Saltar ao contido

Fórmula de Stirling

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
A diferenza relativa entre (ln x!) e (x ln x - x) tende a cero ao crecer x.

En matemáticas, a fórmula de Stirling é unha aproximación para factoriais grandes. Leva o nome en honor de James Stirling.

A aproximación exprésase como

para n suficientemente grande, onde ln é o logaritmo natural.

Escrito coa notación O grande sería

.

E a forma máis utilizada é

Dedución

[editar | editar a fonte]

En liñas xerais, a versión máis sinxela da fórmula de Stirling pódese obter rapidamente aproximando a suma

cunha integral:

A fórmula completa, xunto coas estimacións precisas do seu erro, pódese deducir do seguinte xeito. En lugar de aproximar , considérase o seu logaritmo natural, xa que esta é unha función que varía lentamente:

O lado dereito desta ecuación menos é a aproximación pola regra do trapecio da integral

e o erro nesta aproximación vén dado pola fórmula de Euler–Maclaurin:

onde é un número de Bernoulli, e Rm,n é o termo residual na fórmula de Euler-Maclaurin.

Tomando límites para atopalo

Denotamos este límite como . Como o resto Rm,n na fórmula de Euler–Maclaurin satisfai

onde se usa a notación O grande, combinando as ecuacións anteriores obtemos a fórmula de aproximación na súa forma logarítmica:

Tomando a exponencial en ambos os dous lados e escollendo calquera número enteiro positivo , obtense unha fórmula que inclúe unha cantidade descoñecida . Para m = 1, a fórmula é

A cantidade pódese atopar tomando o límite en ambos os dous lados xa que tende ao infinito e usando o Produto de Wallis, o que mostra que . Polo tanto, obtense a fórmula de Stirling:

Dedución alternativa

[editar | editar a fonte]

Unha fórmula alternativa para usando a función gamma é

(como se pode ver pola integración repetida por partes). Reescribindo e mudadno as variábeis x = ny, obtense

Aplicando o método de Laplace tense

co que volvemos a obter a fórmula de Stirling:

Serie de Stirling e límite do erro

[editar | editar a fonte]

Como vimos na introdución a fórmula máis usada é

que provén de

que á súa vez provén máis exactamente da fórmula

onde o último termo (a exponencial) tende a 1 cando n tende a infinito.

A lista dos denominadores (secuencia A046969 na OEIS): 12, 360, 1260, 1680, 1188, 360360, 156, 122400, 244188, 125400, 5796, 1506960, 300, ...

Desenvolvendo este último termo tamén se pode reescribir a fórmula como (chamada serie de Striling[1]

Que ten límites superior e inferior

G. Nemes deu unha fórmula explícita para os coeficientes desta serie.[2] Na OEIS aparecen outros termos(secuencia A001163 na OEIS) e (secuencia A001164 na OEIS).

Podemos ver un exemplo calculado destes límites:

Fórmula de Stirling para a función Gamma

[editar | editar a fonte]

Para todos os números enteiros positivos,

onde Γ denota a función Gamma.

Porén, a función gamma, a diferenza do factorial, está definida de xeito máis amplo para todos os números complexos que non sexan os enteiros non positivos; así, a fórmula de Stirling aínda se pode aplicar. Se Re(z) > 0, temos

A integración por partes repetida dá

onde é o -ésimo número de Bernoulli (nótese que o límite da suma cando non é converxente , polo que esta fórmula é só unha expansión asintótica). A fórmula é válida para o suficientemente grande en valor absoluto, cando |arg(z)| < π − ε, onde ε é positivo, cun termo de erro de O(z−2N+ 1). Así pódese escribir a aproximación correspondente:

onde a expansión é idéntica á da serie de Stirling anterior para , excepto que substitúese por z − 1.[3]

Outra aplicación desta expansión asintótica é para argumentos complexos z con constante Re(z). Vexa por exemplo a fórmula de Stirling aplicada en Im(z) = t da función theta de Riemann–Siegel na liña recta 1/4 + it.

A fórmula resulta útil en diversas áreas como a mecánica estatística, onde aparecen ecuacións que conteñen factoriais do número de partículas. Posto que na materia ordinaria os sistemas macroscópicos típicos teñen en torno a partículas a fórmula de Stirling resulta moi aproximada. Ademais a fórmula é diferenciable, o cal permite o cálculo moi aproximado de máximos e mínimos en expresións con factoriais.

  1. Olver, F. W. J.; Olde Daalhuis, A. B.; Lozier, D. W.; Schneider, B. I.; Boisvert, R. F.; Clark, C. W.; Miller, B. R.; Saunders, B. V. "5.11 Gamma function properties: Asymptotic Expansions". NIST Digital Library of Mathematical Functions. Release 1.0.13 of 2016-09-16. 
  2. Nemes, Gergő (2010). On the coefficients of the asymptotic expansion of n!. Journal of Integer Sequences 13. p. 5. 
  3. Spiegel, M. R. (1999). Mathematical handbook of formulas and tables. McGraw-Hill. p. 148. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]