo | hidroavión de carreiras |
| Fabricante | Supermarine |
| Deseñado por | William Abraham Hargreaves |
| Primeiro voo | 2019 |
| Unidades construídas | 1 |
O Supermarine Sea Lion I (orixinalmente chamado Supermarine Sea Lion) foi un hidroavión de carreiras británico deseñado e construído por Supermarine para o trofeo Schneider en Bournemouth, Inglaterra, en setembro de 1919. Estaba baseado nunha versión do Supermarine Baby, o primeiro hidroavión de combate monopraza deseñado e construído no Reino Unido, que voou por vez primeira en febreiro de 1918.
Rexistrado como G-EALP, o Sea Lion competiu con éxito contra un Avro 539 para gañar un lugar entre os participantes británicos. O 10 de setembro, o día da carreira, unha espesa néboa escureceu a ruta e fixo que o piloto Basil Hobbs fixese unha aterraxe non programada na auga. Tras engalar, o casco do aparello foi accidentalmente rasgado. Posteriormente durante a carreira, mentres o avión estaba na auga, envorcou e afundíuse como resultado do accidente anterior. A carreira rematou en caos e o resultado foi anulado. O Sea Lion, danado irreparablemente, foi desguazado.
Antecedentes e desenvolvemento[editar | editar a fonte]
O Sea Lion I foi desenvolvido para competir como participante británico na carreira polo trofeo Schneider de 1919, que se celebrara por última vez en 1914 con vitoria británica. O contexto de 1919 foi organizado polo Royal Aero Club.[1]
O novo avión estaba baseado nunha versión do Supermarine Baby,[2] que fora deseñado para cumprir a especificación N.1B da Xunta da Mariña. O prototipo do Baby foi o primeiro hidroavión de combate monopraza británico.[3][4] Impulsado finalmente por un motor de 200 cabalos (150 kW) Napier Lion en configuración pusher, o Baby voou por vez primeira en febreiro de 1918 cun motor de 150 cabalos.[3][5][6]
Un segundo Baby construído (aínda que nunca voou) foi entregado como pezas de reposto para apoiar as probas do primeiro avión.[4][7] Unha terceira máquina (N61) aínda estaba por montar cando o programa N.1B foi abandonado. O deseño do N61 era unha versión modificada do prototipo do Baby, e Supermarine presentou o deseño no seu folleto de 1919. Chamado 'A' Single Seater Flying Boat, o avión foi escollido para participar no trofeo Schneider de 1919.[7]
Deseño[editar | editar a fonte]
O N61 tiña un deseño de casco patentado producido polo xefe de deseño de Supermarine William Hargreaves en 1918.[7] O casco do N61, que estaba na forma orixinalmente deseñada por Linton Hope para o AD Flying Boat, puido ter sido usado para o Sea Lion I.[1][8]
O Sea Lion foi deseñado cunha sección transversal cara a popa que apuntaba cara a arriba. O morro deseñouse para desviar a auga.[7] As ás foron deseñadas de novo cunha corda máis pequena da que se utilizara no Baby orixinal, con aleróns modificados na á superior, e un temón e elevadores agrandados.[7] As dúas ás tiñas diferentes envergaduras, e os puntais que os conectaban aparecen cara fóra.[1] O Sea Lion estaba impulsado por un primeiro exemplo dun motor Napier Lion, prestado polos seus construtores, que tiña a súa propia montaxe.[1][9]
Reginald Joseph Mitchell, que comezara a traballar para Supermarine en 1916 e converteuse no xefe de deseño da compañía despois de Hargreaves, é probable que tivese unha implicación no deseño do Sea Lion e que axudase a preparalo para o trofeo.[9]
Historial operacional[editar | editar a fonte]
Rexistrado como G-EALP, o Sea Lion foi presentado para participar no trofeo Schneider de 1919.[10] Para decidir que avións participarían na carreira celebrouse unha competición, xa que cada país só podía levar tres aeronaves e catro empresas británicas querían participar.[9] O Sea Lion competiu contra outro biplano, un Avro 539. O Sea Lion aproveitou para equiparse cunha hélice receñen chegada, despois de que o Avro fose danado accidentalmente antes do inicio das probas. Durante a competición o Sea Lion demostrou ser máis lento que o Avro, pero, con todo, foi seleccionado en función do seu rendemento,[9] quedando o Avro en reserva.[1]
O 10 de setembro, o día da competición,[11] Henri Biard de Supermarine levou no avión a pasaxeiros de pago pola baía Swanage.[12] O inicio da carreira atrasouse ata as 5 da tarde debido á brétema.[13]
O Sea Lion chegou ao redor da 1 da tarde e foi amarrado xunto a unha embarcación de Supermarine, o Tiddleywinks. Antes do inicio da carreira, o Sea Lion permanecía no mar, evitando así os danos causados aos seus rivais que estaban na praia de Cowes. Os avións intactos puxéronse en marcha, pero a espesa néboa escureceu o percorrido da carreira e, en pleno voo, o piloto do Sea Lion, o líder de escuadrón Basil D. Hobbs, viuse obrigado a aterrar para recalcular a súa orientación, que perdera sobre a baía de Swanage. Ao engalar, inadvertidamente, fixo un buraco no casco do avión despois de golpear flotadores na auga. O danado aparello aterrou preto do peirao de Bournemouth para a aterraxe obrigatoria da primeira volta, pero envorcou e afundíuse, e Hobbs viuse na obriga de deixar a carrreira. Hobbs foi recollido do lugar do naufraxio, e os restos do avión foron remolcados ao peirao de Boscombe dende onde regresaron ás instalacións de Supermarine en Woolston, Southampton. A aeronave estaba demasiado danada como para ser reparada.[12][13][14]
A carreira rematou en caos debido á brétema e os resultados anuláronse.[12] O concurso fixo que o perfil de Supermarine xurdise da escuridade, pero a perda do Sea Lion foi un duro golpe para a empresa.[15] Os danos no casco reparáronse e en 1921 foi doado ao Science Museum en Londres, onde quedou exposto. En 1928, co consentimento de Supermarine, desmantelouse o xa obsoleto casco.[16]
Especificacións[editar | editar a fonte]
Datos de Supermarine Aircraft Since 1914.[17]
Características xerais[editar | editar a fonte]
- Tripulación: 1
- Lonxitude: 8,03 m
- Envergadura superior: 11 m
- Envergadura inferior: 8,61 m
- Superficie alar: 35 m2
- Peso baleiro: 907 kg
- Peso bruto: 1 315 kg
- Planta de potencia: 1 motor de pistón refrixerado por auga Napier Lion IA W-12 de 450 hp (340 kW)
- Hélices: hélice de madeira de paso fixo de 4 pas
Rendemento[editar | editar a fonte]
- Velocidade máxina: 237 km/h
- Autonomía: 2 horas e 30 minutos
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Andrews & Morgan 1981, p. 57
- ↑ Eves 2001, p. 52
- ↑ 3,0 3,1 Lewis 1979, p. 126
- ↑ 4,0 4,1 London 2003, p. 37
- ↑ Allward 1988, p. 56
- ↑ Bruce 1957, p. 647
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Pegram 2016, p. 22
- ↑ Andrews & Morgan 1981, p. 355
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Pegram 2016, p. 23
- ↑ Eves 2001, pp. 52, 56
- ↑ "Airisms from the Four Wings". Flight. London: Royal Aero Club. 7 August 1919. p. 1063.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 Pegram 2016, pp. 23-24
- ↑ 13,0 13,1 Andrews & Morgan 1981, p. 58
- ↑ Eves 2001, pp. 55-59
- ↑ Pegram 2016, pp. 24, 26
- ↑ Andrews & Morgan 1981, p. 59
- ↑ Andrews & Morgan 1981, p. 68
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Allward, Maurice F. (1988). An Illustrated History of Seaplanes and Flying Boats. New York: Noble & Barnes. ISBN 978-08802-9-286-3.
- Andrews, Charles Ferdinand; Morgan, Eric B. (1981). Supermarine Aircraft since 1914. London: Putnam. ISBN 978-03701-0-018-0.
- Bruce, J. M. (1957). British Aeroplanes 1914-18. Londres: Putnam. ISBN 978-03700-0-038-1.
- Eves, Edward (2001). Coombs, L. F. E., ed. The Schneider Trophy Story. St. Paul, Minnesota: MBI Publishing Company. ISBN 978-07603-1-118-9.
- Lewis, Peter M. H. (1979). The British Fighter since 1912: sixty-seven years of design and development. Londres: Putnam. ISBN 9780370302508. OCLC 164626682.
- London, Peter (2003). British Flying Boats. Stroud, UK: Sutton Publishing. ISBN 978-0-7509-2695-9.
- Pegram, Ralph (2016). Beyond the Spitfire: The Unseen Designs of R.J. Mitchell. Pegram: The History Press. ISBN 978-0-7509-6515-6.