Hula hoop
 | Este artigo ou sección precisa dunha revisión do formato que siga o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
O hula hula ou hula hoop é un xogo que consiste en facer virar un aro ao redor da cintura ou doutro membro do corpo como brazos ou pernas.
Historia[editar | editar a fonte]
A historia do hula hula remóntase á Antiga Grecia, cando existían xa aros metálicos e de madeira cos cales se exercitaban e recreaban tanto nenos como adultos. Os materiais tradicionais para os aros incluíron sarmientos e herbas. Os aros foron inventados en Exipto fai ao redor de 3000 anos.[cita requirida] En Grecia antiga o seu uso foi recomendado para perder peso. No século XIV a práctica con aro era popular en Inglaterra e os médicos culpáronlle de ataques ao corazón e dislocacións de costas. A palabra hula foi agregada a comezos do século XVIII cando mariñeiros que visitaron Hawai notaron a semellanza entre o movemento do corpo na danza «hula» (que se bailaba nas illas) e o movemento ondulado do corpo que se fai para balancear o aro (traducido como hoop); de alí provén a transformación do concepto Aro a tomar o nome de hula hoop.
En 1957, o aro foi reinventado por Richard Knerr e Arturo Melin, que fundaran a compañía chamada Wham-Ou nun garaxe de Los Ángeles en 1948 para comercializar o lanzador Wham-Ou (inventado orixinalmente para lanzar anacos de carne ao aire, un dispositivo de adestramento para os falcóns). A idea veu dun californiano que visitara Australia que informou a Knerr e Melin sobre os nenos que viraban aros de bambú ao redor da cintura en clase de ximnasia. Os novos e agora chamados hula-hoops ao tomar tal nome, foron creados con Marlex, un plástico duradeiro recentemente inventado (onde o aro axudou como lanzamento para a produción de Marlex). O hula hoop coñécese hoxe como o capricho máis grande e proveitoso dos anos 1950.
Knerr e Medlin non podían patentar o seu re-invención sumamente proveitosa, pois estivera en uso durante miles de anos. Que a fabricación do dispositivo fóra dun novo material non resolveu os requisitos de orixinalidade da patente. Podían en gran parte, con todo, protexer a súa marca de produto o hula hoop, un nome tan ligado ao xoguete que os nenos apenas estaban interesados en calquera outra marca de aro plástico.
Despois de que o aro fose lanzado en 1958, Wham-Ou vendeu máis de 100 millóns de unidades en dous anos.
