Hemateína ácida de Baker

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A hemateína ácida de Baker[1][2][3][4] é unha técnica histolóxica para evidenciar a presenza de fosfolípidos. O método foi creado por J.R. Baker en 1946, e baséase na reacción da hemateína co radical fosfato, aínda que non está totalmente demostrado. Resulta útil no estudo histolóxico do cerebro, así como en estudos hematolóxicos.

Fundamento[editar | editar a fonte]

Os tecidos, para obter resultados óptimos, deben fixarse en solución formol-calcio de Baker para prever a disolución dos fosfolípidos. Os tecidos son entón cromados, co cal os fosfolípidos e outras substancias ácidas non lipídicas forman complexos de quelato.

A especificidade tintorial para fosfolípidos foi cuestionada. Se as técnicas de hemateína ácida se empregan en tecido cerebral, pódese apreciar unha diferenza entre a materia gris e a materia branca, aínda que as análises químicas de ambas as dúas amosan unha pequena diferenza na cantidade de fosfolípidos e lípidos non saturados entre a materia gris e branca. Algúns estudos indican que o compoñente de fosfolípidos non é tan importante coma a cantidade real de lípidos. A mielina presente en grandes cantidades na materia branca é unha estrutura multilaminar, e crese que esta configuración pode agarrar aos ións cromo nunha estrutura estable e tridimensional, que é resistente ao paso da tinción.

Os eritrocitos tamén se tinguen con métodos de hemateína ácida, e foi formalmente asumido que este tinguido se atribuía ao contido fosfolípido do eritrocito. O feito de que a coloración de eritrocitos estivese presente mesmo despois de procesos de extracción de lípidos, significa que o fosfolípido presente estaba fortemente suxeito ao tecido da proteína. Análises bioquímicas revelaron que menos do 1% do peso seco é fosfolípido, e traballos posteriores demostraron que a hemoglobina presente é o compoñente responsable para a coloración positiva con métodos de hemateína ácida. Isto, abofé, indica que as probas tales como a hemateína ácida de Baker non son nin sensibles nin específicas para fosfolípidos.

Tecido control e diana[editar | editar a fonte]

O tecido que se debe empregar para esta técnica é o tecido adiposo que é o que ten maior concentración de fosfolípidos.

Fixador óptimo[editar | editar a fonte]

O fixador ideal para este tipo de técnica é unha solución de formol-calcio. Débese aclarar que a formalina neutra estabilizada tende a remover os fosfolípidos dos tecidos. Porén, o formol-calcio, cando é usado despois da formalina neutra, pode preservar os fosfolípidos. Ás veces, os fosfolípidos poden ser demostrados en seccións de parafina fixadas en formalina neutra.

Para a súa preparación mesturamos (para 100cc):

  1. 10cc de formaldehido ao 40%
  2. 10cc cloruro anhídrido de calcio ao 10%
  3. 80cc de auga destilada

Grosor do tecido[editar | editar a fonte]

O material que se utilice deberá ter un grosor de 6 a 12 microns e realizaranse os cortes sobre tecido conxelado.

Reactivos[editar | editar a fonte]

  1. Dicromato de Potasio ó 5%
    1. 5gr. Dicromato potásico
    2. 1gr. Cloruro de calcio
    3. 100cc auga destilada
  1. Hemateína ácida:
    1. 0,05gr. Hematoxilina
    2. 1cc Ioduro de Sodio ó 1%
    3. 1cc Ácido acético glacial
    4. 48cc auga destilada

Preparación: Conservar a hematoxilina e o ioduro de sodio nun matraz; engadir a auga, quentar ata ebulición; arrefriar; engadir ácido acético. Usar unha única vez, xa que a solución non é estable.

  1. Solución diferenciadora (é estable, pero debe gardarse na escuridade):
    1. Borax 0.25gr.
    2. Ferrocianuro potásico 0.25gr.
    3. 100cc auga destilada H2OD100ml

Procedemento[editar | editar a fonte]

Preparación da mostra[editar | editar a fonte]

A mostra require preparación previa:

  1. Fixar as pequenas pezas de tecido en formol-calcio durante 6 horas. Este tempo pode prolongarse.
  2. Introducir na solución de dicromato e cloruro de calcio durante 18h. a temperatura ambiente.
  3. Introducir os bloques na solución de dicromato fresca, durante 24h. a 60º.
  4. Lavar o tecido en auga durante 6 horas.
  5. Obter seccións por conxelación de 6 a 12 microns.

Método de tinguidura[editar | editar a fonte]

A técnica de tinguidura é como segue:

  1. Colocar as seccións na solución de dicromato e cloruro de calcio durante 1 hora a 60 °C.
  2. Lavar en auga corrente durante 5 minutos, enxaugar con auga destilada.
  3. Colorar as seccións coa hematina ácida durante 5 horas a 37 °C.
  4. Enxaugar as seccións con auga destilada, 2 cambios e distinguir coa solución de ferrocianuro de bórax 18 horas a 37 °C.
  5. Lavar en auga corrente durante 10 minutos; enxaugar con auga destilada.
  6. Montar en xelatina de glicerol.

Resultados[editar | editar a fonte]

  1. Fosfolípidos: azul-negro
  2. Fondo: marrón-amarillo
  3. Nucleoproteínas: azul-negro

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Ricardo Martínez Rodríguez. Fundamentos teóricos y prácticos de la histoquímica. Google books. Páxina 434. (en castelán)
  2. ↑ Hemateína Ácida De Baker (en portugués)
  3. ↑ CRAMER H. J. (1965). HISTOCHEMISCHE UNTERSUCHUNGEN MIT DEM SAUREN HAEMATEINTEST NACH BAKER AN NORMALER UND PATHOLOGISCH VERAENDERTER HAUT. IV. NAEVUSZELL-NAEVUS, MELANOSIS PRAEBLASTOMATOSA UND MELANOCYTOBLASTOM [HISTOCHEMICAL STUDIES WITH THE BAKER ACID HEMATEIN TEST ON NORMAL AND PATHOLOGICAL SKIN. IV. NEVUS CELL NEVUS, PREBLASTOMATOUS MELANOSIS AND MELANOCYTE BLASTOMA]. Archiv fur klinische und experimentelle Dermatologie, 221, 629–640.[1] (en inglés)
  4. ↑ Samuel H. Hori. A Simplified Acid Hematein Test for Phospholipids. Páxinas 221-225. Publicada en liña 12 de xullo de 2009. https://doi.org/10.3109/10520296309061182 [2]. (en inglés)

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Sheehan, Dezna; Hrapchak, Barbara (1980). Theory and practice of Histotechnology. The C.V. Mosby Company (2 Ed ed.). 
  • Baker, J.R. (1964). The histochemical recognition of lipine. Science, 87: 441-447. 
  • ARP, ed. (1992). Métodos Histotecnológicos. Instituto de patología de las Fuerzas Armadas de los EEUU (AFIP). 
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hemateína_ácida_de_Baker&oldid=6647242»